ΘΑΝΟΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ
Διαβάζω τις ανακοινώσεις του Υπουργού Επικρατείας, Χριστόφορου Βερναρδάκη, για τη μονιμοποίηση που σχεδιάζει η Κυβέρνηση για χιλιάδες συμβασιούχους σε δήμους που επί πολλά χρόνια ανανεώνονται -πως άραγε;- οι συμβάσεις τους.
Με την πρώτη ματιά μοιάζει με δίκαιη τακτοποίηση για χιλιάδες εργαζόμενους, που εργάζονται κρεμάμενοι επί ξύλου, όπως δηλαδή και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι αλλά από την άλλη στην ουσία πρόκειται για ρουσφέτια τακτοποίησης και μονιμοποίησης από την πίσω πόρτα. Και να γιατί...
Οι συγκεκριμένοι συμβασιούχοι σε δήμους και άλλους φορείς του δημοσίου προσελήφθησαν, αρκετοί μέσω ΑΣΕΠ, για εποχικές και έκτακτες ανάγκες και για αυτό οι συμβάσεις που υπέγραψαν ήταν ορισμένου χρόνου η έργου και όχι αορίστου χρόνου.
Αυτό σημαίνει ότι μόλις λήγει η χρονική προθεσμία των συμβάσεων (6 μήνες η 8 μήνες η ένας χρόνος) θα πρέπει να αποχωρήσουν από την υπηρεσία τους. Τυχόν άλλα κενά λειτουργίας που θα παρουσιαστούν στη συνέχεια στο φορέα του δημοσίου που εργαζόταν θα κληθούν να τα καλύψουν άλλοι υποψήφιοι μέσω διαγωνισμού με σειρά προτεραιότητας από το ΑΣΕΠ. Εδώ όμως στο Ελλαδιστάν συμβαίνει το εξής παρανοικό και αντισυνταγματικό (το άρθρο 103 του Συντάγματος απαγορεύει ρητά τη μετατροπή των συμβάσεων έργου η ορισμένου χρόνου σε αορίστου χρόνου). Το παρανοϊκό έχει να κάνει με αποφάσεις δικαστηρίων,μέσω των οποίων , έγιναν μόνιμοι η αορίστου χρόνου χιλιάδες συμβασιούχοι στη χώρα μας. Και να πως.
Ενώ προσλαμβάνονταν για 8 μήνες, μετά προσέφευγαν με ασφαλιστικά μέτρα η προσωρινές διαταγές στα δικαστήρια απαιτώντας να παραμείνουν στην εργασία τους(παρότι έληξε ο χρόνος διάρκειας των συμβάσεων τους).
Στη συνέχεια ακολουθούσαν κανονικές αποφάσεις Πρωτοδικείων, Εφετείων ή του Αρείου Πάγου, που μετέτρεπαν τις συμβάσεις τους σε αορίστου χρόνου. Είναι σαν να κάνεις συμφωνία με έναν ηλεκτρολόγο να έρθει στο σπίτι σου να σου αλλάξει μια λάμπα και αυτός να μην φεύγει αν δεν σου αλλάξει όλες τις λάμπες του σπιτιού και δεν πληρωθεί για αυτό.
Κάπως έτσι συμπεριφέρονταν οι συμβασιούχοι. Τους προσλάμβαναν για ορισμένο χρονικό διάστημα για την κάλυψη συγκεκριμένων αναγκών ενός φορέα, και αυτοί πετύχαιναν και πετυχαίνουν μέσω δικαστηρίων ή νομοθετικών ρυθμίσεων, να γίνουν μόνιμοι στο δημόσιο. Το καθεστώς αυτό σχεδιάζει η Κυβέρνηση να συντηρήσει με νομοθετική βούλα. Οπως έκαναν στο παρελθόν σχεδόν όλες οι Κυβερνήσεις. Τι να πει κανείς...