Ο Πούτιν μοιάζει να είναι στη θάλασσα και με το ένα του πόδι να πατάει στη βάρκα που λέγεται Ερντογάν και με το άλλο του πόδι πατάει στην άλλη βάρκα που λέγεται Άσσαντ. Αυτές οι δύο βάρκες είναι πολύ δύσκολο να βαδίσουν πλάι πλάι για πολύ καιρό, εξαιτίας του ότι υπήρξαν φίλοι μεταξύ τους για μεγάλο διάστημα, αλλά στη πορεία ο Άσσαντ προδόθηκε από τον Ερντογάν και δείχνει να μην το 'χει ξεπεράσει γεγονός αυτό ο Σύριος πρόεδρος.
Αυτές οι δύο βάρκες θα ανοίξουν και αν θέλει ο Πούτιν να μην πέσει στη θάλασσα, τότε θα πρέπει να διαλέξει να πατήσει με τα δύο του πόδια σε μία βάρκα και αυτή θα είναι πιθανότατα του Άσσαντ. Μία βάρκα που του 'δωσε βάση στο Ταρτούς άρα και πρόσβαση στην εκεί περιοχή, ενώ η Τουρκία έχει προς το παρόν τις ΝΑΤΟϊκές (δηλαδή των Η.Π.Α.) βάσεις. Επίσης, είναι ασφαλής η σχέση του Πούτιν με τον Άσαντ (καθώς είναι μία δοκιμασμένη σχέση και δεν έχει ο Άσσαντ τον άστατο και μη αξιόπιστο χαρακτήρα του Ερντογάν, κάτι που ως παράγοντας στις διεθνείς σχέσεις μεταξύ των κρατών και ηγετών έχει μεγαλύτερη σημασία η αξιοπιστία από τους όποιους πρόσκαιρους επιτυχείς τακτικισμούς της όποιας πλευράς).
Αυτή την πραγματικότητα ότι θα έρθει η στιγμή να αποφασίσει για το αν θα επιλέξει τον Άσσαντ αντί του Ερντογάν, δεν την αγνοεί ο Πούτιν αλλά προσδοκά και επιδιώκει να έχει μία σχέση τέτοια με τον Ερντογάν που θα είναι εφήμερη αλλά και πολύ ευχάριστη όσο θα διαρκέσει, σαν τις μικρές ερωτικές αποδράσεις. Ήδη έκανε μία συμφωνία στην περιοχή της Ανατολής για πρώτη φορά χωρίς να μετέχει ο μόνιμος ηγεμόνας (βλέπε Η.Π.Α. εξ ου και ο λόγος που απέλασαν τους Ρώσσους αξιωματούχους από την χώρα τους και δεν έχει σχέση με το χακάρισμα στις αμερικάνικες εκλογές, φυσικά), στη συνέχεια ετοιμάζεται να περάσει έναν νότιο ενεργειακό διάδρομο προς την ευρωπαϊκή ήπειρο (δηλαδή σχέση ενεργειακής εξάρτησης της Ρωσσίας με την Ε.Ε. και εναλλακτικής διαδρομής, αν όχι απεξάρτησης της Ρωσσίας από την Ουκρανία και δη από το Intermarium (Πολωνία, Φινλανδία, Νορβηγία, Τσεχία, Λιθουανία κ.λπ., εκεί που αναπτύσσεται εξοπλιστικά και αμυντικά το ΝΑΤΟ)) και φυσικά ότι ρωσικό όφελος θα προκύψει στη πορεία.
