Η ατμόσφαιρα στην Ελλάδα του σήμερα είναι γεμάτη από την πτωμαίνη της πολιτικής αναξιοπιστίας και ανικανότητας. Και σ' ένα τεράστιο τμήμα της κοινωνίας, σαν πρόλογος της επερχόμενης συμφοράς, απλώνεται η θλιβερή σιγή του θανάτου των ψυχών που οι λαοί σε παλαιότερες εποχές, μεταξύ των οποίων και ο ελληνικός λαός, στρατεύτηκαν για να αναστήσουν.
Τα γεγονότα έρχονται με ακάθεκτη φοβία. Και η αντοχή της κοινωνίας δεν έχει φωνή για να φωνάξει με τα μύρια στόματα του πλήθους. Και η αμήχανη "βουβαμάρα" του πλήθους, καθώς είναι και τυφλή, μετατρέπει μια ολόκληρη κοινωνία σε μάζα ευκολόπλαστη από σάρκες χωρίς νεύρα και ψυχές χωρίς οράματα και ελπίδα, καθώς η πολιτική αναξιοπιστία μεταβάλλει το ίδιο τούτο αντισήκωμα της ζωής, οπότε ο κίνδυνος γίνεται ακόμα πιο μεγάλος για τον Ελληνα.
Το "γαιτανάκι" της αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος, της υποτιθέμενης "σκληρής" διαπραγμάτευσης, των κυβερνητικών διαψεύσεων και της πολιτικής "θολούρας", με φόντο πάντα τις πρόωρες εκλογές, καλά κρατεί.
Και ενώ στον κόσμο παρατηρούνται τόσες μεταβολές που αλλάζουν τον χαρακτήρα των κοινωνιών, στην Ελλάδα του 2017 έχουμε εξοικειωθεί με την ιδέα της κακουχίας της αλήθειας από τους Ταρτούφους της πολιτικής, με το τέλμα να ασκεί μια ακαταμάχητη γοητεία σε κοινωνικές ομάδες και πολιτικούς καιροσκόπους.
Το δίλημμα της εκλογής του Ελληνα, αν θα κάνει ουρανό ή κόλαση την κοινωνία που ζει, είναι δεδομένο. Η εκλογή τούτη είναι μια άφευκτη επιταγή. Πρέπει να διαλέξει είτε το ένα είτε το άλλο.
Δεν μπορεί να ξεφύγει την ανάγκη της εκλογής αυτής ανάμεσα στη δημιουργία και την καταστροφή, όσο κι αν οι αυτοδιοριζόμενοι πολιτικοί "σωτήρες" του, με αδιαφορίες και απάθειες, με κομματικούς ερμητισμούς και αποδράσεις από το καθήκον, με κούφιους κομπασμούς και ασύστολα ψέματα, με δειλίες και απληστία για εξουσία, με τόσο χαλαρωμένους κρίκους ευθύνης, μ΄όλες τις αναίσχυντες πολιτικές βαναυσότητες προκάλεσαν κακώσεις στην κοινωνία.
Οι νέοι αλχημιστές της εγχώριας πολιτικής "πανηγυρίζουν" συνήθως για επιτεύγματα ανύπαρκτα και διεκδικούν τρόπαια ανευθυνότητας. Και τα έργα τους έχουν μόνο τη φανταστική σκηνογραφία της έξαλλης πολιτικής φαντασίας, ενώ τούτη η χώρα εξευτελίζεται διεθνώς και βυθίζεται όλο και περισσότερο στην εξάρτηση, σε μια περίοδο που όλα ή σχεδόν όλα δείχνουν να αλλάζουν εκεί έξω, έξω από την αμήχανη και κλειστή ελληνική κοινωνία.
Είναι αληθινά μια κρίσιμη ώρα για τη μοίρα του Ελληνα. Η ιστορική στιγμή διεκδικεί την παρουσία του πνεύματος και της βούλησης. Αν ο Ελληνας εξακολουθήσει να φοβάται την αλλαγή και τη ρήξη με το κατεστημένο πολιτικό ψέμα, αν δεν πιστέψει και δεν πείσει τη βαθύτερη του συνείδηση για την αξία της αντίδρασης του και τη δικαίωση της θυσίας του, όσο κι αν η σύγχρονη πείρα τον γέμισε με απογοήτευση και δυσπιστία, θα αποδέχεται τους αδέξιους σχεδιαστές της μοίρας του...
Αλλωστε, δεν έχει τίποτα να χάσει πλέον εξόν από τα δεσμά του!