Το σύστημα Putin

Αναδημοσίευση από: analyst.gr

Η αυταρχική Ρωσία εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες των δημοκρατιών της Δύσης για να διευρύνει την επιρροή της, με θανατηφόρες συνέπειες για τις φιλελεύθερες χώρες – ενώ η Γερμανία είναι ο φύλακας άγγελος της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της Ευρώπης!

.

«Σύμφωνα με ορισμένα γερμανικά «καθεστωτικά» ΜΜΕ το «σύστημα Putin», όπως το αποκαλούν, έχει δημιουργηθεί από τη συνεργασία του κράτους, των διαφόρων μυστικών υπηρεσιών, καθώς επίσης του οργανωμένου εγκλήματος – υποσχόμενο σε όλους τους συντελεστές του έναν ανεξέλεγκτο, άκρατο πλουτισμό, απελευθερωμένο από τα δεσμά του Κράτους Δικαίου, από τον έλεγχο των δημοκρατικών θεσμών, καθώς επίσης από τη δημοσιότητα των ελευθέρων μέσων ενημέρωσης (πηγή).   

Τα ίδια θεωρούν ότι, ο κ. Putin έχει θέσει στο στόχαστρο του την Ευρώπη – η οποία δεν αντιδράει καθόλου επειδή πιστεύει πως η ρωσική οικονομία είναι αδύναμη, οπότε κάποια στιγμή θα καταρρεύσει, παρασύροντας μαζί της το καθεστώς του προέδρου. Πρόκειται όμως για ένα μεγάλο λάθος της, λόγω του ότι έως ότου συμβεί κάτι τέτοιο, η οικονομική αδυναμία της χώρας θα έχει ως αποτέλεσμα την κλιμάκωση της επιθετικότητας της κυβέρνησης – η οποία χρειάζεται τη σύγκρουση για να ενισχύσει την κυριαρχία της.

Εκτός αυτού το γεγονός ότι, το ΝΑΤΟ είναι πολύ πιο ισχυρό από τη Ρωσία, δεν πρέπει να καθησυχάζει την Ευρώπη – αφού το σημαντικότερο εν προκειμένω είναι η συνεχιζόμενη επίδειξη πολεμικής ετοιμότητας εκ μέρους του κ. Putin απέναντι στη Δύση,  με στόχο τον εκφοβισμό, τον εκβιασμό και τη διαίρεση της».

Ανάλυση

Η τρομοκρατία που ασκούν τα γερμανικά ΜΜΕ στον πληθυσμό της χώρας τους, όπου δεν παύουν ούτε στιγμή να χαρακτηρίζουν το Ρώσο πρόεδρο ως τον υπ’ αριθμό ένα εχθρό της Δύσης, είναι τεράστια – ειδικά μετά την εκλογή του κ. Trump στις Η.Π.Α., ο οποίος φαίνεται καθαρά πως επιχειρεί να κερδίσει ως σύμμαχο του τη Ρωσία, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει με επιτυχία την Κίνα.

Η αιτία είναι το ότι, φοβούνται πως θα χάσει η Γερμανία τόσο τη στήριξη της υπερδύναμης, όσο και την ηγεμονία της Ευρώπης – την οποία έχει κατακτήσει, χρησιμοποιώντας επιδέξια οικονομικά όπλα, ιδίως μετά την κρίση του 2008.

Έκτοτε, με αιχμή του δόρατος την εξοντωτική πολιτική λιτότητας που επιβάλλει, η οποία αυξάνει τα χρέη των ήδη υπερχρεωμένων χωρών, ενώ καταστρέφει τον τραπεζικό τους τομέα, υποδουλώνει το ένα κράτος μετά το άλλο – οπότε εύλογα δεν θέλει να εμποδιστεί από τη Ρωσία, με αποτέλεσμα να κατηγορούν τα ΜΜΕ τον πρόεδρο της όπου και όπως μπορούν.

Μεταξύ άλλων τονίζουν τον κίνδυνο να ξεσπάσει ένας μεγάλος πόλεμος στη Μέση Ανατολή, με άμεση συνέπεια την κατακόρυφη αύξηση των τιμών της ενέργειας – κάτι που θα λειτουργούσε αφενός μεν αρνητικά για τη Γερμανία, αφού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις εισαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου, αφετέρου θετικά για τη Ρωσία.

Πόσο μάλλον όταν πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι εξαρτημένες ενεργειακά από τη Ρωσία (γράφημα) – παρά τις προσπάθειες που γίνονται να βρεθούν άλλες πηγές, όπως από το αμερικανικό σχιστολιθικό αέριο σε υγρή μορφή, αφού προηγουμένως δημιουργηθούν οι απαραίτητες εγκαταστάσεις (ήδη σχεδιάζεται μία τέτοια επένδυση στη Βόρεια Ελλάδα).

