Το "αφτιασίδωτο" αποκλείει την παραποίηση της ζωής και η κομψότητα έχει τον άγριο ήχο της φωνής του τσεχωφικού Γερμολάι Λοπάχιν, που εξολοθρεύει το "Βυσσινόκηπο" της παρακμής. Το καινούργιο κρασί δεν χωράει σε μεταχειρισμένα ασκιά...
Αν θέλουμε να δούμε το πολιτικό στοιχείο σε έξαρση χωρίς την πολιτική των ευκαιριακών γεγονότων, θα διαπιστώσουμε το συνταίριασμα του μύθου σε μια τέλεια απομυθοποιημένη εποχή. Ο Ελληνας όμως δεν θέλει να είναι απομυθοποιημένος. Τον απομυθοποίησαν ωστόσο τα έργα του.Ο ρεαλισμός του μηδενός σε μια ερημιά ελπίδων και ιδεών.
Ο Ελληνας αφομοιώνεται μέσα στα γεγονότα που πλαταίνουν και δημιουργούν τις καταστάσεις-πλαίσια, που μας κρατούν το πέρασμα στην καθολική στάση ζωής μέσα στις βιωμένες πραγματικότητες. Χάνει την έννοια της πραγματικότητας. Τα σύμβολα θρυμματίζονται, όπως τα φώτα του αυτοκινήτου στην ομίχλη. Δηλαδή χάνουν το στέρεο σχήμα τους. Χρεωκοπημένες ηθικές, δυσβάστακτη καθημερινότητα, έλλειψη κάθε προοπτικής.
Αυτή η πολλότητα του νοήματος της ζωής του Ελληνα, όπως προβάλλει από διαπλασμένες καταστάσεις, τον οδηγεί στη δουλικότητα της προσαρμογής σε συγκεκριμένη θεώρηση. Και αποκτά την εξαιρετική ικανότητα να μυθοποιεί τα άμυθα και να απομυθοποιεί τα μυθοποιημένα.
Και τελικά διαπιστώνει ότι η ζωή του είναι ασυγκόλλητη, γεμάτη ρωγμές που στάζουν βλαστήμια, ιδρώτα, φόβο, ανασφάλεια,πονηριά, πουτανιά και το μεγάλο Τίποτα. Πέτυχε με τις επιλογές του το θάνατο των αξιών και την απομόνωση των αξίων! Και το χειρότερο: Δεν αισθάνεται ότι μετέχει κάποιας έστω ενοχής...
Δεν έχει την τόλμη της έναρθρης άρνησης. Και είναι περιττό να ειπωθεί ότι η τέλεια αλλοτρίωση και αμφισβήτηση έγινε κατάσταση. Αν ανασηκώσουμε τον καθωσπρεπισμό και την επιτήδευση και αφήσουμε ακάλυπτα και αφτιασίδωτα τα έργα του Ελληνα, τα σχήματα, τις ιδέες χωρίς περιεχόμενο, τις διαδρομές του ανάλογα με τις επιταγές της συγκυρίας, θα φτάσουμε στην αιώρηση του. Να ευθυγραμμίζει τη ζωή του μόνιμα πάνω σ' ένα τεντωμένο σχοινί, νομίζοντας τάχατες ότι δεν κινδυνεύει, ενώ τον τρώει κατάβαθα όχι η απιστία, αλλά η έλλειψη του αντικειμένου της κάθε πίστης.
Ισοπέδωση ή κατεδάφιση που συνοδεύεται από ίση αδιαφορία. Τα ποσά παραμένουν "ευθέως ανάλογα" πάντα. Υπάρχουν στιγμές που το ποσόν της αδιαφορίας ξεπερνάει την αναλογία του όγκου της ισοπέδωσης θεσμών και αξιών. Τότε η ανισότητα μεγαλώνει μέσα μας και μας συντρίβει ανεπανόρθωτα. Το μόνο αντίδοτο που κρατάμε και σ' αυτή τη συντριβή, είναι πάλι η ισόποση αδιαφορία μας για μας πιο προσωπικά. Από το ανέλεο κόσμο, περνάμε στον ανέλεο ευατό μας...
Στο βάθος όμως της καρδιάς κάθε λαού, κάποια ρωγμή ανοίγει το δρόμο στο φόβο που τρέχει. Ισως αυτός ο φόβος να είναι το τελευταίο κράτημα στο εθνικό μας κατρακύλισμα. Το ζωώδες ίσως ξυπνήσει το αδιάφορο πνεύμα. Πάντα όμως ελλοχεύουν αυτεπάγγελτοι γυρολόγοι των ιδεών και των ελπίδων, που κάνουν τη μηδενισμένη αναζήτηση αναγκαιότητα των λιμασμένων για άρτον και θεάματα.
Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω μπορεί να εκνευριστεί ή να χαρακτηρίσει τούτη τη γραφίδα απαισιόδοξη. Απαισιόδοξος ωστόσο δεν είναι εκείνος που θέτει τον δάκτυλο επί των ήλων. Απαισιόδοξος είναι εκείνος που αποφεύγει κάτι τέτοιο, πιστεύοντας ως άχρηστη και μάταιη την επισήμανση και την έρευνα.
Απαισιόδοξος δεν είναι εκείνος που βλέπει πέραν από την υφιστάμενη φθορά. Κυριότερα γνωρίζει ότι η φθορά βρίσκεται μέσα στην αφθαρσία, ότι το ναδίρ της πρώτης αποτελεί το ζενίθ της δεύτερης. Ετσι οι επισημάνσεις που προκύπτουν μέσα από μια ανατομία της πραγματικότητας, που γίνεται μ' όλες τις αισθήσεις ξύπνιες, τότε ακόμα και το μηδέν μπορεί να αποδειχθεί πηγή ζωής και ανάκαμψης...