Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η Δήμητρα Ματσούκα είναι μία εξαιρετική καλλιτέχνις και ιδιαίτερα δημοφιλής. Όπως και ο Γιάννης Ζουγανέλης. Και ο Στάθης Δρογώσης το ίδιο. Κι άλλοι πολλοί, που θεώρησαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρεσβεύει το νέο και το «επαναστατικό»..! Κι όπως είναι φυσικό, ο κόσμος τους αγαπάει για την τέχνη τους και όταν αποφασίζουν να εκπέμψουν μηνύματα για την πολιτική, σπεύδει να τους πιστέψει.
Το ίδιο γίνεται και σε άλλες χώρες. Υπάρχουν βέβαια, και φορές που η επιρροή τους δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, όπως στις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές που όλο το Χόλυγουντ έπεσε πάνω στη Χίλαρι. Εκεί φαίνεται πως οι ψηφοφόροι τους ταύτισαν με το σύστημα και δεν πείστηκαν να ανταποκριθούν επαρκώς, την κρίσιμη ώρα.
Στην Ελλάδα, όμως, το «καλλιτεχνικό στερέωμα» είναι παραδοσιακά «αντισυστημικό»! Ακόμα κι αν οι αστέρες του είναι εκατομμυριούχοι, συνεχίζουν να «αγωνίζονται» για το όραμα του «δίκαιου» κόσμου που φυσικά, βρίσκεται μεταξύ σοσιαλισμού και αριστερού ιδεώδους! Ενίοτε και εντός της φαντασιακής οπτασίας του «Harry Potter»…
Η στάση τους είναι παραδοσιακή και διαχρονικά ένθερμη υπέρ της ουτοπίας. Ειδικά, μετά την ήττα της Αριστεράς στον Εμφύλιο, που προσέφερε τεράστιο υλικό μυθοπλασίας για όλα τα είδη τέχνης. Ενώ στις υπόλοιπες δυτικές κοινωνίες η ποίηση, η λογοτεχνία, το θέατρο και η μουσική αναζήτησαν μία μεταμοντέρνα διέξοδο στον υπαρξισμό, στην Ελλάδα, η αστικοποίηση της ελληνικής τέχνης πέρασε εξ΄ολοκλήρου μέσα από τον «αριστερισμό». Άλλωστε, ο «έντεχνος» ή και ο ακατέργαστος επαναστατικός λαϊκισμός ήταν μία καλή πρώτη ύλη για την επικοινωνία με το κοινό.
Κάπως έτσι σκέφτηκε και η Δήμητρα Ματσούκα πριν μετανοήσει για την στήριξή της στον Τσίπρα. Το ίδιο ακριβώς και οι υπόλοιποι, όπως και η κ. Αλεξίου με τα κόκκινα γάντια στο Σύνταγμα, υπέρ απολυμένων καθαριστριών. Ας μην κάνουμε λόγο για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου που είχε την σοφία να μην υπερασπιστεί φανερά, τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά να παραμείνει αμετανόητος και κλασικός «Αριστερός», από θέση ισχύος και άνευ συναγωνισμού…
Τώρα όμως, που το κόμμα δεν είναι πια «ποιητική λέσχη επίδοξων ακροβατών» αλλά κυβέρνηση, σιγά σιγά, χάνει και την γοητεία του. Και κίνημα χωρίς γοητεία τι να το κάνει πια ο καλλιτέχνης; Η κ. Ματσούκα και ο κ. Ζουγανέλης προφανώς, περίμεναν να φυτρώσει παντού το λεφτόδεντρο από τους σπόρους του Αλέξη και ταυτόχρονα, να «κοκκινήσει και η πλάση γύρω τους». Με λίγα λόγια, να φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα τον σοσιαλιστικό παράδεισο. Όχι όμως με ουρές και δελτία αλλά με πολλά λεφτά για όλους, να έχουν να ξοδεύουν στα θέατρα και στις πίστες…
Κάποιοι θεωρούν ότι η μετάνοια της Ματσούκα είναι δικαίωση για τον ορθολογισμό. Μα, πόσο αφελείς είναι! Η συμπαθής και αξιέραστη Δήμητρα δεν μετανόησε υπέρ της λογικής αλλά υπέρ του ανανταπόδοτου μύθου! Με τον Τσίπρα θύμωσε πιθανόν, επειδή δεν ήταν αρκετά τολμηρός αφηγητής για να μετατρέψει τη χώρα σε παραμύθι και όχι επειδή ξύπνησε από το βαθύ ύπνο. Επομένως, και αυτή και όλοι οι υπόλοιποι μετανοούντες βρίσκονται ήδη σε αναζήτηση νέων μυθικών τεράτων που θα ικανοποιήσουν το ονειρικό τους δρώμενο, στο επόμενο διάστημα. Να είναι άραγε ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ; H μήπως η Κωνσταντοπούλου που είναι γυναίκα με τσαγανό και δεν κοροϊδεύει..; Ποιος ξέρει; Αρκεί μόνο αυτό που θα προτιμήσουν να μην έχει σχέση με την πραγματικότητα!
Δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είναι οι καλλιτέχνες. Από τη φύση τους, «αφελείς» και με «αγαθή» ψυχή… Γι αυτό είναι καλύτερα να μην μιλούν πριν από τις εκλογές και να μην παίρνουν θέση για κανέναν. Γιατί και αντιπαθείς γίνονται μετά, στο κοινό τους και παίρνουν στο λαιμό τους τις κοινωνίες. Άλλο το θέαμα και η φαντασίωση του μύθου και άλλο η πολιτική από την οποία εξαρτώνται οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Τόσα που είδαν στις σκηνές, μεγαλώνοντας, έπρεπε να το ξέρουν…