Η γεωπολιτική πρωτίστως και κύρια είναι μία επιστήμη που βασίζεται στην γεωγραφία. Η Ρωσσία και η Τουρκία στις γεωγραφικές τους τοποθεσίες είναι αντιμέτωπες και αυτό θα αποδειχτεί καταλύτης εξέλιξης για την πορεία της σχέσης αυτής, όπου θα οδηγήσει σε σύγκρουση των συμφερόντων των δύο χωρών αυτών. Εάν αποδειχθεί ότι η δολοφονία ήταν σχέδιο των Η.Π.Α. (η ανακοίνωση του Stratfor για την δολοφονία του Ρώσου πρέσβη δεν δείχνει κάποια ανησυχία της πλευράς των Η.Π.Α. για το ότι η Τουρκία προσδένεται στο ρωσικό άρμα), τότε ο μόνος στόχος ήταν για να ρίξουν περισσότερο στην αγκαλιά του Πούτιν τον Ερντογάν. Όπου στοχεύουν να δώσουν ένα μάθημα καλό στον ατίθασο Σουλτάνο που 'χει έπαρση και δεν γνωρίζει τα όρια του και έως που φτάνουν. Αυτό είναι εμφανές στο ότι έχουν στον νου τους οι Η.Π.Α. την Τουρκία αλλά χωρίς τον μόνιμα ενοχλητικό Σουλτάνο με τις διαρκείς ονειρώξεις του. Συγκεκριμένα, από το γεγονός ότι ενώ από την μία πλευρά ευνοούν για μία λύση του κυπριακού που ωφελεί περισσότερο την Τουρκία παρά την Ελλάδα (αν και θα αλλάξει το status quo στο νησί (ή το "αεροπλανοφόρο της Μεσογείου") και οι μεγάλες αποφάσεις θα παίρνονται σε διεθνή δικαστήρια και όργανα, δηλαδή από τους Αμερικανούς και τους Άγγλους, ενώ οι μικρές από τους περιφερειάρχες του νέου μορφώματος την Τουρκία, την Ελλάδα, την Τουρκοκυπριακής και την Ελληνοκυπριακή πλευρά), επιδιώκοντας να περάσει ο ενεργειακός διάδρομος ξεκινώντας από το Ισραήλ για να συνεχίσει στην Κύπρο και απ' εκεί στην Τουρκία για να καταλήξει στην Ε.Ε. (αυτή την διαδρομή δεν την θέλει ούτε ο Νετανιάχου, λόγω του γνωστού επεισοδίου που 'χε συμβεί με το τούρκικο πλοίο και επειδή τον απεκάλεσε ο Ερντογάν, ως έναν νέο Χίτλερ. Αντίθετα με τις Η.Π.Α. το Ισραήλ θέλει ο διάδρομος να περάσει από την Ελλάδα αντί για την Τουρκία) και από την δε άλλη πλευρά οι ίδιες οι Η.Π.Α. που πρόσφεραν το καρότο της Κύπρου δεν ήταν διατεθειμένες να υποχωρήσουν στο ζήτημα του Κουρδικού (το μαστίγιο) που κλώτσαγε ο Ερντογάν και ήταν η αιτία για να αποχωρήσει από την δική τους αγκαλιά, κάτι που το αντιλήφθηκε και ο Ερντογάν ότι δεν τον υπολόγιζαν οι Η.Π.Α. στο μοίρασμα της πίτας και ότι απλά θα 'χε τον ρόλο του σερβιτόρου τους.
Αυτό το μέτωπο που άνοιξε από τον Ομπάμα, την Νούλαντ και από τα υπόλοιπα νεο-συντηρητικά γεράκια της Ουάσινγκτον θα συνεχισθεί οσονούπω και με τη αλλαγή σκυτάλη της αμερικάνικης ηγεσίας και δη από τον Τραμπ. Ο Τραμπ είναι φιλικά προσκείμενος προς το Ισραήλ και καθοριστικό ρόλο για αυτή του την στάση έχει παίξει ότι ο γαμπρός του είναι Εβραϊκής καταγωγής και ότι στηρίχτηκε από την ηγεσία του Ισραήλ και δη από τον Νεντανιάχου. Να υπενθυμίσω ότι την νύχτα όπου αναδείχθηκε ως νικητής ο Τραμπ το πρώτο τηλεφώνημα που δέχθηκε ήταν από τον Ισραηλινό πρόεδρο σε πολύ θερμό κλίμα και διήρκεσε πολύ ώρα έναντι των υπολοίπων τηλεφωνημάτων όπου ακολούθησαν των υπολοίπων ηγετών των άλλων χωρών. Αυτή η φιλική στάση του επόμενου προέδρου προς το Ισραήλ είναι φανερή και στο πρόσφατο ψήφισμα του Ο.Η.Ε. που 'ταν κόντρα στα συμφέροντα του Ισραήλ (μία κίνηση από τον Ομπάμα που θέλει να οδηγήσει σε μία κατάσταση "δεσίματος" της επόμενης μέρας για τον Τραμπ στο ζήτημα αυτό, ώστε να μην έχει δυνατότητα να δώσει ή δρομολογήσει ο νέος πρόεδρος την λύση που επιθυμεί και ήταν ένα κρύο πιάτο εκδίκησης για τον ίδιο τον Ομπάμα προς τον Τραμπ και τον Νετανιάχου, καθώς δεν κέρδισε τις εκλογές το δικό του-ς άλογο η Κλίντον που 'ναι ένας άνθρωπος από το λόμπι των νεο-συντηρητικών της Ουάσινγκτον (σπάει η παράδοση της διαδοχής της προεδρίας από το λόμπι αυτό για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια στις Η.Π.Α., ο Τραμπ). Το μόνο σίγουρο είναι το φινάλε δεν έχει ολοκληρωθεί και αναμένουμε τις εξελίξεις, όπου αναμένονται καταιγιστικές.
Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"