Επεξήγηση γραφήματος: Εισαγωγές άνθρακα, πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Ρωσία, ως ποσοστό επί των συνολικών (2012).

.

Περαιτέρω, αυτό που επί πλέον απασχολεί τη Γερμανία είναι το προβλεπόμενο κραχ στον πλανήτη, το οποίο μπορεί μεν να καθυστερήσει, αλλά θεωρείται νομοτελειακό – ενώ όσο πιο πολύ αργεί, τόσο πιο επικίνδυνο θα είναι.

Εάν δε συμβεί εντός του 2017, όπου στην Ευρώπη θα διεξαχθούν σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις με αβέβαια αποτελέσματα (Ολλανδία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία), ενώ η κρίση υπερχρέωσης του νότου, καθώς επίσης η τραπεζική ολόκληρης της ΕΕ θα επιδεινωθούν, τότε η Ευρωζώνη θα αντιμετωπίσει τεράστια προβλήματα – με πολύ δυσμενή επακόλουθα για τη Γερμανία.

Μία από τις αιτίες τώρα του αναμενόμενου κραχ είναι η τεκμηριωμένη πλέον αδυναμία των κεντρικών τραπεζών να αυξήσουν το ρυθμό ανάπτυξης, καθώς επίσης τον πληθωρισμό, ο οποίος μειώθηκε από το 2,3% στο 1% – παρά το ότι τετραπλασίασαν τους ισολογισμούς τους (γράφημα), ενώ η ΕΚΤ θα συνεχίσει να πλημμυρίζει με χρήματα τις αγορές έως τα τέλη του 2017, αν και με 60 δις € αντί 80 δις € μηνιαία.

Επεξήγηση γραφήματος: Σύνολο ισολογισμών των πέντε μεγαλύτερων κεντρικών τραπεζών (γαλάζια καμπύλη), σε σύγκριση με το ποσοστό πληθωρισμού στις χώρες του ΟΟΣΑ (κόκκινη διακεκομμένη).

.

Αναλυτικότερα, μέσω αυτών των χρημάτων, της ποσοτικής χαλάρωσης δηλαδή (QE) η ΕΚΤ έχει τη δυνατότητα, παρακάμπτοντας τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς σταθερότητας, να χρηματοδοτεί τα ελλείμματα των χωρών που προκαλεί κυρίως η Γερμανία με τα τερατώδη πλεονάσματα της, καθώς επίσης τις δεκάδες υπερχρεωμένες τράπεζες – οπότε να προστατεύει την Ευρωζώνη από την κατάρρευση της.

Στο παράδειγμα της Ιταλίας, όταν η κεντρική της τράπεζα αγοράζει ομόλογα του κράτους στα πλαίσια του προγράμματος αγοράς του δημοσίου τομέα (Public Sector Purchase Program – PSSP), η ΕΚΤ της εμβάζει αποθεματικά χρήματα. Έναντι αυτών των αποθεματικών (ρεζέρβες), οι τράπεζες χρηματοδοτούνται για να αγοράζουν κρατικά ομόλογα – οπότε αυξάνεται η ποσότητα τόσο των αποθεματικών (κεντρικών) χρημάτων, όσο και των λογιστικών.

Εάν υποθέσουμε τώρα πως οι πωλητές αυτών των ομολόγων δεν εμπιστεύονται τις ιταλικές τράπεζες και τοποθετούν τα χρήματα τους στη Γερμανία, τότε τα αποθεματικά και λογιστικά χρήματα των ιταλικών τραπεζών μεταφέρονται στις γερμανικές. Εν προκειμένω, η μεταφορά χρημάτων εντός μίας χώρας, από τη μία τράπεζα στην άλλη, δεν αποτελεί πρόβλημα. Όταν όμως τα χρήματα «περνούν τα σύνορα», τότε η διαδικασία γίνεται αρκετά πολύπλοκη – αφού στη Γερμανία εμφανίζονται εισροές κεφαλαίων, ενώ στην Ιταλία εκροές.

Στα πλαίσια αυτά, η Γερμανία εμφανίζει πλεόνασμα στο ισοζύγιο πληρωμών της, ενώ η Ιταλία έλλειμμα – με αποτέλεσμα να δημιουργούνται απαιτήσεις της Γερμανίας στο σύστημα διακανονισμού συναλλαγών της ΕΚΤ (Target 2), καθώς επίσης αντίστοιχες υποχρεώσεις της Ιταλίας. Παραστατικά, εάν η ΕΚΤ ήταν ένα περίπτερο, η Ιταλία θα αγόραζε με πίστωση, ενώ η Γερμανία θα πλήρωνε προκαταβολικά – κάτι που δεν συνέβαινε στην εποχή του κανόνα του χρυσού, όπου τα αποθέματα χρυσού της Ιταλίας θα μεταφέρονταν στη Γερμανία, για να εξοφληθούν οι υποχρεώσεις της (ελλείμματα).

