Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας, μέσα στην ανικανότητα του, στην αστάθεια των επιθυμιών, των εμμονών και των ασυνάρτητων πόθων για εξουσία σε συνδυασμό με τις αντιφατικές ηθικές επιταγές της συνείδησης, να έχει φτάσει σε μια ιδιότυπη μορφή "αυτεπίγνωσης" και να προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι συνεπής με τον εαυτό του όταν είναι ασυνεπής, όμως οι Ελληνες "συνωστίζονται" στη στενωπό της αυταπάτης.
Στριμωγμένη και "κουρελιασμένη" από τα προβλήματα, και αναντίρρητα απειλούμενη, η Ελλάδα μοιάζει να στοχάζεται τον εαυτό της λιγότερο με τα λόγια του "εκφραστικού" πολιτικού μηδενισμού, παρά με τα λόγια του πεπρωμένου.
Η απολύτρωση του Ελληνα από τον καταναγκασμό των συμβατικών επιταγών, δεν μπορεί να γίνει με τον άκρατο και απόλυτο υποκειμενισμό που αποκηρύσσει το δόγμα της ατομικής ευθύνης στην αέναη κίνησή της σαν το μόνο ακέραιο μέγεθος για τον πολίτη.
Αλλωστε, η ευθύνη και η συνειδητοποίηση της αποτελούν την πλήρωση του αιτήματος της ελευθερίας, γιατί η ελευθερία είναι υφασμένη από διαδοχικούς θανάτους και διαδοχικές αναβιώσεις.
Οι βερμπαλιστές και οι ανηθικολόγοι της πολιτικής έπλεξαν ένα δίχτυ αυταπάτης για τον Ελληνα, αποδεσμεύοντας τον από τη διαδικασία της ορθολογικής σκέψης και εγκλωβίζοντας σε πάμπολλες ψευδαισθήσεις κι άλλα τόσα διλήμματα, με αποτέλεσμα η υποταγή του σε συγκεκριμένους κανόνες να φαντάζει σαν μια πράξη προδοσίας του ίδιου του εαυτού του.
Ολη η προσπάθεια της εξουσίας από όποιους κι αν εκφράζεται, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, είχε ένα επικεντρικό στόχο: την παραμονή του Ελληνα στη στενωπό της αυταπάτης, ενίοτε και της εθνικής παραίσθησης. Η αυταπάτη στάθηκε ο αδιάλλακτος εχθρός της ατομικής ευθύνης και της κοινωνικής συνείδησης ενάντια στην οργανωμένη πολιτική αυθαιρεσία.
Και η αυταπάτη, με την απουσία της ευθύνης, καλλιέργησε ακόμη περισσότερο το πολιτικό σαπρόφυτο, αλλά και τον πιο νοσηρό υποκειμενισμό του νεοέλληνα, οδηγώντας τον πως να λησμονεί ότι είναι κύτταρο της ίδιας κοινωνίας και πως να απαλλοτριώνει την πιο στοιχειώδη ατομική ανεξαρτησία στο αποκτηνωτικό συναίσθημα του ευτελέστατου μορίου μιας απαθούς κοινωνίας, μιας αγέλης πολιτών, που κινείται κάτω από τη βέργα του πιο απίθανου πολιτικού γελαδάρη.