Του Παντελή Καρύκα
Το να μαθαίνει κανείς από τα σφάλματά του είναι καλό κι ευλογημένο. Η συγνώμη όμως από μόνη της δεν αρκεί. Πρέπει να υπάρξει και έμπρακτη μεταμέλεια.
Ο λόγος για την αναγνώριση του σερβικού λάθους της αναγνώρισης του γειτονικού μορφώματος της ΠΓΔΜ ως «Μακεδονία» από την «αδελφή», για ορισμένους εν Ελλάδι, χώρας Σερβίας, από τον υπουργό Εξωτερικών της χώρας Ίβιτσα Ντούσιτς.
Ο Ντούσιτς μάλιστα ανέφερε πως με την κίνηση αυτή της Σερβίας την οποία, κατόπιν εορτής, χαρακτήρισε ανόητη, πικράθηκαν οι αδερφοί Έλληνες.
Φυσικά η αναγνώριση της ΠΓΔΜ, κομματιού της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο που συστάθηκε, ως μια εκ των γιουγκοσλαβικών ομόσπονδων δημοκρατιών το 1944, ακριβώς για να διεκδικηθούν ελληνικά εδάφη εντός της δίνης του Ελληνικού Εμφυλίου μάλιστα, μόνο ως φιλική πράξη προς την Ελλάδα δεν θα μπορούσε και τότε να χαρακτηρισθεί παρά το γεγονός ότι Έλληνες και Σέρβοι και στους δύο Παγκοσμίους πολέμους υπήρξαν σύμμαχοι, όπως και στους δύο Βαλκανικούς πολέμους που προηγήθηκαν.
Όσον αφορά το μόρφωμα της ΠΓΔΜ η αναγνώρισή του προφανώς προέκυψε από κάποιο είδος σλαβικής, ή πρώην γιουγκοσλαβικής αλληλεγγύης, η απλή αναγνώριση του λάθους από την Σερβία δεν είναι αρκετή.
Αν πραγματικά η Σερβία θέλει μπορεί να άρει την αναγνώριση καταδικάζοντας ευθαρσώς τον αλυτρωτισμό των Σκοπιανών. Το να προσπαθεί απλώς να κερδίσει συμπάθειες στην Ελλάδα, ατελώς, δεν έχει κανένα νόημα.
Δυστυχώς οι Έλληνες, συναισθηματικός λαός όντας, βλέπουν τα πράγματα, συχνά, μαύρα ή άσπρα. Η πραγματικότητα όμως απέχει πολύ. Και άσχετα πόσο Ορθόδοξοι είναι οι Σέρβοι, οι Ρώσοι, οι Βούλγαροι ή οι Ρουμάνοι, έκαστος εξ αυτών έχει πρωτίστως στο μυαλό του τα ίδια συμφέροντα και όχι τα ελληνικά.
Θα ήταν μια πολύ θετική κίνηση η άρση της αναγνώρισης της ΠΓΔΜ από την Σερβία, αν αυτό είναι διπλωματικά εφικτό, καθώς θα αποτελούσε μια κίνηση με ισχυρό συμβολισμό λόγω της μεταξύ των δύο αυτών χωρών προϊστορίας. Μέχρι όμως να δούμε μια τέτοια κίνηση από την πλευρά του Βελιγραδίου θα ήταν σκόπιμο να μην ενθουσιαζόμαστε, όπως συνήθως κάνουμε.