ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Παραφράζοντας τον τίτλο του μυθιστορήματος "Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν", συναντά κανείς το δράμα της πραγματικότητας που βιώνουν οι μεσήλικες της μεσαίας τάξης. Όλοι εκείνοι που δεν θα προλάβουν-εκ των πραγμάτων- να γεράσουν. Όλοι όσοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη κρίση- απροετοίμαστοι και χωρίς τη στήριξη του πολιτικού συστήματος- το οποίο ποικιλοτρόπως είχαν στηρίξει τα προηγούμενα χρόνια. Οι μεσήλικες της μεσαίας τάξης, οι επιτυχημένοι επαγγελματίες και τα στελέχη επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα, είναι σήμερα αυτοί που βιώνουν το δράμα. Αυτούς σκοτώνουν πριν γεράσουν. Γιατί αυτοί είναι που έχουν εγκαταλειφθεί από το πολιτικό σύστημα πριν γεράσουν.
Αρχικά το πολιτικό σύστημα τους κατέστρεψε σε... δόσεις. Το πρώτο μνημόνιο τους υποχρέωσε να αλλάξουν πολλά πράγματα στη ζωή τους. Το δεύτερο τους έφερε πιο κοντά στη συνειδητοποίηση της επερχόμενης καταστροφής, ενώ το τρίτο τους εξοντώνει πριν προλάβουν να γεράσουν ώστε να δουν το τέταρτο. Ο έκτος χρόνος της κρίσης βρίσκει τους μεσήλικες της μεσαίας τάξης πολιτικά προδομένους και οικονομικά εξαθλιωμένους. Η πλειονότητα καταχρεωμένοι στις τράπεζες, με έσοδα αισθητά μειούμενα και έξοδα διαρκώς αυξανόμενα, καλούνται να πληρώσουν το τίμημα της επιλογής τους να δραστηριοποιηθούν στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Συγχρόνως, όμως, και να αναλάβουν το κόστος της τεχνητής "ευμάρειας" σε μια χώρα που ήταν κοινό μυστικό ότι ζούσε με δανεικά.
Σημασία έχει ότι η μεσαία τάξη, ο βασικός τροφοδότης του πολιτικού συστήματος που συνάμα διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ελπίζει και δεν προσδοκά πλέον τίποτα και από κανέναν. Αδιάψευστος μάρτυς-πέραν των ΑΤΜ- τα ποιοτικά ευρήματα των δημοσκοπήσεων στα οποία αποτυπώνεται η απογοήτευση και η άρνηση. Η απογοήτευση έναντι των υψηλών προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει ως αντιπολίτευση η σημερινή κυβέρνηση, όπως και η άρνηση αποδοχής των προτάσεων που καταθέτει η σημερινή αντιπολίτευση, συνιστούν ένα εκρηκτικό μείγμα το οποίο απειλεί να τινάξει κυριολεκτικά στον αέρα οποιαδήποτε πρόβλεψη.
Με δεδομένο πλέον ότι οι μεσήλικες της μεσαίας τάξης έχουν εξανεμίσει τις οικονομίες που διατηρούσαν εκτός τραπεζών(πέραν εκείνων που ήδη έχουν χρεοκοπήσει), ενώ τα παιδιά τους συγκαταλέγονται στις στρατιές των ανέργων, ουδείς μπορεί να προβλέψει τις αντιδράσεις τους. Και όσο τα μέτρα εφαρμόζονται με αυξήσεις φόρων και εισφορών, τόσο οι αντιδράσεις θα κλιμακώνονται και θα εντείνουν την απειλή. Γιατί εκείνο που δεν έχουν καταλάβει- και μεταξύ μας δεν προσπαθούν να καταλάβουν- τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση, είναι ότι οι μεσήλικες στο σημείο που έχουν φθάσει δεν ελπίζουν. Απλώς προσπαθούν να επιβιώσουν πάση θυσία.
Και όσο κι αν ακούγεται παράξενα για το πολιτικό σύστημα, ο αγώνας για την επιβίωση των μεσηλίκων της μεσαίας τάξης, είναι σε μεγάλο βαθμό ταυτισμένος με την επιβίωση του πολιτικού συστήματος. Και αυτό φαίνεται ότι ακόμα δεν έχει γίνει(ενδεχομένως δεν έχει αξιολογηθεί σοβαρά) αντιληπτό από τα κόμματα και τα στελέχη τους. Τα οποία έχοντας αναγάγει σε διακύβευμα την ανάπτυξη, είτε με την αριστερή της εκδοχή(δίκαιη) είτε με τη φιλελεύθερη, παραβλέπουν ότι η αισιοδοξία αποτελούσε τον κινητήριο μοχλό για την πρόοδο και τη δημιουργία. Πως η αισιοδοξία ανέκαθεν ακολουθούσε τα όνειρα της μεσαίας τάξης τα οποία έχουν μεταβληθεί σε εφιάλτες. Συνεπώς η εξόντωση της μεσαίας τάξης, των μεσηλίκων εν προκειμένω που στήριζαν πέραν της κατανάλωσης με εισφορές και φόρους τα δημόσια έσοδα, δεν αποκλείεται να συμπαρασύρει στη καταστροφή το πολιτικό σύστημα.
*O Χάρης Παυλίδης, είναι δημοσιογράφος