Και νά ‘μαστε τώρα εδώ… Να λογίζεται ο καθένας μας “τι πρέπει να κάνω;”.
Κι αμέσως πηδάμε στην επόμενη σκέψη, που λέει “τι μπορώ να κάνω;”.
Αντιλαμβανόμαστε αμέσως ότι αυτό που “μπορώ να κάνω” είναι να σώσω το τομάρι μου. Καπάκι σκέφτεσαι: “Και τους αγαπημένους”.
Γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος
Πόσοι όμως είναι οι αγαπημένοι γύρω σου; Είναι “ό,τι κλείνει η πόρτα του σπιτιού σου πίσω της”; Είναι και το σπίτι του αδερφού; Είναι και το σπίτι του φίλου; Είναι και το σπίτι του συγγενή; Είναι και το σπίτι του γείτονα; Μήπως το σπίτι του συναδέλφου; Ή μήπως είναι και το σπίτι των συγχωριανών ή των συνδημοτών;
Πόσοι είναι αυτοί;
Κάμποσοι!
Αν είναι όμως αυτοί, γιατί να μην είναι όλοι οι Έλληνες;
Και μετά σκέπτεσαι: Πόσοι είναι οι Έλληνες; Πόσοι άνθρωποι ζουν στην Ελλάδα και δεν είναι Έλληνες; Αυτούς θα τους βγάλεις έξω από την αγάπη σου;
Δε μπορείς! Δεν το σηκώνει η συνείδησή σου! Όπως σκέπτεσαι τον γείτονα, τον χωριανό, τον συνδημότη, τον Έλληνα, με την ίδια ένταση, την ίδια θέρμη, σκέπτεσαι και τον Αλβανό και τον Νιγηριανό και τον Κινέζο και τον Άραβα και τη Βουλγάρα, τουλάχιστον αυτούς που καιρό τώρα μένουν στην ίδια γειτονιά με τη δική σου και λέτε “καλημέρα”.
Αν δεν το κατάλαβες, η Ελλάδα μοιάζει ήδη με την Αμερική. Τουλάχιστον ως προς την πολυχρωμία…
Εκεί αρχίζεις “να τα μπήχνεις”. Γιατί λες πάλι: “Τι μπορώ να κάνω για όλους αυτούς;”.
Η απάντηση που έρχεται αυθόρμητα, είναι “τίποτα”. Δεν συμβιβάζεσαι όμως με την απολυτότητα αυτής της απάντησης. Και ξαναλές: “Δε μπορεί… κάτι μπορεί να γίνει… αλλά τι…”.
Επιμένεις να σκέπτεσαι καιρό τώρα στο ίδιο μοτίβο. Αλλά έρχεται κάποια ώρα το αδυσώπητο ερώτημα: “Και γιατί να κάνεις κάτι γι’ αυτούς;”…
Ανακαλύπτεις, όταν φτάνεις εκεί, ότι: Για να κάνεις κάτι προς όφελος όλων αυτών, πρέπει να το θέλουν οι ίδιοι. Απαράβατος όρος. Δε μπορείς να κάνεις κάτι που δεν θέλουν. Θα ήταν παραβίαση των Συμπαντικών Νόμων περί Ελευθέρας Βουλήσεως… Αν επιχειρήσεις να τους σώσεις χωρίς να το θέλουν, θα σε δουν άλλωστε ως εχθρό οι ίδιοι. Και καλά θα κάνουν…
Νέο μπέρδεμα! Γιατί όλοι αυτοί που είναι γύρω σου, έχει ο καθένας διαφορετικές βλέψεις. Δεν συναντιούνται πουθενά οι στόχοι σας. Άλλος κοιτάει την Ανατολή, άλλος τη Δύση, άλλος κοιτάει το Βορρά και άλλος το Νότο… “Γίναμε ρόμπα” σου λέω… Το σύνθημα δεν είναι “ψωμί, παιδεία, ελευθερία”, όπως ήταν κάποτε και συγκινούσε τους πάντες. Τώρα είναι αλλιώς… Άλλοι θέλουν μόνο ψωμί, άλλοι θέλουν μόνο παιδεία, κι άλλοι θέλουν μόνο ελευθερία. Ο κάποτε ενωμένος λαός χωρίστηκε σε τρεις αντιμαχόμενες συνομοταξίες πολιτών. Η κάθε μία θέλει το ένα, όμως δεν θέλει τα άλλα δύο… Σ’ αυτές τις τρεις προστίθεται μία τέταρτη. Που θέλει μόνο “χαρτιά”. Τίποτ’ άλλο. Για το ψωμί φροντίζουν οι ΜΚΟ. Πώς και γιατί, άγνωστο… Για την παιδεία και την ελευθερία «δεν τρέχει κάστανο»… Χαρτιά θέλουν. Γιατί, χαρτιά, ίσον ταυτότητα. Για την ακρίβεια, διαβατήριο. Από δω γι’ αλλού.
Δε βολεύεσαι όμως με την εξέλιξη των συλλογισμών, δεν ικανοποιείσαι. Αμέσως καταλαβαίνεις ότι το επιτακτικό πρόβλημα που αισθάνεσαι ότι πρέπει να λύσεις επειγόντως, δεν είναι ούτε τοπικό, ούτε εθνικό. Είναι Ευρωπαϊκό, τι λέω, είναι παγκόσμιο.
Κι εκεί είναι που “τα φτύνεις”. Γιατί λες απλά: “Παγκόσμιο; Και τι να κάνω εγώ για ένα παγκόσμιο πρόβλημα; Ένα μυρμήγκι…”.
