ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ
Κατά την άποψη μας, είμαστε «μακράν» οι κύριοι υπεύθυνοι της σημερινής μας κατάστασης. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον για τις επιλογές μας, όπως και για την αδιαφορία μας σε σχέση με την παραγωγή πλούτου στη χώρα μας – δυστυχώς, απαραίτητο «συστατικό» της παραμονής μίας κοινωνίας σε ελεύθερο καθεστώς.
Περαιτέρω, οφείλαμε να γνωρίζουμε ότι, η έννοια «Πολίτης» αποτελεί ένα αξίωμα, για το οποίο όμως πρέπει να αγωνίζεται κανείς. Η
συνεχής ενημέρωση, η δια βίου μάθηση, η συμμετοχή στα κοινά και η
αλληλέγγυα στάση, είναι μερικά μόνο από όλα όσα συνοδεύουν αυτό το
«αξίωμα» – το υψηλότερο ίσως σε μία Πολιτεία, η οποία θέλει να διέπεται
από δημοκρατικές διαδικασίες.
Προφανώς, κρίνοντας, ως οφείλουμε, εκ του αποτελέσματος, αμελήθηκε εντελώς η υποχρέωση μας αυτή, οδηγώντας μας στην απώλεια των ελευθεριών μας,
στη περαιτέρω μείωση του βιοτικού μας επιπέδου και στην απόλυτη
καταστροφή – αν θεωρήσει βέβαια κανείς ότι, η εκχώρηση της εξουσίας,
ειδικά δε του ταμείου του κράτους μας σε κάποιους που δεν εκλέγουμε,
είναι συνώνυμο της παραπάνω λέξης (καταστροφή).
Σε κάθε περίπτωση, χωρίς να επεκταθούμε σε περισσότερες «τεκμηριώσεις» των ευθυνών μας, εμείς εκθρέψαμε, καλλιεργήσαμε καλύτερα το έδαφος, επάνω στο οποίο αναπτύχθηκαν εκείνα τα «ζιζάνια», τα οποία μας οδήγησαν στα δίχτυα της Τρόικας.
Προσπαθώντας τώρα να καταλάβουμε,
ανεξάρτητα από τα άλυτα προβλήματα που διαπιστώνουμε, γιατί η χώρα μας
παρέμεινε, παρά το φυσικό πλούτο και τις μεγάλες δυνατότητες της,
συγκριτικά στάσιμη και φτωχή, εντελώς ανίσχυρη και μάλλον
«παραμελημένη», συνειδητοποιήσαμε ότι, το σημαντικότερο εμπόδιο
στην πρόοδο της ήταν (συνεχίζει να είναι), μία παράδοξη εχθρότητα των
Ελλήνων απέναντι στο κράτος τους – κατ’ επέκταση, απέναντι στον εαυτό τους, αφού το κράτος είμαστε όλοι εμείς.
Η αιτία αυτής της εχθρότητας, η «πηγή»
ουσιαστικά όλων των προβλημάτων και των δυσλειτουργιών της Ελλάδας, η
οποία «καταδικάζει» τους Πολίτες της να αντιστέκονται σε κάθε είδους
πρωτοβουλία, με στόχο την καλυτέρευση της χώρας τους, έχουμε την άποψη
ότι δεν είναι άλλη από μία απίστευτη «αλαζονεία της εξουσίας» – η οποία δηλητηριάζει κυριολεκτικά ολόκληρο τον κοινωνικό βίο.
Αναφερόμενοι στην έννοια της «εξουσίας», δεν περιοριζόμαστε μόνο στη θεσμική της «έκφραση», στους
πολιτικούς δηλαδή, αλλά σε όλες τις υπόλοιπες «μορφές» της:
επιχειρηματίες, βιομήχανους, managers, δημοσιογράφους, εκδότες,
τραπεζίτες, ανώτερους δημοσίους λειτουργούς, αθλητές, καθηγητές,
ηθοποιούς, τηλεοπτικούς «αστέρες», τραγουδιστές και γενικά σε όλα τα,
κατά κάποιον τρόπο, «προβεβλημένα» άτομα – ουσιαστικά στα «πρότυπα» της
κοινωνίας μας.
