Αναδημοσίευση από: liberal.gr
Ο κ. Τσίπρας δεν έχει τρεις επιλογές,
όπως λαθεμένα υποστηρίζουν οι αναλυτές. Στην πραγματικότητα έχει μία και
μόνο υπαρκτή επιλογή: Την προσφυγή στις κάλπες. Ακόμη κι αν πει «ναι»
σε όλα, θα πρέπει να βρεθεί μία άλλη κυβέρνηση για να εφαρμόσει την
συμφωνία που θα εγκρίνει η Βουλή. Όσο για τον δρόμο της «διαρκούς
διαπραγμάτευσης»; Οδηγεί απευθείας στην δραχμή και στο Ειδικό
Δικαστήριο.
Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του
δεν χρειάζεται να ανησυχούν για την Βαρουφάκειο περίοδο. Οι όποιες
ευθύνες υπήρχαν από την «επιχείρηση νομισματοκοπείο» έχουν παραγραφεί
λόγω των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015. Αν έχουμε μία ακόμη δραματική
περίοδο, όπως εκείνη του πρώτου εξαμήνου του 2015, δεν υπάρχουν τα
περιθώρια για μία αντίστοιχη εκτόνωση της πίεσης, όπως συνέβη με την
ψήφιση του 3ου μνημονίου. Η καθυστέρηση στην συμφωνία σημαίνει ένα
τέταρτο μνημόνιο και πιθανότατα δραχμή και αυτόματα την έναρξη μιας
επώδυνης περιόδου όπου θα κυριαρχεί το λαϊκό αίτημα για αναζήτηση
ευθυνών!
Αυτή την στιγμή υπάρχουν μεγάλες
αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ στα μέτρα που ζητούν Ευρωπαίοι και
ΔΝΤ. Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες υποστηρίζουν ότι περισσότεροι από
είκοσι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αρνούνται να συμπορευθούν με έναν ακόμη
ιστορικό συμβιβασμό. Ο Πρωθυπουργός, λοιπόν, αμφιταλαντεύεται μεταξύ της
προσφυγής στις κάλπες και της παράτασης της … διαπραγμάτευσης. Φυσικά
τα περί διαπραγμάτευσης είναι για να έχουμε να λέμε. Το εναλλακτικό
σενάριο των Τσίπρα και Καμμένου είναι να παίξουν την τύχη της χώρας στα
ζάρια, ελπίζοντας ότι μία πιθανή αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στην
Ευρώπη θα τους ευνοήσει. Η Αριστερά της ελπίδας μετατρέπεται σε φανατικό
οπαδό του Τραμπ και των άλλων ακραίων της Δεξιάς. Δεν είναι η πρώτη
φορά στην ιστορία που συμβαίνει κάτι τέτοιο…
Το καλοκαίρι του 2015 υπήρχε η ονείρωξη
ότι ο Πούτιν θα έσωζε την παρτίδα για λογαριασμό τους. Αυτή την φορά η
ονείρωξη έχει εξελιχτεί ακόμη περισσότερο: Μαζί με τον Πούτιν υπάρχουν ο
Τραμπ και οι ακροδεξιοί της Ευρώπης!
Η χώρα έχει ήδη χάσει δύο χρόνια σε
ανόητους πειραματισμούς. Η πολιτική της αδράνεια, η οποία ντύθηκε τον
μανδύα της «διαρκούς διαπραγμάτευσης, μας οδήγησε σε επικίνδυνα
αδιέξοδα. Οι πιθανότητες να αποφύγουμε το ατύχημα είναι πλέον
περιορισμένες. Και οπωσδήποτε περνούν μέσα από την άμεση προσφυγή στις
κάλπες και την ριζική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Πόσο εφικτό είναι
να ακολουθήσει η ελληνική Αριστερά τον δρόμο της κοινής λογικής; Στις
επόμενες ημέρες θα ξέρουμε. Χωρίς να είμαστε, ωστόσο, ιδιαίτερα
αισιόδοξοι για τις εξελίξεις…