Αν ανατρέξει κανείς στην πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου, θα διαπιστώσει ότι, τόσο οι αρχηγοί των εκάστοτε κυβερνώντων κομμάτων, όσο και εκείνοι των κομμάτων της αντιπολίτευσης και κυρίως της αξιωματικής, στις κρίσιμες στιγμές για το έθνος, υπήρξαν πολλές φορές κατώτεροι των περιστάσεων. Δυστυχώς όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται και η διαπίστωση αυτή επαληθεύτηκε και την τελευταία επταετία, που η οικονομική κρίση έπληξε ανεπανόρθωτα τη χώρα μας.
Αιμίλιος Κομίνης
Διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός
Σήμερα που το έθνος δοκιμάζεται ξανά, σε μια από τις πιο κρίσιμες καμπές της ιστορίας μας και η χώρα μας αιωρείται επάνω από το βάραθρο που δημιούργησε αυτή η καθόλου απροσδόκητη, αλλά αναμενόμενη οικονομική κρίση, αποδεικνύεται πλέον ξεκάθαρα ότι, οι πολιτικοί μας αυτοί, έθεσαν όλοι τους το κομματικό τους συμφέρον, υπεράνω του εθνικού συμφέροντος. Η επιλογή τους αυτή έγινε, κατά την άποψή μου, στις τρεις τελευταίες πιο κρίσιμες, για τη χώρα μας, χρονικές στιγμές.
Η πρώτη ήταν εκείνη, όταν το 2010 ο τότε πρωθυπουργός της χώρας αποφάσισε αυτοβούλως και κατά τρόπο απολυταρχικό, να την οδηγήσει σ’ αυτή την γνωστή τριάδα των νέων δανειστών, για να εξασφαλίσει την περαιτέρω δανειοδότησή της, γιατί είχε φθάσει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, λόγω του εγκληματικού υπερδανεισμού, για τον οποίο ευθύνονται οι προγενέστερες πολιτικές μας ηγεσίες.
Αυτή λοιπόν την κρίσιμη στιγμή θα έπρεπε, τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να είχαν αφήσει κατά μέρος τις κομματικές τους αντιπαραθέσεις και να είχαν σχηματίσει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, σε ένα βάθος χρόνου, όσο θα ήταν αναγκαίο για να εξέλθει η χώρα από την κρίση. Αντ’ αυτού όμως και προς ικανοποίηση της αρχομανίας τους και της φιλοδοξίας τους, επέλεξαν ο μεν πρώτος να παραμείνει στην εξουσία, αδιαφορώντας για το εθνικό κόστος, ο δε άλλος να κρατηθεί στη θέση της αντιπολίτευσης, εκτιμώντας ότι σύντομα θα κατέρρεε η κυβέρνηση και θα αναλάμβανε εκείνος τα ηνία της. Και αυτό τελικά έγινε.
Ακολούθησε μια άλλη κρίσιμη χρονική στιγμή, όταν το Δεκέμβριο του 2014 ο πρωθυπουργός, φοβούμενος να λάβει τα σκληρά για την εποχή εκείνη μέτρα, που απαιτούσαν οι δανειστές μας και έγιναν σε μας γνωστά με το e-mail Χαρδούβελη, γιατί είχε αντιληφθεί ότι το πολιτικό κόστος για το κόμμα του θα ήταν εξαιρετικά μεγάλο, συναίνεσε ουσιαστικά με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, παρόλο ότι δεν είχε εξαντληθεί η τετραετία. Ο τελευταίος είχε επανειλημμένως εκδηλώσει την επιθυμία του για άμεση διενέργεια εκλογών, εμφορούμενος από μία άκρατη φιλοδοξία και φιλαρχία και με την πεποίθηση ότι θα οδηγούσε το κόμμα του για πρώτη φορά στην εξουσία. Και πέτυχε βέβαια τον στόχο του, με τη βοήθεια ενός άλλου αρχηγού μικρότερου κόμματος, εξίσου φιλόδοξου και αρχομανούς. Τόσο λοιπόν ο τότε πρωθυπουργός, όσο και ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης, έθεσαν το κομματικό τους συμφέρον υπεράνω του εθνικού συμφέροντος, διότι ενώ τους δόθηκε η ευκαιρία να σχηματίσουν μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, ξεχνώντας για ένα μικρό διάστημα, όσο θα ήταν αναγκαίο, τις μικροκομματικές τους σκοπιμότητες, δεν το έπραξαν, αλλά άφησαν τη χώρα να ταλανίζεται ακόμη, μέσα σε ένα χάος πολιτικής ασυναρτησίας και αβεβαιότητας.
