Του Αντώνη Πανούτσου
Οι κυβερνητικές παροχές στον αθλητισμό πέρασαν διάφορες περιόδους. Ξεκινώντας από την προ δικτατορίας περίοδο. Όταν οι πρωταθλητές το πολύ διοριζόντουσαν σε κάποια ΔΕΚΟ. Και αφού είχαν διοριστεί έκαναν την δουλειά τους κανονικά. Θυμάμαι ένα δημοσίευμα στα μέσα της δεκαετίας του ’60 σύμφωνα με το οποίο ο Γιώργος Παπαβασιλείου είχε κυνηγήσει και πιάσει έναν κλέφτη σε κάποιο κεντρικό δρόμο. Το εντυπωσιακό δεν είναι ότι τον έπιασε, αφού ο Παπαβασιλείου ήταν ένας από τους μεγαλύτερους δρομείς της εποχής του στα στιπλ, αλλά ότι τον κυνήγησε φορώντας την στολή του ταχυδρομικού, αφού ήταν ταχυδρόμος και παρέδιδε την αλληλογραφία. Το ίδιο καλά θυμάμαι τον Ηλία Υφαντή του Ολυμπιακού να ελέγχει την κατανάλωση του ρεύματος, αφού δούλευε στην ΔΕΗ.
Στην προ του 2004 περίοδο η Ελλάδα πήγε στο άλλο άκρο. Στο όραμα της διάκρισης στους Ολυμπιακούς οι έλληνες και «έλληνες» αθλητές έγιναν οι πιο καλοπληρωμένοι στον κόσμο. Η γενική γραμματεία αθλητισμού έδινε 190.756 ευρώ για την πρώτη θέση, 132.062 ευρώ για τη δεύτερη, 102.715 ευρώ για την τρίτη με την όγδοη θέση να δίνει 29.347 ευρώ για την όγδοη. Τα ΕΛΤΑ έδιναν 100 χιλ. στο χρυσό, 50 χιλ. στο αργυρό και 25 χιλ. Εκτός από τα κρατικά πριμ οι χρυσοί ολυμπιονίκες γινόντουσαν αξιωματικοί, άλλοι διοριζόντουσαν στο δημόσιο ενώ υπήρχαν και τα έσοδα από διαφημίσεις του ιδιωτικού τομέα. Όλα στην λογική ότι οι αθλητές θυσίασαν την ζωή τους και το κράτος πρέπει να ανταμείψει την προσπάθεια τους.
Το ζήτημα των κρατικών παροχών σε αθλητές το θυμήθηκα σήμερα διαβάζοντας ότι η υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης Όλγα Γεροβασίλη ανακοίνωσε την πρόσληψη 156 αθλητών στο δημόσιο. Προφανώς στην προεκλογική λογική μάζευε και ας είναι και ρώγες. Μυστήριες μάλιστα ρώγες αφού ανάμεσα σε πολύ ή αμυδρώς γνωστά ονόματα του αθλητισμού τα περισσότερα πρώτη φορά τα ακούω. Από τα γνωστά ονόματα κάποια προκαλούν απορία. Όπως του Γρηγόρη Μάκου, που αγωνίζεται στον Παναιτωλικό, κάτι που σημαίνει ότι ή πρέπει να τα παρατήσει στην μέση της σεζόν ή η θέση θα τον περιμένει που πάει να πει ότι το δημόσιο δεν τον είχε και τόσο ανάγκη. Το ίδιο ισχύει για τον Αντώνη Πετρόπουλο που παίζει στον Απόλλωνα. Όπως για τον Νίκο Οικονόμου, πρώην μπασκετμπολίστα του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού και σήμερα προπονητή του Πανιωνίου. Οσο για τον Αρη Καρασσαβίδη γεννημένο το 1965, που έπαιξε στον ΠΑΟΚ και τον Απόλλωνα την δεκαετία του ’80, μπορεί να διοριστεί και ταυτόχρονα να ζητήσει να φύγει με εθελουσία.
Υπάρχει ποτέ περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ να πείσει τους ξένους – αφού Έλληνα αποκλείεται – ότι σκοπεύει να μαζέψει το δημόσιο, όταν προσλαμβάνει δημοσίους υπαλλήλους από αθλητικές επιδόσεις και όχι για να καλύψουν πάγιες ανάγκες του δημοσίου; Και οι νόμοι δεν είναι δικαιολογία. Αρκετοί νόμοι ψηφίστηκαν την εποχή που η Ελλάδα είχε και άλλαξαν όταν μπήκε στην κρίση.
Το άλλο με τις προσλήψεις είναι ότι η κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες «φτηναίνει» τη θέση στο δημόσιο. Τη μετατρέπει σε ανειδίκευτη εργασία «αφού ήταν καλός αθλητής βάλε τον στο δημόσιο που δεν χρειάζεται και πολλά για να τα φέρει πέρα». Το ίδιο ισχύει και με τα μπόνους στις εισιτήριες εξετάσεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η νοοτροπία «δώσε του μόρια επειδή είναι καλός στο άλμα εις ύψος» με δόση υπερβολής γίνεται «δώσε του πόντους στο άλμα εις ύψος επειδή είναι καλός μαθητής». Μια χαριστική λογική που κάνει κακούς φοιτητές και κακούς άλτες.