ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
Δυο χρόνια μετά την εκλογική νίκη του Συριζα, ο πρόεδρός του ετοιμάζεται να του δώσει τη χαριστική βολή, φέρνοντας στη Βουλή πακέτο μέτρων που προφανώς παραβιάζουν τις πολιτικές και ιδεολογικές αρχές του.
Ο Τσίπρας βεβαίως έχει μπροστά του ένα πρόβλημα, το οποίο πρέπει άμεσα να λύσει: να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Αλλά για να την κρατήσει θα πρέπει να πετάξει οριστικά στα σκουπίδια και τις τελευταίες από τις πολιτικές του δεσμεύσεις, ακόμα και τις ιδεολογικές του αρχές. Ειδάλλως, εάν δεν το κάνει, θα πρέπει να πάει στην αντιπολίτευση.
Το δίλημμα αυτό όμως είναι δικό του, δεν είναι ούτε του Συριζα, ούτε καν των βουλευτών του. Διότι, κάθε κόμμα έχει ορισμένες ιδεολογικές σταθερές που το διαμορφώνουν και του δίνουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, δηλαδή δικαιολογούν την ύπαρξή του. Εάν αυτά αμφισβητηθούν παύει και η αναγκαιότητα της παρουσίας του και το κόμμα οδεύει σε συρρίκνωση. Εάν δηλαδή το Μαξίμου κλείσει αυτή τη συμφωνία, αποδεχόμενο μείωση εισοδημάτων ακόμη και για τα πιο χαμηλά κοινωνικά στρώματα, τότε ποιος ο λόγος να υπάρχει ο Συριζα; Ποιον ακριβώς θα εκφράζει; Σχεδόν κανέναν. Μόνον τον στενό κομματικό περίγυρο.
Ήδη, η κυβέρνηση Συριζα - ΑΝΕΛ έχει υπογράψει το 3ο Μνημόνιο, στο οποίο δεσμεύθηκε να εφαρμόσει ένα αμιγώς νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα μείωσης του δημοσίου τομέα, μαζικών ιδιωτικοποιήσεων, αυστηρής λιτότητας με 3,5% πλεονάσματα, πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας και των επαγγελμάτων και μείωσης της δαπάνης για μισθούς και συντάξεις. Αυτά ήδη τα έχει υπογράψει. Απέναντι σ’ αυτήν την ολική μετάλλαξη κράτησε μόνον ως φύλλο συκής την προστασία των συνταξιούχων και των χαμηλών εισοδημάτων. Εάν πληγούν και αυτά τα κοινωνικά στρώματα, τότε ο μεν πρωθυπουργός θα έχει βεβαίως εξασφαλίσει ακόμα μερικούς ακόμα μήνες στην εξουσία, ο δε Συριζα όμως θα έχει αυτοακυρωθεί. Δεν θα έχει λόγο ύπαρξης.
Η αντίφαση είναι προφανής. Η απάντηση του Μαξίμου είναι πως η υποχώρηση αυτή είναι τακτικής φύσης και ότι εφόσον η χώρα θα ολοκληρώσει το πρόγραμμα, θα καταφέρει στο τέλος του 18 να βγει από την εποχή των μνημονίων. Ακόμα και ένας αφελής θα καταλάβαινε πως αυτό είναι μια σκέτη δικαιολογία. Οι αξιολογήσεις θα συνεχιστούν, στη λογική της πλήρους εφαρμογής του προγράμματος. Όχι του Συριζα βεβαίως. Των δανειστών φυσικά.
Στο τέλος αυτής της διαδρομής, ακόμα και αν όλα πετύχουν- που δεν θα πετύχουν και τα μέτρα θα διαδέχονται το ένα το άλλο- η μεν κυβέρνηση θα έχει υλοποιήσει το πρόγραμμα των δανειστών, το δε εκλογικό σώμα θα καλέσει τη ΝΔ πλέον να το συνεχίσει, ως την πλέον αρμόδια. Η αντίφαση θα έχει γίνει εντελώς κατανοητή από όλους.
Η ύστατη αυταπάτη είναι πως οι πολιτικές εξελίξεις στην ΕΕ δείχνουν το τέλος της λιτότητας. Προφανώς και δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ακόμη και αν κερδίσει ο Σουλτς την Μέρκελ- πράγμα δύσκολο- ακόμη και τότε η Ελλάδα δεν πρόκειται να ωφεληθεί, εφόσον η ουσία του προγράμματος δεν μπορεί να αλλάξει. Ακόμη και αν αποσυρθεί το ΔΝΤ, ακόμη και τότε η λογική των προγραμμάτων διάσωσης θα κινούνται στη λογική του.
Με λίγα λόγια, οι βουλευτές του Συριζα θα κληθούν ενδεχομένως σε λίγες μέρες να υπογράψουν τη ληξιαρχική πράξη αιχμαλωσίας του Συριζα από το ΔΝΤ και τον Σόϊμπλε. Εάν συμφωνήσουν και σ’ αυτό, θα πρέπει να γνωρίζουν πως δεν θα υπάρχει πλέον δρόμος επιστροφής. Θα οδηγηθούν σε πολιτικό bullying, με αντάλλαγμα την διατήρηση της βουλευτικής έδρας για μερικούς μήνες ακόμα. Ισχνό αντάλλαγμα.
Είναι γνωστό πως υπάρχει και η επιλογή της παραίτησης. Εάν ένας βουλευτής της αριστεράς φτάσει στο σημείο αυτό, τότε θα βρίσκεται πολύ πίσω πολιτικά από τους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που σε στιγμές κρίσιμες της μνημονιακής περιόδου σήκωσαν το ανάστημά τους και καταψήφισαν τα μνημόνια.
Αλλά ο πρωθυπουργός δεν πρέπει να φέρει τα πράγματα μέχρις εκεί. Οφείλει να κρατήσει τη θέση του, να διατηρήσει το στράτευμα ενωμένο και να πάει σε εκλογές.
Το πρόγραμμα που πάει να υπογράψει δεν είναι δικό του. Ανήκει σε άλλον.