Όλοι αυτοί, αλλά και πολλοί άλλοι,
χαρακτηρίζονται δυστυχώς από μία υπερβολικά μεγάλη αλαζονεία, η οποία
«διεγείρει» τις αντιδράσεις του υπολοίπου πληθυσμού, δημιουργώντας
συναισθήματα «συγκριτικής φτώχειας» και αδικίας. Το αποτέλεσμα είναι «ο απλός Πολίτης» να τοποθετείται απόλυτα εχθρικά, απέναντι σε όλους και σε όλα,
θεωρώντας τους πάσης φύσεως «προβεβλημένους αστέρες», τους διάφορους
«αλαζόνες» δηλαδή, σαν τα επί μέρους «συστατικά» του κράτους: σαν το
ίδιο το «μισητό» κράτος.
Εάν δεν επιλυθεί αυτό το πρόβλημα, εάν
δεν καταπολεμηθεί δηλαδή η «αλαζονεία της εξουσίας», η οποία δημιουργεί,
αυτόματα, συμπλέγματα κατωτερότητας σε όλο τον υπόλοιπο πληθυσμό,
δύσκολα θα αλλάξει κάτι στη χώρα μας – ακόμη και αν αντιμετωπίσουμε «κατά πρόσωπο» την απόλυτη καταστροφή, η οποία δεν είναι πλέον πολύ μακριά μας.
Κλείνοντας υπενθυμίζουμε ότι, σε γενικές
γραμμές, η ακμή ενός λαού σαν τον δικό μας, θα μπορούσε να στηριχθεί
στις τρεις παρακάτω προϋποθέσεις (η παρακμή, αντίστοιχα, στην παντελή
έλλειψη τους):
(α) Σε ένα σύνολο υγιών οικονομικών και πολιτικών θεσμών, οι οποίοι να καθορίζουν επακριβώς το πλαίσιο, μέσα στο οποίο να μπορούμε να αναπτυχθούμε, ανταγωνιζόμενοι με ίσους όρους.
(β) Σε ένα σύνολο συνειδητών πολιτών,
το οποίο να κατανοεί επαρκώς τις αρχές της Οικονομίας και της
Δημοκρατίας ή, τουλάχιστον, να έχει διαμορφώσει ένα χαρακτήρα συνεπή
προς το συγκεκριμένο «τρόπο ζωής».
(γ) Σε μία υψηλής ποιότητας ηγεσία,
η οποία να μπορεί να κατευθύνει ορθολογικά το κράτος (όχι απλά να
διαχειρίζεται το δημόσιο πλούτο), καθώς επίσης να διαφυλάσσει τη χώρα
της, τουλάχιστον στις κρίσιμες στιγμές – χωρίς ποτέ να επιτρέπει σε
τρίτους να την προσβάλλουν. Τα απολύτως απαραίτητα χαρίσματα που πρέπει
να διαθέτει η ηγεσία αυτή δεν είναι άλλα από το να μπορεί να πείθει
τεκμηριωμένα, να εμπνέει και να διδάσκει – να εκπαιδεύει δηλαδή τους
κυβερνωμένους.
Ελλείψει δυστυχώς του τελευταίου, ειδικά στη σημερινή εποχή, η μοναδική μας λύση είναι η ενδυνάμωση των δύο πρώτων προϋποθέσεων
– αν και δυστυχώς δεν φαίνεται να έχουμε πια τον απαραίτητο χρόνο στη
διάθεση μας, αφού τα σύννεφα στον ουρανό έχουν σκοτεινιάσει επικίνδυνα,
με την τεράστια καταιγίδα να είναι πλέον σε πλήρη εξέλιξη.
Ολοκληρώνοντας, τα μεγάλα λόγια δε του τύπου «θέλω να είμαι ανεξάρτητος», «η ελευθερία είναι το σημαντικότερο αγαθό«, «αγαπάω την πατρίδα μου» «οι τοκογλύφοι είναι υπεύθυνοι για τα δεινά μου» κοκ., σωστά ή μη, είναι κενά νοήματος, εάν δεν συνοδεύονται από πράξεις.
Απλούστερα, πρέπει να προστατεύει και να μάχεται κανείς για την ανεξαρτησία του, για
την ελευθερία του, για την κοινωνική δικαιοσύνη, για την ιδιοκτησία
του, για την πατρίδα του και για όλα όσα κατέχει, πιστεύει ή/και
επιθυμεί – αφού αυτός είναι ο κανόνας που διέπει τη φύση.