Αν ψάξει κανείς στο διαδίκτυο και συνθέσει μια ορισμένη κατηγορία ευρημάτων, θα βρει το ακαταμάχητο αξίωμα που ορίζει το αληθινό και το πραγματικό με τις ακαταμάχητες λέξεις “δεν το διέψευσε ποτέ κανείς”. Κι αφού “δεν το διέψευσε ποτέ κανείς”, είναι έτσι όπως το λέει ο άγνωστος συντάκτης της “είδησης”, την οποία, σημειωτέον… “δε λένε τα πουλημένα ΜΜΕ”…
Γραφει ο Παντελής Φλωρόπουλος
Σ’ αυτό το σακί χώρεσαν οι περισσότεροι αστικοί μύθοι που ορίζουν τυραννικά πια την καθημερινότητά μας, από την χρηματοδότηση του Ανδρέα Παπανδρέου με εκατό εκατομμύρια δολάρια για να ιδρύσει το ΠΑΣΟΚ, μέχρι τα ομόλογα του Αρτέμη Σώρρα.
Η “υπόθεση Σώρρας” δεν είναι παρά η απόρροια μιας βίαιης ανατροπής που υπέστη η κοινή λογική με την είσοδο της χώρας στα μνημόνια. Η αντιστροφή της πραγματικότητας που βιώσαμε (ψιλοκεντημένη από τις αριστεροδέξιες αντιμνημνιακές δυνάμεις που στο παραλήρημά τους έκαμαν “το άσπρο μαύρο”) έφτασε ακόμα και σ’ αυτό: Να μετατρέπει ο ίδιος ο λαός σε “απόδειξη αλήθειας” όσα “κανείς δεν διέψευσε ποτέ”.
Είναι, καθώς φαίνεται, το τίμημα της εκτεταμένης αμετροέπειας που μετουσιώθηκε σε κυρίαρχη ιδέα (αν όχι ιδεολογικό καθεστώς) την επταετία που πέρασε.
Μαζεύοντας τώρα τα ρετάλια της λογικής που απόμεινε, ας αναρωτηθούμε λοιπόν:
Γιατί να βγει ποιος… να διαψεύσει ότι ο Ανδρέας χρηματοδοτήθηκε από τον Ρότσιλντ με εκατό εκατομμύρια δολάρια για να ιδρύσει το ΠΑΣΟΚ το 1974;
Γιατί να βγει ποιος… να διαψεύσει ότι ο Σώρρας διαθέτει 600 δις ή τρία τρις δολάρια;
Γιατί να βγει ποιος… να διαψεύσει την κάθε φαντασίωση που λέει ο κάθε φαντασιόπληκτος ή κάθε μοναδικός κάτοχος της αλήθειας σε άρθρα, σε βιβλία, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο ή στο διαδίκτυο;
Άντε και βγήκε… Σάμπως έχουν τελειωμό οι “αρβύλες”, ώστε κάθε φορά που λέει κάτι κάποιος να βγαίνει ο θιγόμενος και να διαψεύδει; Είτε τις λέει ένας παλαβός, είτε ένας παλαβωμένος που, για χίλιους λόγους μπορεί να “τα πήρε στο κρανίο” και να ωρύεται στο γήπεδο εναντίον της αντίπαλης ποδοσφαιρικής ομάδας, είτε μια εφημερίδα, ρε παιδί μου, που θέλει να κάνει πωλήσεις ή, ακόμα και να εκβιάσει, θα έπρεπε να ισχύει το αυτονόητο: “Δημοκρατία έχουμε, ό,τι θέλει ο καθένας λέει”… Και κάπου εκεί τελειώνεις με την οχλαγωγία.
Και, αν μεν είναι εφημερίδα ο ψεύτης, μπορείς να στείλεις μια ωραία επιστολή που έχει την υποχρέωση να τη βάλλει ο εκδότης στο ίδιο σημείο που έγραψε ο δημοσιογράφος το ψέμα του… ή, αν είναι ο καθένας που βρήκε θησαυρό στο μπαούλο της γιαγιάς του, άσε τον καημένο να φαντασιώνεται δόξα και πλούτη… Άσε ακόμα και τους άλλους που πίστεψαν την φαντασίωσή του να ζουν το δικό τους όνειρο… Σάμπως πείραξε ποτέ κανένας όποιον θρησκευόμενο πίστεψε τις κυρούλες που έλεγαν ότι είδαν την Παναγιά στον ύπνο τους και τους είπε να κτίσουν εκκλησία στην πέρα ρούγα;
Όχι, ποτέ, κανείς, κανέναν.