Το γεγονός αυτό φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί – στο οποίο τόσο οι απαιτήσεις της Γερμανίας, όσο και οι υποχρεώσεις της Ιταλίας αυξάνονται συνεχώς, μετά το ξεκίνημα του πακέτου ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ (QE).

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη των υποχρεώσεων της Ιταλίας σε δις € (κόκκινη διακεκομμένη καμπύλη, δεξιά κάθετος), συγκριτικά με τις απαιτήσεις της Γερμανίας (γαλάζια καμπύλη, αριστερή κάθετος) – το ξεκίνημα του πακέτου (κάθετη μαύρη γραμμή).

.

Περαιτέρω, όσο η Ιταλία μπορεί να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις της, τότε η Γερμανία δεν αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα – εκτός από το ότι, αφενός μεν δεν έχει εγγυήσεις, αφετέρου τα χρήματα της στο Target 2 τοκίζονται με το βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ, το οποίο είναι σήμερα στο μηδέν.

Εν προκειμένω, εάν η Γερμανία δάνειζε σήμερα την Ιταλία με το επιτόκιο των δεκαετών ομολόγων της, το οποίο ευρίσκεται στο 2%, τότε θα κέρδιζε ετήσια 7,2 δις € μόνο από την Ιταλία (συνολικά περί τα 15 δις €, αφού οι απαιτήσεις της μαζί με αυτές απέναντι σε όλες χώρες είναι στα 754 δις €).

Εάν όμως η Ιταλία εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, αποφασίζοντας να αφήσει την κεντρική της τράπεζα να χρεοκοπήσει, αφού πρόκειται για μία ανεξάρτητη Α.Ε. με σημαντική συμμετοχή ιδιωτών, τότε η ΕΚΤ θα χάσει τις απαιτήσεις της απέναντι της – οπότε οι μέτοχοι της, μεταξύ των οποίων η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας, η οποία συμμετέχει με περίπου 30%. Επομένως, από τα 360 δις € που χρωστάει η Ιταλία στην ΕΚΤ, η Γερμανία θα επιβαρυνόταν με 108 δις €.

Τυχόν όμως έξοδος της Ιταλίας θα μπορούσε να οδηγήσει στην πλήρη κατάρρευση της Ευρωζώνης – με αποτέλεσμα να χάσει η Γερμανία τεράστια ποσά αφού δεν έχει μόνο απαιτήσεις απέναντι στο Target 2, εκτός του ότι οι τράπεζες της είναι εκτεθειμένες απέναντι στις ιταλικές με περίπου 90 δις € (οι γαλλικές με άνω των 250 δις €). Πόσο μάλλον εάν ξεσπάσει ταυτόχρονα το προβλεπόμενο κραχ στον πλανήτη, το οποίο δεν θα αφήσει σε καμία περίπτωση αλώβητη τη νομισματική ένωση – με μεγάλο χαμένο φυσικά τη Γερμανία.

Επίλογος

Η Γερμανία εισέρχεται σε μία πολύ επικίνδυνη εποχή, αφενός μεν από γεωπολιτικής πλευράς, όπου πράγματι έχουν αυξηθεί σημαντικά οι πιθανότητες να υπερισχύσει στην Ευρώπη η Ρωσία, αφετέρου από οικονομικής – επειδή τυχόν κατάρρευση της Ιταλίας, η οποία ουσιαστικά είναι εντελώς χρεοκοπημένη, πόσο μάλλον της Ευρωζώνης, θα της δημιουργήσει τεράστια προβλήματα, ενδεχομένως ανυπέρβλητα.

Εν τούτοις, δεν είναι ότι καλύτερο να κατηγορεί το Ρώσο πρόεδρο ως δικτάτορα και πολεμοχαρή – ούτε να επιμένει στη συνέχιση της επιβολής κυρώσεων εναντίον της χώρας του. Όσον αφορά δε την Ιταλία, κάνει μεγάλο λάθος εάν θεωρεί ότι θα την υποτάξει, όπως την Πορτογαλία ή την Ελλάδα – οπότε θα ήταν πολύ καλύτερα να τη στηρίξει, έτσι ώστε να αποφύγει την κατάρρευση της Ευρωζώνης.

Παρά το ότι όμως όλα αυτά φαίνονται αυτονόητα, είμαστε σχεδόν σίγουροι πως δεν θα αλλάξει τακτική, με τη σημερινή κυβέρνηση στην εξουσία – οπότε το 2017 προβλέπεται πως θα έχει μεγάλες εκπλήξεις τόσο σε γεωπολιτικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο.