Του Γιάννη Σιδέρη
Το χρηματιστήριο βούλιαξε χθες, αλλά
έτσι κι αλλιώς οι οπαδοί τους… δεν έχουν μετοχές. (Οι υπουργοί τους
έχουν στο εξωτερικό). Οι καταθέσεις στις τράπεζες τον Δεκέμβριο
μειώθηκαν αλλά οι οπαδοί τους δεν έχουν καταθέσεις. (Οι υπουργοί τους
τις έχουν σε ξένες τράπεζες). Τα σεντούκια ανοίγουν και αδειάζουν από
χρήματα που οι κάτοχοί τους τα είχαν για ώρα ανάγκης, αλλά η κυβέρνηση
έφερε γρήγορα την «ώρα ανάγκης» … χωρίς να υπάρχει ανάγκη! (Γιατί όχι;
Οι υπουργοί τους τα έχουν σε funds του εξωτερικού!).
Το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή ηχεί αγωνιώδη επίμονο συναγερμό για 4ο
μνημόνιο ή δραχμή, αλλά το Μαξίμου, σε άλλο μήκος κύματος, δηλώνει ότι
δεν «υποτάσσεται», καταγγέλλει το ΔΝΤ, τις «ακραίες φωνές της Ε.Ε και
του ΔΝΤ», τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά και… τον Μητσοτάκη ως συνοδοιπόρο
τους.
Το Eurogroup ομόηχα ζητά να ψηφισθούν
μέτρα, αλλά η κυβέρνηση με υπερήφανη λεοντή, απαντά «σε καμιά περίπτωση»
– όπως έλεγε κάποτε «ούτε μια στο εκατομμύριο». Και να πεις ότι με την
καθυστέρηση θα κέρδιζαν κάτι για τη χώρα, χαλάλι! Δυστυχώς χάνουν σε
κάθε επίπεδο.
Αυτό που λέει ο κοινός νους
(και το έχουμε πει και μεις παρότι μη ειδικοί), το καταγράφει ως ηχηρή
προειδοποίηση το γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, με τη δεδομένη και
αποδεδειγμένη εγκυρότητά του: Και λίγα οφέλη να έχουμε από την καθυστέρηση που δημιουργεί η διαπραγμάτευση, χάνουμε περισσότερα εξαιτίας της καθυστέρησης. Και εξαιτίας αυτής της καθυστέρησης, εκεί κατά το 2018, καραδοκούν οι αρπάγες του τέταρτου μνημονίου.
Ανθρωπιστές της ευκολίας
Την ίδια στιγμή ο Ερντογάν – αυταρχικός από χαρακτήρα αλλά και ιδεοληπτικός από θρησκεία – δεν δείχνει να έχει περί πολλού το δίκαιο των κοσμικών κρατών,
εάν αυτό δεν εξυπηρετεί τα αυτοκρατορικά σχέδιά του. Εξ αυτού και
αδιαφορεί για το ελληνικό κράτος δικαίου και τις αποφάσεις των
δικαστικών οργάνων, και απειλεί να καταργήσει την συμφωνία
επανεισδοχής με τη χώρα μας!
Οσοι φώναζαν δυο χρόνια πριν, ότι ο Ερντογάν εργαλειοποιεί το προσφυγικό, (χρησιμοποιεί δηλαδή τους πρόσφυγες ως εργαλεία της εξωτερικής του πολιτικής
για να εκβιάσει την Ευρώπη), και παράλληλα προειδοποιούσαν την
κυβέρνηση ότι με την αφελή τακτική της πολιτικής «ανοίξτε τα σύνορα»,
μετέτρεπε τη χώρα σε αφελές υπομόχλιο της πολιτικής Ερντογάν, ήταν ρατσιστές, ξενοφοβικοί, φασίστες.
Ζητείται κοινή λογική
Στην παρούσα συγκυρία, η κοινή λογική
ταξινομεί τα δεδομένα: Οι δανειστές ζητούν προκαταβολικά ψήφιση μέτρων
για μετά το ‘18. Η κυβέρνηση απαντά ούτε μία στο εκατομμύριο. Αν όμως
αυτό δεν γίνει, θα υπάρξει σύγκρουση, με αποτέλεσμα να στερέψουν σε
λίγους μήνες τα ταμεία του δημοσίου. Αρα η κοινή λογική λέει ότι μπροστά στο «γόρδιο» αδιέξοδο, λογική λύση είναι οι εκλογές.
