Υπήρξε μια τρελή εποχή που οι τράπεζες δεν έδιναν αβέρτα δάνεια μόνο στις επιχειρήσεις κάθε είδους, δάνεια έδιναν ακόμα και στους φοιτητές. Σε όποιον περαστικό έμπαινε στην Τράπεζα και ζητούσε δάνειο, έδιναν.
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΦΛΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Καλώς ή κακώς… κρίνεται τώρα εκ του αποτελέσματος.
Εκείνο που “δεν τρώγεται” όμως είναι να λες σήμερα επισήμως, κύριε πρωθυπουργέ, ότι τα δάνεια που πήραν τα ΜΜΕ ήταν (όλα) προϊόν διαπλοκής.
Και είναι τόσο εμπεδωμένος αυτός ο αστικός μύθος στην κοινωνία, που, αν πεις ότι τα ΜΜΕ δεν έκαναν τίποτα διαφορετικό, απ’ ό,τι έκαναν όλοι… θα σε κοιτάνε σαν Αρειανό… Γιατί χαλάς τη σούπα που έφαγαν…
Έκαμες λοιπόν, κ. Τσίπρα, μια Εξεταστική στη Βουλή. Η οποία κάλεσε τους εκδότες σε ανάκριση. Χρόνια τώρα ο λαός έτρωγε στη μάπα το παραμύθι σου για τον κακό λύκο. Και τι βγήκε; Ο ίδιος ο Σύριζα που είχε κάνει σημαία του την διαπλοκή του Τύπου, παραδέχτηκε ότι…δεν είναι κανένας ένοχος διαπλοκής. Ούτε πολιτικός, ούτε εκδότης!
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η επίσημη αθώωση της δημοσιογραφίας και της Πολιτικής από την πιο βαριά κατηγορία, ιδίως ενός κλάδου που, όλως τυχαίως, είναι ο κεντρικός πυλώνας της Δημοκρατίας, του Τύπου δηλαδή, θα σήμαινε περηφανή νίκη της δημοσιογραφίας. Χώρια ότι κατέρρευσε με πάταγο η σοφιστεία πάνω στην οποία στήριξες το αφήγημα για να σκαρφαλώσεις στην εξουσία…
Δεν συγκινήθηκε κανείς όμως… Τίποτα δεν άλλαξε στην ρητορική των κυβερνώντων με την ιστορική απόφαση, ούτε βέβαια στις πεποιθήσεις των πολιτών άλλαξε κάτι. Ανεξαρτήτου πορίσματος, ο Τύπος και η Πολιτική είναι ακόμα διαπλεκόμενοι. Το “λαϊκό δικαστήριο” απεφάνθη προ πολλού, τελεσιδίκως… Χωρίς αποδείξεις. Μόνο με την υπόνοια. Μόνο με τη “βρώμα” που κάποιοι έσπειραν… Αυτό έγινε, όπως γινόταν πάντα στα καθεστώτα…
Δε μένουν παρά οι κρεμάλες. Γιατί… τόσα χρόνια τώρα στην συνείδηση του λαού η δημοσιογραφία είναι καταδικασμένη εις θάνατον με τη ρετσινιά της λαμογιάς και της εθνικής προδοσίας. “Πότισε” το μυαλό όλων από το δηλητήριο της κατίνας…
Και είναι άκρως αντιδημοφιλές να δημοσιεύεται ένα κείμενο σαν αυτό, εδώ, αλλά, κάποιος πρέπει κάτι να πει… Να μην πάμε και “σαν το σκυλί στ’ αμπέλι” ρε αδερφέ…
Σε όσους ενδέχεται να ξεχάσουν τον μέγα ψόγο, φροντίζουν να το θυμίζουν τακτικά οι υπουργοί της κυβέρνησης: Πότε οι δημοσιογράφοι είναι όργανα του Σόιμπλε, πότε του Μητσοτάκη, πότε του Ερντογάν μωρέ… Κάθε φορά οι δημοσιογράφοι είναι όργανα του αντιπάλου της ημέρας… Παλιότερα ήταν ενεργούμενα του Σαμαρά κι ακόμη παλιότερα του Παπανδρέου. Κάθε φορά οι δημοσιογράφοι αλλάζουν αφεντικό καθώς αλλάζουν πουκάμισο. Και κάθε μήνα περνάνε από το Ταμείο για να εισπράξουν τα αργύρια του Ιούδα… Πότε από το Ταμείο του Μητσοτάκη, πότε από το Ταμείο του Σόιμπλε, πότε από το Ταμείο του Ερντογάν… Τόσο αλήτες είναι… Τι περιμένεις από ρουφιάνους…
Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη κατηγορία απ’ αυτήν που εκστόμισε ο Υπουργός Εξωτερικών κ. Κοτζιάς που είπε δημοσίως και με αυτοπεποίθηση περίσσεια… ότι οι δημοσιογράφοι “τα παίρνουν” από τους Τούρκους;
Είναι κατάσκοποι δηλαδή…
Απορεί κανείς: Γιατί δεν τους έστησαν ακόμα “στα έξι μέτρα”; Ή μήπως έτσι δεν τιμωρούνται οι κατάσκοποι;
Οι άνθρωποι αυτοί, σύντροφε, έχουν το μυαλό τους γεμάτο αφοδεύματα. Έχουν και το θράσος να τα πουλάνε στο πόπολο ως ηθικές αξίες. Δεν τους φτάνει που κυβερνούν. Τσαλαπατάνε υπολήψεις για να κερδίσουν μία ακόμα εβδομάδα καφενόβιας εξουσίας.
Απέναντι σε όλ’ αυτά θα έπρεπε απέναντί τους να ξεσηκώνονται και οι πέτρες. Όμως, έξω από κάθε λογική, δεν κουνιέται φύλλο. Μόνο θρήνοι ακούγονται. Και μια μαύρη σκιά να πλακώνει τις συνειδήσεις, χειρότερη από την πιο βαριά ταπείνωση…
Η αντιπολίτευση στην οποία πέφτει κοινοβουλευτικά το βάρος μιας απάντησης, “κρατάει χαρακτήρα”. Με το βλέμμα στραμμένο στην δική της εξουσία που θά ‘ρθει, κρατάει “χαμηλούς τόνους”. Μόνο ο Άδωνις προσπαθεί να πει κάτι…
Αλλά και υψηλούς τόνους να είχε η αντιπολίτευση, τίποτα δεν θ’ άλλαζε επ’ αυτού…
Θ’ άλλαζαν πολλά όμως, αν η Δημοκρατία είχε διασώσει τους θεσμούς της. Τη Δικαιοσύνη πρωτίστως, κυρίως τον Τύπο. Δεν διέσωσε τίποτα. Υπήρξε άφρων. Απέναντι στον Τύπο, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, σαράντα χρόνια τώρα, ενήργησαν άτιμα. Σαν αφεντικά προς δούλους. Οι πολιτικοί ευθύνονται πρώτοι για την απαξίωση του Τύπου. Αυτοί πρώτοι “έβγαλαν γλώσσα”εναντίον του δημοσιογράφου που τους άσκησε κριτική… Δεν ξεχνιούνται αυτά. Η αλαζονεία της εξουσίας τους δεν ξεχνιέται…
Τώρα η Δημοκρατία πληρώνει το τίμημα της αφροσύνης των δημοκρατικών κομμάτων.
Αν ο Τύπος ήταν όρθιος, τίποτε απ’ αυτά που λένε δεν θα μπορούσαν να λένε ο κ. Πολάκης, ο κ. Κοτζιάς, ο κάθε ατιμώρητος φαφλατάς. Που το παίζει και ήρωας αποπάνω…
Δεν είναι όμως όρθιος ο Τύπος. Σέρνεται στα πατώματα. Είναι τόσο αξιολύπητος, όσο ποτέ… Κατάντησε κουρελής και ζήτουλας, ένα κρατικοδίαιτο παράσιτο… άρα… καλύτερα να σβήσει. Να κλείσουν τα κανάλια, οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα… Να μείνουν τα sites… Να γράφει ο καθένας τις παρόλες του για να φαίνεται (από την ανάποδη τώρα) πόσο σημαντικές ήταν κάποτε οι εφημερίδες… Να σηκωθεί ολόρθο το κενό ενώπιον του λαού για να συνειδητοποιήσει “ο πάσα ένας” χειροπιαστά πια την αξία του Έντυπου Τύπου που πρέπει να χτίσουμε από την αρχή, από το μηδέν.