Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού
Ο Νέαρχος Φυσεντζίδης γράφει υπόμνημα στις κυβερνήσεις της Γαλλίας για τα δίκαια του Κυπριακού λαού. Μέσα από το υπόμνημα φαίνεται ο αγώνας του Ελληνισμού της Κύπρου για την εθνική του ταυτότητα. Μέσα από το υπόμνημα παρουσιάζεται η επιθυμία των Κυπρίων που θα πολεμούσαν στον πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, να αγωνιστούν κάτω από την Ελληνική σημαία.
Ο Άγγλος Αρμοστής κατέληξε τελικά σε συμβιβαστική λύση, αναγνωρίζοντας ότι το σώμα των εθελοντών αποτελούνταν από Έλληνες Κύπριους που θα πολεμούσαν ως σύμμαχοι των Άγγλων, να γίνουν δεκτές και η Ελληνική και Αγγλική σημαία.
Η Κύπρος πρόσφερε στον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο και δεν ζήτησε υλική αποζημίωση, ζήτησε αυτό που οι νικητές του Πρώτου Παγκοσμίου εξήγγειλαν, αυτοδιάθεση των λαών. Ο Αρχιεπίσκοπος και οι Βουλευτές της Κύπρου πήγαν στο Λονδίνο και ζήτησαν ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα στα πλαίσια της αυτοδιάθεσης. Σύμφωνα με τον συγγραφέα η κυβέρνηση ήταν θετική μέχρι που το ναυαρχείο είπε ότι η θέση της Κύπρου ήταν στρατηγική για τα Αγγλικά συμφέροντα. Γίνεται αναφορά στην προσφορά της Αγγλίας το 1915 για δόσιμο της Κύπρου στην Ελλάδα για να μπει στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ (Entente).
Η τραγωδία των εθνικών διχασμών μας κόστισε άλλη μια φορά.
Είναι ενδεικτικό ότι ο συγγραφέας του υπομνήματος το οποίο γράφτηκε το 1931 δεν καταφεύγει σε συνωμοσιολογίες, δεν καταφεύγει σε φαντασιοπληξίες, αναλύει την προσφορά της Κύπρου στους αγώνες Γαλλίας και Αγγλίας και αναιρεί την επιχειρηματολογία βάση της οποίας η Αγγλία αρνούνταν να δεχτεί την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Παρουσίαση των δικαίων της Κύπρου δεν έχει γίνει από το 1974, όπου αμέσως μετά την τουρκική εισβολή ξεκίνησε μια υποχωρητική τακτική.
Ποιος να σε ακούσει, ποιος να σε σεβαστεί όταν τα δίνεις όλα σχεδόν από την αρχή.
Υποχωρητικότητα από τη μία, φαντασιοπληξίες και συνωμοσιολογίες από την άλλη. Καμία παρουσίαση, καμία διεκδίκηση, σε μια εποχή που η τεχνολογία έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο από το 1931.
Αν θέλουμε να πάμε μπροστά, ίσως πρέπει να γυρίσουμε πίσω, τότε που ξέραμε να ζητάμε, δηλαδή ήξεραν κάποιοι, δυστυχώς όχι η πλειοψηφία.
Το υπόμνημα τελειώνει με αναφορά στον λόγο του Άγγλου πολιτικού Γλάδστωνα (William Gladstone) για το Κυπριακό… «Ουδείς λαός υπάρχει τόσω πεπορωμένος τη ψυχή και τη διανοία ώστε να προτιμά την ξένην διοίκησιν από την διοίκισιν της πατρίδας του»… του Γλάδστωνα που έναν χρόνο πριν πεθάνει ευχήθηκε να είχε προλάβει να δει την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Μπορούμε να γίνουμε σαν αυτούς που διεκδικούσαν, ενημερώνοντας, γινόμενοι χρήσιμοι, όπως έγιναν οι Κύπριοι εθελοντές στον πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο ή μπορούμε να συνεχίσουμε τις συνωμοσιολογίες και να φαντασιωνόμαστε ότι θα έρθουν ομόδοξα αδέρφια να μας σώσουν γιατί μας αγαπάνε, η επιλογή δική μας.