του Μανώλη Δημελλά
Ένας γιατρός, 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες τον χρόνο, μια μαμή που γίνεται νοσηλεύτρια και ότι άλλο χρειαστεί, ακόμη μια εθελόντρια νοσοκόμα, που όμως επίσημα δεν έχει βρεθεί τρόπος και νομικό πλαίσιο για να βοηθήσει!
Υπάρχουν και δυο εθελοντές οδηγοί ενός σάπιου ασθενοφόρου!
Ας μην κρύβουμε την αλήθεια, κάπως έτσι μετράει η υγεία στη μικρούλα Κάσο.
“Εδώ ζούμε με εθελοντισμό, όμως οι λογαριασμοί δυστυχώς δεν πληρώνονται εθελοντικά” επαναλαμβάνει αγανακτισμένος ο εθελοντής οδηγός του ασθενοφόρου κ.Κυριάκος Ζαγοράς.
Το θέμα δεν θα είχε ενδιαφέρον για τους απέξω, όσοι ζουν χρόνο-καιρό πάνω στο νησί, μονάχα εκείνοι ξέρουν, καλύτερα νιώθουν, τη γλύκα μιας τέτοιας άγριας αρμύρας, όμως οι φωνές τους, γκρίνιες και αγωνίες, πνίγονται βαθιά μέσα στο πέλαγος, βλέπεις οι ψήφοι τους είναι πολύ λίγοι.
Αφορμή για την κουβέντα το μοναδικό ασθενοφόρο, για τα 5 χωριά και τους περίπου 1.000 μόνιμους κατοίκους, που το κακόμοιρο δεν άντεξε εκτεθημένο στο κρύο και την υγρασία και σάπισε.
Οι Κασιώτες περιμένουν δυο χρόνια να γίνει το θαύμα της αντικατάστασης, μέχρι τότε στα περιστατικά, που είναι συχνότατα,ελπίζουν να μη φύγει το παρμπρίζ, να μη ξεκολλήσει κάποια πόρτα και προς Θεού, να μη βρέχει, γιατί τότε το εσωτερικό του γεμίζει νερά και ανοίγουν ομπρέλες.
Μόλις πριν λίγες μέρες, για να μεταφερθεί ένα κοριτσάκι, ο εθελοντής οδηγός το σκούπισε και άδειασε τα νερά, ενώ στο δρόμο μέχρι το αεροδρόμιο το πρόσεχε σαν τα μάτια του.
Άραγε τι να μετράει περισσότερο, οι θεωρίες, τα λόγια και τα πολιτικά συστήματα ή μήπως η αξία της ζωής;
Ο γιατρός του νησιού, κ. Νικόλαος Σιμσιρίδης ελπίζει και μας περιγράφει την κατάσταση:
“Το ασθενοφόρο, που ήρθε μεταχειρισμένο, έχει γράψει περισσότερα από 730.000 χιλιόμετρα, είναι αλήθεια ότι εδώ δεν κάνουμε μεγάλες διαδρομές, όμως είναι απαραίτητο και είναι πια επικίνδυνο. Μέχρι στιγμής στις εκκλήσεις δεν έχουμε καμμιά ανταπόκριση, έχουν περάσει δυο χρόνια και τελευταίο ήταν ένα αίτημα που κάναμε πριν από 2-3 μέρες. Κάθε τόσο κάτι ακούμε, μάλιστα υπήρχαν παλαιότερες αποφάσεις, αλλά νέα δεν υπάρχουν”.
Με το τέλος του χειμώνα θα ξεκινήσουν και πάλι μεγάλες κουβέντες και συζητήσεις, θα δίνονται ποσοστά ελπίδας, για τον τουρισμό και τα νησιά.
Η Κάσος προσφέρει συνείδητα το μέλλον της τουριστικής μας εξέλιξης, χαρίζει την αυθεντικότητα, είναι το πρότυπο και η ουσία της Ελληνικής φιλοξενίας, αυτό που εισπράττει από την πολιτεία είναι ένα κατάμουτρο φτύσιμο.
Αξίζει λοιπόν να ζήσεις πάνω στους αποκλεισμένους βράχους του Αιγαίου;
Και να εύχεσαι να μην σου τύχει να χρειαστείς ένα σκουριασμένο ασθενοφόρο.