Μανώλης Κοττάκης
Διάβασα χθες σε κυριακάτικη εφημερίδα ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ, σύμφωνα με το οποίο οι Τούρκοι ονόμαζαν «Ιμια» τα Ιμια στους επίσημους χάρτες τους το 1994 και αποφάσισαν να το αλλάξουν σε «Καρντάκ» μόλις το 1997! Μετά την κρίση, όταν τα πράγματα είχαν διαμορφωθεί. Φυσικά και αναρωτήθηκα «γιατί».
Γιατί τώρα η αποκάλυψη των χαρτών που μας δικαιώνουν. Το ίδιο ερώτημα μου είχε προκύψει προ ετών, όταν διάβασα στο εξαιρετικό βιβλίο των Ιγνατίου - Ελις την πληροφορία ότι οι Ιταλοί, από τους οποίους παραλάβαμε τα Δωδεκάνησα το 1947, είχαν στην κατοχή τους χάρτες που θεμελίωναν τους ελληνικούς τίτλους ιδιοκτησίας στα Ιμια, χάρτες την ύπαρξη των οποίων γνώριζαν άριστα οι Αμερικανοί την κρίσιμη νύχτα της διαπραγμάτευσης.
Μας τους απέκρυψαν όμως για να παίξουν τον γνωστό διαμεσολαβητικό ρόλο τους. Αν θέλουμε να καταλάβουμε, λοιπόν, γιατί ενώ έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας υφιστάμεθα μείζονες ήττες σε στρατηγικά πεδία για τον Ελληνισμό -στα Ιμια πάτησε ελληνικό έδαφος για πρώτη φορά μετά τον Αττίλα Τούρκος στρατιώτης-, θα πρέπει να κοιτάξουμε κάπως καλύτερα τον χάρτη.
Και τα θέματα του Αιγαίου και τα θέματα της Κύπρου στο State Department τα χειρίζονται αξιωματούχοι του desk της Μέσης Ανατολής. Το Αιγαίο είναι το θαλάσσιο προγεφύρωμα που ενώνει τις βάσεις των Αμερικανών στα Βαλκάνια με τη Μέση Ανατολή. Η Κύπρος είναι πλωτό αεροπλανοφόρο στη μύτη της Μέσης Ανατολής. Το Αιγαίο είναι σημαντικός θαλάσσιος εμπορικός κόμβος που ενώνει Σουέζ, Δαρδανέλια, Γιβραλτάρ. Η Κύπρος δεν είναι, αλλά μπορεί να εξελιχθεί σε σημαντικό κόμβο μεταφοράς αμερικανικοϊσραηλινού φυσικού αερίου στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας.
Ο,τι συνέβη στα Ιμια, λοιπόν, δεν ήταν παρά μια μεγάλη πρόβα για το μέλλον έως ότου φθάσουμε να περιπολεί στα νησιά μας η αρμάδα του ΝΑΤΟ χωρίς να αναγνωρίζει τις ελληνικές θέσεις για θέματα Αιγαίου και νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ο,τι επιχειρείται να συμβεί σήμερα, επίσης, στην Κύπρο συνδέεται με την ίδια προοπτική. Η Κύπρος μπορεί να εξελιχθεί σε δεύτερα Ιμια για τα εθνικά μας συμφέροντα. Το δέλεαρ που χρησιμοποιείται για να γκριζάρει η Μεγαλόνησος μετά τα Ιμια είναι σαφές και συγκεκριμένο: Αν η γονατισμένη Ελλάς δεχθεί να απεμπολήσει πάγιες εθνικές θέσεις, τότε οι σύμμαχοι θα την εντάξουν στον ενεργειακό σχεδιασμό τους και θα της «προσφέρουν» στο μέτρο του δυνατού απάγκιο σταθερότητας στους θυελλώδεις καιρούς που ζούμε. Αν όχι, η Κύπρος μπορεί να εξελιχθεί στα Ιμια του Τσίπρα. Προσωπικά δεν θεωρώ ασύνδετα ζητήματα τη στάση του ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση με τις απαιτήσεις των συμμάχων για το Κυπριακό, ειδικά τώρα που ξέρουν ότι και ο Ερντογάν είναι πρόθυμος να μετάσχει ενεργά στην απόπειρα επίλυσης αφού τελειώσει με το δημοψήφισμα ενίσχυσης των εξουσιών του.
Στο Μαξίμου ακούγονται ήδη φωνές ότι πρέπει να πάμε σε λύση του Κυπριακού: «Δεν μας συμφέρει η μελλοντική προσάρτηση των Κατεχομένων γιατί, πρώτον, ο Ελληνισμός θα έχει σύνορα με την Τουρκία από τον Εβρο έως την Κύπρο, δεύτερον, θα αναγκαστούμε σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο να εφαρμόσουμε δόγμα ενιαίου αμυντικού χώρου, τρίτον, κάτι τέτοιο θα μας ανάγκαζε σε κούρσα εξοπλισμών». Από την άλλη, όμως, αναγνωρίζουν ότι «δεν γίνεται να δεχθούμε όπως όπως λύση». Κατά τη γνώμη μου, απαιτείται σωστός εθνικός στρατηγικός σχεδιασμός για τους επόμενους μήνες.
Οποιος και αν είναι ο πρωθυπουργός, θα αντιμετωπίσει διλήμματα και πιέσεις που ίσως μόνο ο Καραμανλής γνώρισε τα έτη 2004-2009. Και δεν πρέπει να βρεθεί απροετοίμαστος όπως ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος λόγω της συστηματικής ενασχόλησής του με την οικονομία και της αποστροφής του για καθετί εθνικό δεν γνώριζε τι καλείτο να διαχειριστεί τη βραδιά των Ιμίων. Και αν κρίνουμε από τις σημερινές τοποθετήσεις του -θεωρεί ότι «έλυσε το θέμα»- ούτε τώρα γνωρίζει.