Το ξέρεις: Είναι στη φύση του ανθρώπου, όταν βρίσκει τέτοια ζόρια, να κοιτάει με δέος τον ουρανό και να προσεύχεται στο Θεό. Έτσι έκανε πάντα.
Έλα όμως που στο μεταξύ έγιναν κι εδώ τρομακτικές αλλαγές! Δεν κατέρρευσε μόνο η αξιοπιστία της Πολιτικής και της Δημοσιογραφίας, όπως νομίζουν οι πολλοί, δεν κατέρρευσαν μόνο τα κόμματα και τα κανάλια, όπως νομίζουν οι περισσότεροι, κατέρρευσε αυτή η ίδια η αξιοπιστία του Θεού, αυτό που λένε “πίστη” ρε παιδί μου, μην κολλάς… Η πίστη των ανθρώπων στο Θεό κατέρρευσε με την ίδια ένταση που κατέρρευσε η πίστη στα κόμματα και τα δόγματα, στους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους. Άρα…
“Μείναμε από καύσιμα”…
Στη θέση της έσχατης ελπίδας, έρχεται μία έσχατη σκέψη. Αντί της θρησκείας που ερμήνευε τα πάντα ως τώρα και δεν άφηνε αμφιβολίες σε κανέναν, για χάρη του κολασμένου έρχεται πια να ερμηνεύσει τα πάντα η συνωμοσιολογία. Κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί πώς έλυνε τις υποθέσεις ο Θεός, έμεινε όμως το χούι να κοιτάμε τ’ αστέρια… Οπότε ο ανθρωπάκος του 21ου αιώνα με την κοντή μνήμη δεν ξέρει ότι με τον ίδιο τρόπο που έλυνε ο Θεός τις υποθέσεις, με τον ίδιο τρόπο τις λύνουν τώρα οι θεοί των συνωμοσιολόγων. Αυτοί πια έχουν για όλα τα φαινόμενα τις πιο καλές απαντήσεις. Έτσι παρηγοριέται ο φτωχός τα μάλα…
Κι όπως κάποτε είχαμε πολλές θρησκείες ή αιρέσεις, έτσι έχουμε σήμερα στη θέση εκείνων, τις διάφορες συνωμοσιολογικές θεωρίες.
Απολύτως φυσικό για την ανθρώπινη φύση.
Μόνο που τα πράγματα μπερδεύονται ακόμα περισσότερο τώρα… Γιατί ο Θεός ήταν κάποτε μια σπουδαία, όσο και ακαταμάχητη λύση, ιδίως για τους φτωχούς, επειδή παρηγορούνταν με τον παράδεισο που θα κέρδιζαν υποφέροντας… Η τέλεια μέθοδος κατευνασμού των μαζών! Με μια ωραία προσευχή κάθε βράδυ, τύφλα νά ‘χει το βάλιουμ…Οι “θεοί” όμως που πήραν τη θέση Του, δεν είναι παντοδύναμοι. Όσο και να προσπαθούν οι νέοι θεομπαίχτες να τους παρουσιάσουν ως υπερανθρώπους ή ως μεσσίες ή σωτήρες, όλο και σε κάτι… υπολείπονται.
Κι έτσι φουντώνει μαζικώς η αβεβαιότητα πρώτα, η ανασφάλεια ύστερα.
Κάπως έτσι ο λαός γίνεται πρόθυμος ν’ ακολουθήσει τον πρώτο καιροσκόπο δημαγωγό που θα του χαϊδέψει τ’ αυτιά στην πιάτσα…
Μόνο που το πρόβλημα, αντί να μικρύνει, μεγαλώνει. Όταν δεν λύνεις ένα πρόβλημα, αυτό έχει την κακή συνήθεια να γεννά και να πολλαπλασιάζεται. Σύντομα “ο κόμπος φτάνει στο χτένι”. Είναι θέμα χρόνου να φτάσει και στην έκρηξη. Θα γίνει Βεζούβιος. Και θα εξαφανίσει από το χάρτη την Πομπηία. Ή θα γίνει σαν το υδροηλεκτικό φράγμα που σπάει και οι όγκοι του νερού δεν αφήνουν τίποτα όρθιο στο διάβα τους. Άσε που ο τυχοδιώκτης αρχηγός δεν έχει καμία ηθική αναστολή, την εξουσία που κατέλαβε ανήθικα, να την χρησιμοποιήσει ως όπλο μόνιμης κυριαρχίας, όπως εξήγησε κι εννόησε ο μέγας φιλόσοφος Κατρούγκαλος κάποια στιγμή που τον στρίμωξαν με δημοσιογραφικές ερωτήσεις…
Στ’ αλήθεια, έτσι που έγιναν τα πράγματα, εκεί που είμαστε τώρα, διέξοδο δεν έχουμε άλλη εκτός από μία: Τον ακτιβισμό.
Πάρτε το αυτό όπως θέλετε! Ο δικός μου ακτιβισμός είναι να γράφω αυτά τα αντιδημοφιλή άρθρα που γράφω. Δε μπορώ άλλον ακτιβισμό από αυτόν. Ο δικός σας είναι κάτι που προφανώς θα ικανοποιεί την δική σας ψυχούλα.
Ένα μόνο θέλω να καταλάβετε: Χωρίς να μπείτε στη λογική μιας οποιασδήποτε ακρότητας, “δεν θα τη βγάλετε καθαρή”…
Η άλλη λύση, εξ ίσου τρελή και ασύμβατη, είναι να κάνουμε το πιο συμβατικό πράγμα στον κόσμο: Να γίνουμε αμέσως μέλη ενός χρεοκοπημένου κόμματος. Αν είναι και κόμμα του Κέντρου, ακόμα καλύτερα… Αν μη τι άλλο, «δεν θα πάμε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι»…