Οσο στεκόμαστε στις λέξεις που σχηματοποιούν τις έννοιες, τόσο και "χανόμαστε" στην ανάλυση της πολιτικής του Μηδενός. Οσο μένουμε στα παραποιημένα γεγονότα και στις πολιτικές αλχημείες, τόσο δεν βλέπουμε την εκδορά των ίδιων των γεγονότων και αποδεχόμαστε τα πολιτικά διλήμματα, χωρίς προυποθέσεις και χωρίς να υπολογίζουμε τις συνέπειες.
Μπορεί να ρίχνουμε το βάρος της εκλογής μας στη ζωή, όπως ο καθένας μας αντιλαμβάνεται το νόημα της ζωής του, αλλά οι πράξεις μας ή μάλλον η αδράνειά μας, συγκομίζουν μόνο εξαθλίωση και κοινωνικό θάνατο.
Και μπορεί να αναζητούμε, έστω την πρόσκαιρη ευτυχία και την έξοδο από την τελμάτωση, αλλά τελικά βουλιάζουμε στην εξουθενωτική δυστυχία, που δεν είναι μονάχα δυστυχία υλική μα κάτι βαθύτερο κι απέραντα δραματικό: ερημιά και φθορά ψυχής.
Στη θέα των σκελετωμένων χεριών της γερόντισσας της φωτογραφίας, που εικονογραφεί τούτο το κείμενο, ο σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να διαπιστώνει την ανάγκη για την εναγώνια φάση της εσωτερικής του αλλαγής. Δεν μπορεί παρά να αρχίσει να πιστεύει στις οικοδομητικές και αναμορφωτικές δυνάμεις της βούλησής του, για την ανατροπή αυτού που κυριαρχεί στα έγκατα του είναι του, που είναι η σύγχυση και η αμηχανία.
Ετσι, θα αρχίσει να αξιολογεί τις αρρυθμίες της εξωτερικής ζωής, ώστε να κάνει την εκλογή του και να γνωρίζει τι πρέπει να εκλέξει, για την εξυπηρέτηση όχι μόνο των αναγκών του, αλλά και με τη ρωμαλέα παρουσία του στην κοινωνία, να συμβάλει στον εξοστρακισμό όλων εκείνων των πολιτικών της φυγής, των πολιτικών του Μηδενός, οι οποίοι έχουν αποδράσει από τον έλεγχο και την ευθύνη του, επιλέγοντας τους λωποδυτικούς σφετερισμούς των δικαιωμάτων πλήθους και του ατόμου, που τελικά οδηγεί στον αφανισμό της κοινωνίας.
Οσο ο Ελληνας ασωτεύει πολύτιμες δυνάμεις για να διατηρήσει ένα ανυπότακτο και στείρο ατομικισμό, τη ψευδαίσθηση ενός "βολέματος", έχοντας σχεδόν αποξενωθεί από το αίσθημα της κοινωνικής του ευθύνης με διάφορες προσχηματικές δικαιολογίες, τόσο θα γίνεται εύπιστος αποδέκτης της της πολιτικής του Μηδενός, ανίκανος να διακρίνει την εισφορά της ατομικής δύναμης στη συνειδητή κατάφαση της κοινωνικής πραγματικότητας και στην έλλογη συναίνεση στο ομαδικό κίνητρο.