...Εξασφαλίζουν τη μονιμότητα των προβλημάτων μας και την αδιάκοπη πορεία μας προς εθνικά αδιέξοδα. Και βέβαια μας ενθουσιάζει κατά καιρούς το ιδεαλιστικό αντίκρυσμα του φαινομένου της πολιτικής απάτης, που εκδηλώνεται με τη δημιουργία φορέων και κινήσεων, ενώ υποστηρίζεται με παχυλά λόγια από τους κορακοζώητους εκπροσώπους ενός φαύλου πολιτικού συστήματος.
Η πείρα των πολιτικών πρακτικών, ιδίως των τελευταίων χρόνων, δεν μας έχει διδάξει τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Μέσα σε βραχύ σχετικά χρονικό διάστημα, όταν σε καιρούς ειρηνικούς θα χρειαζόταν χρόνια ολόκληρα, καταφέραμε με τις παθογένειες μας να επιταχύνουμε τη δύναμη που διαβρώνει τούτη τη χώρα, επιμένοντας να τη βλέπουμε συζευγμένη με τις ανομολόγητες επιθυμίες μας, το "βόλεμα" μας ή και τις ψευδαισθήσεις μας.
Αποχωριστήκαμε από την έννοια της ελευθερίας στη δικέφαλη της μορφή: της προσωπικής και της συλλογιστικής ελευθερίας, με αποτέλεσμα ως κοινωνία να έχουμε ξεστρατίσει από την αληθινή της κατεύθυνση. Η δε έλλειψη εκείνου του συνεκτικού δεσμού, που καθιστά την κοινωνία των πολιτών ενιαίο σώμα στην επιδίωξη της ευημερίας του, μας οδήγησε στις παρυφές της εθνικής αναξιοπρέπειας.
Αποδείξαμε με την παθητική στάση μας και με την ανοχή μας στο απαράδεκτο, ότι η λήθη είναι καταστροφική. Είναι ο παγερός νόμος της βιολογίας. Η ανάμνηση είναι απλώς η εκτροπή του. Βοηθός της λήθης είναι η πανθομολογούμενη γενική χαλάρωση των θελήσεων του πλήθους, που αποδεικνύεται ο δραστικότερος συντελεστής του αποπνιγμού και των λειψάνων της ελευθερίας και της εθνικής αξιοπρέπειας, που είχαν κληροδοτήσει στην εποχή μας προηγούμενες γενιές.
Οι λέξεις, ακόμη και οι έννοιες, έχουν αληθινά φθαρεί. Χρειάζεται η γενναία ανθρώπινη πράξη με τη μορφή ενός ηγέτη, για να τους ξαναδώσει τη στιλπνότητα και την ακεραιότητα που είχαν όταν χρησίμευαν για να πρωτοεκφράσουν τις αντίστοιχες ιδέες.
Στην ελληνική πραγματικότητα, η ελευθερία, η πρόοδος και η ανάπτυξη δεν είναι πια έννοιες αδελφές. Ανάμεσά τους υπάρχει κάποιο πρόδηλο χάσμα που βαθαίνει περισσότερο όσο προχωρεί η πολιτική απάτη και πονηρία, η αναλγησία του σύγχρονου κράτους και των μνημονιακών πολιτικών και η μηχανοποίηση του πολίτη.
Και ένας πραγματικός ηγέτης δεν μπορεί να προέλθει από τις συνθέσεις της μηχανοκρατίας, από ανόητες πολιτικές κινήσεις και συνεργασίες υφιστάμενων πολιτικών φορέων, όπως καλλιεργούνται επίμονα από το υπάρχον σάπιο πολιτικό σύστημα. Τέτοιες αντιλήψεις μπορεί έστω να τις δει κανείς σαν συμπαθείς απλοικότητες, όχι ένα συμπλήρωμα ψυχής. Τούτο το "συμπλήρωμα ψυχής" μπορεί να το δώσει μόνο ένας ηγέτης, όπως κατά καιρούς τον περιγράφει η αμείλικτη ιστορία...