Όποια άποψη κι αν διαβάσεις, είτε προέρχεται από τα δεξιά, είτε από τα αριστερά, επισημαίνεις πως η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να φύγει το συντομότερο. Ποιο συντομότερο; Χθες! Αυτό το είναι το συμπέρασμα δύο χρόνια μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015.
Θα μου πείτε; Και ποιος να έρθει; Δεν έχει σημασία. Είναι όπως τα ρούχα. Αν δε σου κάνουν, δοκιμάζεις κάτι άλλο μέχρι να βρεις κάτι με το οποίο να μπορείς να περπατήσεις.
Ωστόσο πολύ φοβάμαι πως εκλογές δεν πρόκειται να γίνουν. Η σημερινή κυβέρνηση δείχνει ικανή να σπάσει την παράδοση της θητείας των 2 - 2 1/2 ετών των προκατόχων της. Το δε παράδοξο είναι πως αυτό θα συμβεί με τις χειρότερες συνθήκες για το λαό. Η διάλυση αρχίζει πλέον να φαίνεται μπροστά μας.
Δείτε για παράδειγμα τι γίνεται με τον ΕΟΠΥΥ που σκοπεύει να αφήσει ξεκρέμαστες χιλιάδες ασφαλισμένους. Προχθές πάλι μιλούσα με έναν ελεύθερο επαγγελματία που κατάφερνε φειδωλά να αντέξει. Σε δύο χρόνια πτώση 75% του τζίρου του, από Ιανουάριο του 2015 στον εφετινό. Μήπως να αναφέρουμε τη θύελλα των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών;
Η πλειοψηφία των 153 είναι συμπαγέστατη για τον πολύ απλό λόγο ότι στις επόμενες εκλογές, όταν διεξαχθούν, ούτε οι μισοί δεν πρόκειται να ξαναδούν τη Βουλή ει μη μόνο μέσω φωτογραφιών και τηλεόρασης.
Όταν τα έχεις ψηφίσει όλα, τώρα θα σταματήσεις; Το ζητούμενο είναι να μην αρχίσεις.
Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά και ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος όταν πράγματι ζορίστηκε, κατέφυγε σε εκλογές το Σεπτέμβριο του 2015. Δεν έχει σημασία αν αυξήθηκε η αποχή, οι Αμερικάνοι ισχυρίζονται ωμά αλλά ρεαλιστικά πως όποιος δεν ψηφίζει, απλά δεν υπάρχει.
Τι είδε λοιπόν ο Τσίπρας τότε; Πώς ενώ έπεισε τον κόσμο ότι διαπραγματευόταν επί 5-6 μήνες ενώ σημειώναμε εμφατικά στη Freepen.gr πως δε συνέβαινε κάτι τέτοιο (απλά περιδιάβαινε την Ευρώπη και όλοι τον παρέπεμπαν στους θεσμούς), του δήμευσε τα χρήματα στις τράπεζες (στην Κύπρο στο αντίστοιχο διάστημα είχαν αρθεί σχεδόν όλοι οι περιορισμοί), του έφερε το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, αυτός σε επίπεδο εκλογικής δύναμης παρέμεινε σταθερός. Διαπίστωσε πως έχασε μεν ψήφους σε αριθμητικό επίπεδο αλλά το ίδιο συνέβη και με τη Νέα Δημοκρατία η οποία θεωρητικά θα έπρεπε να είχε δικαιωθεί από τις εξελίξεις.
Όπως πολύ σωστά σχολίασε και ο γνωστός δημοσιογράφος Γιάννης Λοβέρδος μέσα από το Blue Sky ο πρωθυπουργός όσο διαπιστώνει ότι ηγεμονεύει στο χώρο της αριστεράς / κεντρο-αριστεράς θα εξαντλεί το χρόνο προς το Σεπτέμβριο του 2019. Ούτε απειλεί καθώς απέχει μακράν στις μετρήσεις από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ούτε όμως απειλείται.
Όταν άρχισε να σαπίζει το ΠΑΣΟΚ, ο Τσίπρας άδραξε την ευκαιρία απευθύνοντας κάλεσμα σε όλο εκείνο το ευνοημένο κομμάτι των διορισμών και των πρόωρα συνταξιοδοτημένων. Όλοι άλλωστε βλέπουμε ότι για αυτούς δουλεύει.
Τώρα που σαπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει τίποτε να διεκδικήσει το ρόλο του. Υπάρχει βέβαια ένα ΠΑΣΟΚ που αλλάζει ονόματα (πότε ελιά, πότε συμπαράταξη), κάνει συμμαχίες με κόμματα δυναμικής ταβέρνας (ΔΗΜΑΡ), ανασταίνει πολιτικά νεκρούς (Παπανδρέου) αλλά φαντάζομαι πως ο πρωθυπουργός τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση.
Όσο διατηρείται αυτή η κατάσταση, ο Τσίπρας δε θα πάει σε πρόωρες εκλογές (εκτός συγκλονιστικού απροόπτου) μολονότι αυξάνει τα περιθώρια της συντριβής του καθώς θα έχει διατελέσει 4-5 χρόνια πρωθυπουργός, θα είναι 45 χρονών, θα διαφεντεύει τον ευρύτερο πολιτικό του χώρο δίχως αντίπαλο δέος και θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να επανακάμψει. Κι αυτό είναι ίσως το χειρότερο. Πως δε θα ξεμπερδέψουμε πολιτικά μια και καλή μαζί του.
Μπορεί λοιπόν να φύγουν το συντομότερο αλλά θα μείνουν ως το τέλος. Το δικό μας τέλος. Ίσως και μετά από αυτό.