Η διάταξη που αλλάζει το Ασφαλιστικό εμπόρων και ελεύθερων επαγγελματιών είναι απολύτως ενδεικτική της παράνοιας
Εάν αυτοί που λέγονται δανειστές, θεσμοί, κουαρτέτο ή δεν ξέρω πώς αλλιώς θέλουν να αποκαλούνται ενδιαφέρονταν έστω και στο ελάχιστο να μπει μια τάξη σε αυτή τη χώρα, το πρώτο πράγμα που θα υποχρέωναν κυβέρνηση και πολιτικά κόμματα να ψηφίσουν είναι η δέσμευση σε ένα πλαίσιο φορολογικών, εργοδοτικών και ασφαλιστικών εισφορών 15ετίας, το οποίο δεν θα μπορεί να αλλάξει παρά μόνο για αντικειμενικά εξαιρετικά σοβαρό λόγο και πάλι με διευρυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Αυτό θα ήταν από μόνο του το κλειδί για την προσέλκυση επενδύσεων και την ανάπτυξη του επιχειρείν. Γιατί θα επέτρεπε έναν επιχειρηματικό σχεδιασμό μεσομακροπρόθεσμο, μακριά από τους αιφνιδιασμούς και τα «ράβε-ξήλωνε» των διάφορων μαστροχαλαστών που έχουν περάσει από το υπουργείο Οικονομικών.
Αυτό θα έπρεπε να είναι και το μοναδικό μέτρο κάθε «εργαλειοθήκης μεταρρυθμίσεων» τύπου ΟΟΣΑ και όχι οι ετικέτες στο φρέσκο γάλα, τα ληγμένα στα σούπερ μάρκετ και τα διάφορα άλλα κόλπα υπέρ των πολυεθνικών που βαφτίζονταν μεταρρυθμίσεις από τα στόματα των Χατζηδάκηδων.
Η απουσία σταθερού φορολογικού πλαισίου από κοινού με αυτό των εργοδοτικών και των ασφαλιστικών εισφορών είναι το μεγαλύτερο κουσούρι της ελληνικής οικονομίας και δεν χρειάζεται να έχεις την τεχνοκρατική επάρκεια του ΔΝΤ για να το καταλάβεις. Το αντιλαμβάνεται και ο τελευταίος αδαής. Δυστυχώς όμως ούτε το ΔΝΤ ούτε οι υπόλοιποι ξένοι πιστωτές ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη της χώρας. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να εισπράττουν τους τόκους τους, γονατίζοντας τον ελληνικό λαό με φορολογικές επινοήσεις και διαδοχικές επιδρομές μέχρι τελικής πτώσεως.
Βεβαίως, και να ήθελαν σήμερα (που δεν θέλουν) τα μεγάλα ελληνικά κόμματα να συμφωνήσουν σε ένα σταθερό φορολογικό πλαίσιο, δεν μπορούν. Οι φορολογικοί συντελεστές των Μνημονίων είναι παρανοϊκοί και κάθε συζήτηση για χρονική επέκτασή τους θα ήταν καταστροφική. Η μείωσή τους όμως δεν περνά από την ελληνική εκτελεστική εξουσία κι ας λέει ο δύστυχος ο Κυριάκος ότι, όταν έρθει στα πράγματα, θα ενεργήσει μονομερώς...
Το φορολογικό τοπίο της χώρας ρυθμίζεται αποκλειστικά από τους δανειστές. Και είναι ασφυκτικό. Οπως επίσης αυτό των ασφαλιστικών εισφορών που συναγωνίζεται σε παράνοια τους φορολογικούς συντελεστές, σε πλήρη καταστρατήγηση της αναλογικότητας ως προς τη διαμόρφωση των συντάξεων.
Ας το πάρουμε απόφαση. Η δημοσιονομική πολιτική γενικότερα εκπορεύεται από τις ντιρεκτίβες του Τόμσεν. Ακόμη κι αν πρότεινε οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση τη διαμόρφωση ενός ορθολογικού φορολογικού συστήματος με σταθερούς δείκτες εισφορών για το ορατό μέλλον, δεν θα το δέχονταν οι δανειστές. Εκείνοι θεωρούν ότι μπορεί να διαιωνίζεται το φορολογικό «Αουσβιτς» μέχρι να πάρουν τα λεφτά τους πίσω.
Η πρόσφατη διάταξη που αλλάζει το ασφαλιστικό καθεστώς των εμπόρων και των ελεύθερων επαγγελματιών είναι απολύτως ενδεικτική.
Διπλασιάζουν τις εισφορές της μεγαλύτερης μερίδας των ασφαλισμένων που, σε συνδυασμό με τα τεράστια φορολογικά βάρη, είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν. Αρκετοί από αυτούς θα καταλήξουν να χρωστούν για το υπόλοιπο της ζωής τους και να κινδυνεύουν, εκτός από τον διασυρμό και την κατάθλιψη, να υποστούν και τις συνέπειες του νόμου, ενώ οι περισσότεροι θα επιδοθούν, θέλοντας και μη πλέον, στο προσφιλές σπορ της φοροδιαφυγής.
Αντί, επομένως, για περισσότερα έσοδα, κάποια στιγμή θα κρασάρει το σύστημα. Αυτό όμως δεν φαίνεται να απασχολεί τους δανειστές. Το «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» δεν το υπολογίζουν. Θεωρούν ότι, από τη στιγμή που θα σταματήσουν να έρχονται τα μετρητά, θα μπορούν να αρπάζουν ακίνητη περιουσία, ιδιωτική και δημόσια, υπό τη μορφή ενός είδους συντηρητικής κατάσχεσης. Σαν τους δικαστικούς κλητήρες που παίρνουν τα σπίτια του κόσμου.
Μέχρι να κάνουν τη χώρα απόλυτα εξαρτημένη και ελεγχόμενη αποικία χρέους με φτηνό εργατικό δυναμικό σύγχρονων δούλων σε τουριστικές λουτροπόλεις όπου θα πλένουν τα πόδια τους Γερμανοί συνταξιούχοι.
Κι αν δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους κράτος και φορολογούμενοι, υπάρχουν κι άλλα «αντισταθμιστικά». Η χαβουζοποίηση της χώρας με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, τα διόδια στο Κυπριακό, οι υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας. Εχουν τον τρόπο τους αυτοί να πληρωθούν και δεν τους νοιάζει καθόλου αν θα ψοφήσουν τα συνήθη υποζύγια...
Γιώργος Χαρβαλιάς