Έλα όμως που, καθώς είπαμε, η αντιστροφή της πραγματικότητας που ήρθε με τα μνημόνια, συμπαρέσυρε και την αντιστροφή της κοινής λογικής. Όχι των πολιτών, αλλά των θεσμών. Ήταν αναπόφευκτο πλέον να βρεθεί ένας δικαστής χωρίς αίσθηση των “συνεπειών του νόμου” και να πει ότι “ο Σώρρας έχει 600 δις δολάρια”. Πώς τά ‘χει; Ρωτάς. “Μα δεν βρέθηκε κανείς να πει ότι δεν τά ‘χει”, σου λέει. Τετράγωνη λογική. “Σπάει κόκαλα”. Κατά συνέπεια το δικαστήριο δεν μπορούσε να εκδώσει άλλη απόφαση. Άσε που, μετά, δεν βρέθηκε κανείς να προσβάλλει την απόφαση του δικαστηρίου. Σ’ ένα κράτος που ο καθένας “κοιτάει τον κωλάκη του” πια, να το κάνει ποιος, γιατί… Οπότε έγινε αμετάκλητη! Νόμος του κράτους, παρακαλώ…
Λοιπόν, εδώ… μπλέκεις!
Η περίπτωση να μην ασχολήθηκε κανείς με τις αρλούμπες ή τις κοτσάνες που αμολάει ο ένας κι ο άλλος στον αέρα, αφού “Δημοκρατία έχουμε, ό,τι θέλουμε λέμε”, δε μετράει… έχει ξεχαστεί πια… ήταν τελικά μια αρετή που ανήκε στην προηγούμενη (αλλά τόσο παλιά ήδη) εποχή… Σε τούτη που διανύουμε τώρα, ισχύει το αξίωμα ότι “πρέπει ν’ αποδείξεις ότι δεν είσ’ ελέφαντας”.
Ρε πουλάκι μου, ρε καλό μου, ρε χρυσό μου… Δεν έχω όρεξη ν’ αποδείξω τίποτα, δε με νοιάζει καν τι νομίζεις ότι είμαι… νόμιζε ό,τι θέλεις, δικαίωμα έχεις… σκέψου και πες ό,τι γουστάρει η περιδικούλα σου για την πάρτη μου, φόρο δεν πληρώνεις για όσα πεις, άσε με όμως στη μαγκουφιά μου, έχω ένα σωρό έγνοιες στο κεφάλι μου…
Όχι. Ντε και καλά, λέει ο κάθε ανελλήνιστος Σώρρας (γεμίσαμε από Σώρρες, αδέρφια) αφού δεν αποδεικνύεις ότι αυτά που λέω είναι παραμύθια, είναι όπως τα λέω, άρα έχω δίκιο κι εσύ έχεις άδικο… Πρέπει να πάρω την εξουσία για να εφαρμόσω την απελευθερωτική αντίληψή μου για την Ελλάδα… Ψήφισέ με. Όποιος δεν με ψηφίσει είναι προδότης της πατρίδας. Όποιος δημοσιογράφος γράφει εναντίον μου, είναι ανθέλληνας.
Λοιπόν, εδώ κι αν μπλέκεις!
Γιατί πέφτεις σε άλλον δικαστικό που αποδέχεται την μήνυση ενός πλωτάρχη και καθίζει τον Γιώργο Παπανδρέου στο σκαμνί για την περιβόητη φράση “λεφτά υπάρχουν”… Είσαι με ανοιχτό στόμα μπροστά στην συνωμοσιολογική αντίληψη που δεν εκτρέφει πια ο τρελαμένος πολίτης, αλλά το ίδιο το κράτος… Και αντιλαμβάνεσαι ότι…
Εδώ κι αν έμπλεξες για τα καλά φιλαράκο…
Θέλεις να ουρλιάξεις από απόγνωση. Σού ‘ρχεται να πας και να πνιγείς για να ησυχάσει το μυαλό σου που βομβαρδίζεται από τα σκουπίδια του κάθε ωραίου παλαβιάρη, έλα όμως που ο αξιακός σου κώδικας δεν επιτρέπει την αυτοχειρία. Ρωτάς τότε τους σοφούς αν επιτρέπεται η χειροδικία… ‘Όχι, σου λένε. Ούτε αυτή ρε παιδιά; Και… δε μου λέτε… αν κόψω την ουρά από κάνα καλικάντζαρο, είναι ποινικό αδίκημα ή μήπως όχι;
Είναι ποινικό αδίκημα να χτυπήσεις σκύλο, άρα είναι ποινικό αδίκημα να κόψεις την ουρά οποιουδήποτε καλικάντζαρου…
Πού καταλήγουμε γαμώτο;
Δεν ξέρω πού καταλήγουμε. Ξέρω μόνο πού καταλήγω: Κωφεύεις στα πάντα. Και, την ώρα που ο Κιμ θα πατάει το κουμπί… θα το πατήσει ο κερατάς, πού θα πάει… κοιτάς να σώσεις την ψυχή σου, αδερφέ, όπως κάνουν οι ερημίτες στις σκήτες..