ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΥΝΤΕΡΗΣ
Το 2010, όταν η Ελλάδα αναγκάσθηκε να εισέλθει στο μνημόνιο, το δημόσιο χρέος της ανερχόταν στο 148,3% του ΑΕΠ της, ενώ το 2014, παρά τα μνημόνια, ανήλθε στο 188,9% και το 2015 στο 176,9% του ΑΕΠ.
Σύμφωνα με την αναθεωρημένη έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το ελληνικό χρέος αναμένεται να φτάσει στο 170% του ΑΕΠ μέχρι το 2020 και στο 164% του ΑΕΠ μέχρι το 2022, αλλά εν συνεχεία θα αυξηθεί, φτάνοντας περίπου στο 275% του ΑΕΠ μέχρι το 2060, καθώς το κόστος του χρέους θα αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου διότι ο δανεισμός από τις αγορές θα αντικαθιστά τα χαμηλότοκα δάνεια των σημερινών δανειστών της χώρας. Ακολούθως, αναμένεται πως οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδος θα ανέλθουν στο 15% του ΑΕΠ ήδη από το 2024 και στο 20% του ΑΕΠ μέχρι το 2031, φθάνοντας περίπου το 33% από το 2040 και περίπου το 62% του ΑΕΠ μέχρι το 2060.Η έκθεση του ΔΝΤ σημειώνει πως οποιαδήποτε λύση για την αναδιάρθρωση του χρέους θα πρέπει να επιτύχει δύο βασικούς στόχους.
Κατ 'αρχάς, θα πρέπει να διατηρήσει τις ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες εντός του εύρους του 15 -20 τοις εκατό του ΑΕΠ. Δεύτερον θα πρέπει να διασφαλίσει ότι το χρέος θα βρίσκεται σε μια σταθερή καθοδική πορεία. «Λύσεις που παρέχουν μόνο προσωρινή ανακούφιση, αλλά δεν οδηγούν σε μια πτωτική πορεία του χρέους στο χρονικό ορίζοντα έως το 2060, δεν είναι συνεπής με τη βιωσιμότητα», τονίζεται στην ανάλυση.
Από τα παραπάνω είναι προφανές ότι εάν τα πράγματα συνεχισθούν με τον τρόπο που πορεύονται σήμερα, η Ελλάδα θα έχει χρεοκοπήσει και πάλι το πιθανότερο μέχρι το 2040.
Για την επόμενη χρεοκοπία δεν θα ευθύνονται οι κυβερνήσεις της εποχής. Θα ευθύνεται και πάλι το άθλιο καθεστώς της μεταπολίτευσης. Θα ευθύνονται επίσης και οι σημερινοί δανειστές της χώρας, οι οποίοι δηλώνουν ότι επιδιώκουν να θέσουν την οικονομία της χώρας σε υγιείς βάσεις.
Οι Έλληνες πολίτες έχουμε τεράστια ευθύνη απέναντι στις επόμενες γενεές. Όποιος συνεχίζει να σιωπά ενδιαφερόμενος μόνο για τα μικροσυμφέροντά του , τον μισθό, την σύνταξη και την συναλλαγή με το καθεστώς που κατέστρεψε την χώρα, θα πρέπει να γνωρίζει ότι η ενοχή του ισοδυναμεί με έγκλημα προδοσίας της χώρας.
Η μόνη ελπίδα της χώρας είναι οι πολίτες της, οι οποίοι καλούνται να αποτινάξουν την βδέλλα της μεταπολίτευσης, να διαμορφώσουν ένα νέο πολιτικό σύστημα το οποίο θα έχει την ευθύνη να συντάξει εθνικό σχέδιο (παραγωγικής, εκπαιδευτικής και διοικητικής) ανασυγκρότησης της χώρας και διαγραφής μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους.