ΝΙΚΟΣ ΦΕΛΕΚΗΣ
Το πρόβλημα ειδικά αυτής της κυβέρνησης είναι ότι δίνει "ηρωϊκές μάχες". Κάθε μέρα. Με τα προβλήματα, τη διαπλοκή, σε κάθε διαπραγμάτευση. Επιδεικνύει ανδρεία και γενναιότητα στη σύγκρουση με τους αντιπάλους της. Με πρώτο και καλύτερο τον πρωθυπουργό. Γι' αυτό και συνεχώς χάνει από τους δανειστές. Γι' αυτό και δεν κερδίζει τα μεγάλα στοιχήματα.
Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο όμως αν διαβάσει κάποιος το Ευκολίας Εγκώμιο, του Φρανσουά Ζυλλιέν θα το καταλάβει. Και αντί να αισθάνεται υπερήφανος για την μέχρι τελικής πτώσεως προσπάθεια του Τσίπρα και των υπουργών του να κρατήσουν τις κόκκινες γραμμές της κυβερνήσεως, θα πρέπει να επικρίνει τις ηρωϊκές μάχες και τον ανειρήνευτο αγώνα που δίνουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ο Σουν Τζου λέει: "Ο στρατός που νικάει είναι εκείνος που νίκησε πριν ακόμη μπει στη μάχη. Ο στρατός που νικιέται είναι εκείνος που ψάχνει τη νίκη την ώρα του αγώνα". Τα πάντα κρίνονται εκ των προτέρων, στο στάδιο των συνθηκών. Πρέπει να έχω ήδη επικρατήσει έναντι του αντιπάλου μου, υπονομεύοντας και διαβρώνοντας το δυναμικό του, προτού τον αντιμετωπίσω κατά πρόσωπο.
Πόσο απέχει η κινέζικη στάση από τη δική μας, πόσο μας ξαφνιάζει! "Ο μεγάλος στρατηγός δεν έχει τίποτε το αξιέπαινο: ούτε μεγάλη σοφία ούτε μεγάλη ανδρεία". Πράγμα που σημαίνει ότι οι μεγάλοι στρατηγοί ή μάλλον εκείνοι που αφελώς αποκαλούμε "μεγάλους" στρατηγούς, εκείνοι που δοξάζουμε, εκείνοι για τους οποίους χτίζουμε αγάλματα είναι στην πραγματικότητα κακοί στρατηγοί.
Γιατί; Επειδή χρειάστηκε να επιστρατεύσουν την ιδιοφυΐα τους ή την ανδρεία τους. Επειδή πέτυχαν τη νίκη με δυσκολία, με ηρωϊσμό, δραματικά και συνεπώς θεαματικά. Όπως με τα ταξί του Μάρνη -το ιστορικό επεισόδιο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν στη διάρκεια της πρώτης μάχης του Μάρνη (1914) επιτάχθηκαν ταξί του Παρισιού για τη μεταφορά στρατιωτών στο μέτωπο.
Αντίθετα, ο Σουν Τζου λέει πως ο μεγάλος στρατηγός είναι εκείνος που μπόρεσε να εντοπίσει από πολύ νωρίς τα ευνοϊκά στοιχεία, τους πρόσφορους παράγοντες, και κατάφερε να τα αξιοποιήσει προς όφελός του, την ίδια στιγμή που ωθούσε τον αντίπαλό του να χάσει τη δική του δυναμική. Σιγά-σιγά, αβίαστα, λάθρα. Ώστε, όταν τελικά μπαίνει στη μάχη, κι εφόσον έχει ήδη νικήσει, ο κόσμος να μπορεί να πει: ήταν εύκολο, είχε κριθεί εξ αρχής. Και οι άνθρωποι να νομίζουν πως θα το μπορούσε ο καθένας.
Δυστυχώς για μας, τους απλούς πολίτες, τους πολιτικούς δεν τους ενδιαφέρει να νικήσουν. Θέλουν η νίκη τους να αναγνωριστεί σαν αποτέλεσμα της υπερπροσπάθειας και του ηρωϊσμού τους. Δεν θέλουν εύκολες επικρατήσεις επί του αντιπάλου, αλλά δύσκολες και κοπιώδεις για να τους επευφημούν και να τους χτίζουν αγάλματα. Δεν θέλουν να λυθούν τα προβλήματα, αλλά να λύσουν αυτοί τα προβλήματα. Επειδή δεν μπορούν να σχεδιάσουν και να οργανώσουν επιδίδονται σε γιουρούσια και εμπνεύσεις της στιγμής.
Αυτό γίνεται τα τελευταία δύο χρόνια. Αυτό γίνεται και τώρα με τη διαπραγμάτευση για να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση. Την αφήσαμε για κάτι μήνες και πάμε την τελευταία στιγμή να πέσουμε ηρωϊκώς μαχόμενοι. Θα μου πείτε ο Τσίπρας είναι Έλληνας, βρίσκεται στη Δύση και όχι στην Ανατολή για να ακολουθεί τα όσα λέει ο Σουν Τζου, όστις διδάσκει πως ο μεγάλος στρατηγός πετυχαίνει μονάχα εύκολες νίκες. Ο Έλλην στρατηγός-πρωθυπουργός δεν θέλει εύκολες, και επομένως μικρού ενδιαφέροντος, νίκες, θέλει ηρωϊκές ήττες που συγκινούν και συναρπάζουν το πόπολο. Ίσως επειδή αυτό θέλουν, ως ψυχοσύνθεση, και οι Έλληνες. Γι' αυτό και συνεχώς έχουμε πανωλεθρίαμβο...