Γεια σας,θα ήθελα κι εγώ να μοιραστώ την ιστορία μου.Δεν είχα βύσμα, δεν είχα ανώτερες σπουδές. Διψώντας για γνώση και προσφορά δούλεψα επί 17 έτη σε μια πολυεθνική.
Ήμουν φιλότιμη, ήμουν χαρούμενη που βρήκα τότε δουλειά. Έκανα όνειρα πολλά. Ήμουν τόσο πανηλίθια, που πίστευα πως η αγάπη μου για δουλειά θα αναγνωριστεί. Δεν έφκιαξα τη ζωή μου γιατί αγαπούσα τη δουλειά. Πήγαινα σχολές, σεμινάρια, για να αξίζω. Ήθελα την αποδοχή, που ήρθε με έναν μισθό των 900€ παγωμένο προ κρίσης, με bulling διαρκείας από συναδέλφους και ανώτερους. Με υποβαθμίσεις για να βολευτεί κάποιος δικός τους, με αποκλεισμό και -συγνώμη που το λέω- ρατσισμό, λόγω μιας καλής εμφάνισης. Η ηθική μου πήρε την ταμπέλα της χαζής, της χαμηλής αξιολόγησης, τον ρατσισμό γιατί δεν ήμουν και από ευκατάστατη οικογένεια,κοινώς έφαγα στη μάπα όλων των ειδών τις προσβολές και τα συμπλέγματα. Νόμιζα πως θα περάσει και θα φανεί η αξία μου. Φάνηκε γιατί κόστιζα φθηνά, ώστε να μειώσουν τα έξοδα.
Ένα χρόνο είμαι άνεργη. Νιώθω το ρεζίλι της Ελλάδας. Δεν έχω αντοχή ψυχική να ξαναδουλέψω. Ξέρω πολύ καλά τι με περιμένει στη χώρα της αξιοκρατίας και της διαφάνειας.
Ήθελα να το βγάλω από μέσα μου γιατί ξενέρωσα πια. Έπρεπε να πάθω κατάθλιψη, να πάω χειρουργείο από αμέλεια, γιατί αγάπησα και σεβάστηκα την εργασία μου. Ντρέπομαι που είχαν δίκιο. Είμαι πολύ χαζή τελικά.
BALANDER , 45 χρ.