Αυτά όμως λέει η κοινή λογική, όχι η συριζαίικη:
Αυτή, σε ιδεολογικό επίπεδο, θεωρεί ότι δεν δικαιούνται να εγκαταλείψουν τη θέση στην οποία τους είχε τάξει από πάντα η ιστορία, ως συμπαραστάτες, προστάτες και… «απελευθερωτές» του λαού.
Σε ανθρώπινο επίπεδο
(να τα λέμε και αυτά), για πρώτη φορά ζουν τέτοια ονειρώδη μεγαλεία (από
το 3% και τη μιζέρια της πλατείας Κουμουνδούρου, συνδιαλέγονται με τους
ισχυρούς του πλανήτη, απολαμβάνουν ηγεμονικούς μισθούς, διασημότητα,
χρήση των κρατικών τζετ για ταξιδάκια άνευ λόγου στο Αμέρικα, και
γενικώς γεύονται την ηδονή της δύναμης και της ευωχίας, που η εξουσία
απλόχερα παρέχει).
Σε αυτά να προστεθεί και το αίσθημα ηθικής ανωτερότητας
που τους διακρίνει, καθότι – από ιδεολογική ψευδαίσθηση - θεωρούν
εαυτούς καλύτερους όλων ημών των υπολοίπων. Είναι η κληρονομημένη
κουλτούρα που τους απενοχοποιεί, θεωρώντας πως ό,τι κι αν πράττουν,
ασχέτως αν αποβαίνει σε καλό ή κακό για τον λαό, αυτοί δεδικαίωνται,
αφού το πράττουν υπέρ αυτού. Εύκολο το παράδειγμα του
Πολάκη, που ανενδοιάστως είχε παραδεχθεί (όχι ως κόσμια ομολογία, αλλά
ως υπερήφανη «αντιστασιακή» πρακτική), πως ως δήμαρχος κρατούσε διπλά
βιβλία. Δεν ένιωθε ότι έκανε κάτι αντιθεσμικό και παράνομο. Σημασία είχε
ότι κατά τη γνώμη του η συγκεκριμένη πρακτική απέβαινε υπέρ των
συμφερόντων των δημοτών!
Ως εκ τούτου, ασχέτως το τι λέει η κοινή
λογική των κοινών θνητών (οι οποίοι δεν προόρισται από τη μοίρα, ως
ριζοσπάστες αριστεροί, να σώσουν την ανθρωπότητα), η λογική των
Συριζαίων δεν βλέπει ως διέξοδο τις εκλογές. Και σε αυτό είναι ειλικρινείς!
Στη διαπραγμάτευση ευελπιστούν ότι στο τέλος κάτι θα πάρουν. Η στρατηγική τους βασίζεται στη φόρμουλα του… «ή»! Δηλαδή στην προσπάθεια να κατορθώσουν να διαφυλάξουν κάτι από τα κεκτημένα: ή την ονομαστική διαφορά ή
το αφορολόγητο. Μετά θα πουν στους παραμένοντες εκ των οπαδών τους,
ότι πάλεψαν με τιμιότητα και αυταπάρνηση υπέρ των λαϊκών συμφερόντων,
απέναντι σε λυσσώδεις αντιλαϊκούς, νεοφιλελεύθερους, εχθρούς, και
κατάφεραν – τουλάχιστον – να περισώσουν κάτι από τις λαϊκές
κατακτήσεις.
Θα είναι η ευτυχέστερη των περιπτώσεων
γι’ αυτούς, γιατί η εναλλακτική θα είναι να τα ψηφίσουν όλα, βρίσκοντας
μια κάποια φανταστική δικαιολογία.
Στην προοπτική μιας τέτοιας συμπεριφοράς
εκ μέρους της κυβέρνησης, συγκλίνουν – για πρώτη φορά – και οι
εκτιμήσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης (εδέησαν να τους μάθουν). Θεωρούν ότι ναι μεν λόγω αποτυχίας, έχουν αυξηθεί οι πιθανότητες προσφυγής στις κάλπες, αλλά δεν τις θεωρούν δεδομένες.
Η νυν κυβέρνηση, ως αντιπολίτευση, θα
έβγαζε διάγγελμα, ότι με αυτά που κάνουν οι κυβερνητικοί «θα τους
κυνηγήσει ο λαός». Πως όμως να πει κάτι τέτοιο η νυν αντιπολίτευση, που η
ίδια (και δη η αξιωματική) έχει αλλεργία για τις λαϊκές κινητοποιήσεις,
ενώ οι οπαδοί της απαρέσκονται και χαρακτηρίζουν τέτοιες μορφές
πολιτικού αγώνα, απαξιωτικά ως «πολιτικό πεζοδρόμιο»;