Αλλά η πιο κρίσιμη στιγμή, κατά την γνώμη μου, ήταν εκείνη, όταν ο εκλεγμένος πολύ πρόσφατα πρωθυπουργός υπέβαλε την παραίτηση της κυβέρνησής του, τον Αύγουστο του 2015, οδηγώντας τον ελληνικό λαό σε μια περιπέτεια διεξαγωγής εκλογών, για τρίτη φορά, μέσα σε ένα διάστημα δεκαέξι μηνών, παρόλο ότι είχε εξασφαλίσει από τους δανειστές μας μια νέα οικονομική βοήθεια, έστω και με αυτή τη μορφή του τρίτου και ακόμη πιο επαχθούς μνημονίου. Και όχι μόνον, γιατί αυτή τη φορά το μνημόνιο είχε γίνει ασμένως αποδεκτό, τόσο από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όσο και από δύο άλλα μικρότερα κόμματα, παραδόξως βέβαια, γιατί είχε κριθεί απ’ αυτά, ως προς τα επιβαλλόμενα οικονομικά μέτρα, δυσμενέστερο συγκριτικά με το προηγούμενο. Ανεξάρτητα όμως από τα κίνητρα, που οδήγησαν τους πολιτικούς αρχηγούς αυτών των κομμάτων της αντιπολίτευσης να το υπερψηφίσουν στη Βουλή – και ποια ήσαν αυτά, ας το κρίνει ο κάθε ένας Έλληνας πολίτης ξεχωριστά – και μόνον αυτό το γεγονός, ευνοούσε αφάνταστα στο να σχηματιστεί, έστω και αυτή την ύστατη στιγμή, μια διακομματική κυβέρνηση εθνικής ανάγκης. Όμως, παρόλη αυτή την ευνοϊκή συγκυρία, ο πρωθυπουργός εκείνος έθεσε σαφώς το κομματικό του συμφέρον υπεράνω του εθνικού, γιατί έκανε αυτή την πολιτική κίνηση, άκρως επιζήμια για τη χώρα μας, προκειμένου να αποσοβήσει τις εσωτερικές διενέξεις του κόμματος, με την πεποίθηση ότι θα εισέλθει και πάλι στον πολιτικό στίβο τελείως αλώβητος και θα ανακτήσει τη χαμένη εξουσία, με μια νέα κομματική σύνθεση, για να ολοκληρώσει την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου. Αγνόησε βέβαια όλες τις δυσμενείς επιπτώσεις, που θα είχε για τη χώρα η διενέργεια αυτών των εκλογών.
Φαίνεται λοιπόν, ότι όλοι αυτοί οι πολικοί μας ηγέτες έχουν ξεχάσει ότι στην ελληνική γλώσσα, εκτός από το "κόμμα" υπάρχει και η λέξη "ομοψυχία". Μήπως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει κάποτε να τους το υπενθυμίσει; Έχει αυτή την αρμοδιότητα; Γιατί αν δεν την έχει ούτε αυτήν, τότε ποιος είναι ο ρόλος του;
Τώρα βέβαια εσείς,θα μπορούσατε να μου πείτε: Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει ομοψυχία στη χώρα μας, όταν οι ηγέτες των πολιτικών κομμάτων, που θεωρούν εαυτούς και εγγυητές της Δημοκρατίας, δεν κάνουν τίποτ’ άλλο, σε καθημερινή βάση, παρά μόνον να κονταροκτυπιούνται, να αλληλοκατηγορούνται και να σκυλοβρίζονται;