Του Στρατή Μαζίδη
Στις αρχές του 2016 είχα μια τηλεφωνική συνομιλία με γνωστό αρθρογράφο - γεωπολιτικό αναλυτή, ευρύτερα αγαπητό στην κοινή γνώμη, για τις επικείμενες τότε διαδικασίες εκλογή νέου προέδρου στη ΝΔ.
Πάνω στη συζήτηση μου ανέφερε ότι «εσείς κι εσύ μέσα φέρατε τον Τσίπρα στην εξουσία με όσα γράφατε».
Φυσικά και αρνήθηκα.
Ναι το διαδίκτυο ήταν σκληρό απέναντι στο Σαμαρά. Όπως είναι σήμερα απέναντι στον Τσίπρα. Και αν μου επιτρέπετε, σε μεγαλύτερο βαθμό και όχι άδικα.
Σαφέστατα όμως δεν έφερε το διαδίκτυο στην εξουσία τον Αλέξη Τσίπρα. Τον έφερε η υπερφορολόγηση, η συνεχής κρίση, η άδεια τσέπη και η ατολμία του κ. Σαμαρά ο οποίος μόνο την επιδότηση των ΔΕΗτζήδων να είχε κόψει και θα μείωνε τον ΕΝΦΙΑ άμεσα κατά 35%. Το έκανε; Όχι απεναντίας, δέσμιος των βουλευτών της περιφέρειας προτίμησε να ρίξει πρόσθετα βάρη στα αστικά ακίνητα παρά να χρεώσει και τα χωράφια.
Επιπλέον είναι προσβλητικό τόσο για την κοινή γνώμη όσο και για όσους εκφέρουν άποψη να λέμε πως οι τελευταίοι εν τοις πράγμασι επιβάλλουν στους πρώτους τι θα ψηφίσουν. Μοιραζόμαστε σκέψεις και προβληματισμούς. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί ή να απορρίψει κάτι.
Τον Τσίπρα τον έφεραν όλοι οι προηγούμενοι και τον κρατούν με νύχια και δόντια βλέποντας τον έρωτά του για την καρέκλα του, ώστε να τα περάσει όλα και μετά να τον ρουφήξει η άβυσσος.
Η ψήφος του ελληνικού λαού μπορεί τελικά να ήταν εσφαλμένη τον Ιανουάριο του 2015, ωστόσο δικαιολογείται πλήρως. Εκτιμώ, ίσως κάνω λάθος, πως η πλειοψηφία σαφέστατα δεν πίστεψε ότι ο Τσίπρας θα υλοποιούσε το πρόγραμμα της Θεσσαλονικής, Τον έκρινε ως καθαρό και ήλπισε πως ίσως βελτιωνόταν η κατάσταση.
Απεναντίας όμως μετά τα όσα άρχισαν να διαφαίνονται από την άνοιξη του 2015 (που ήδη είχαν εντοπίσει και στηλιτεύσει ανόθετοι αριστεροί αρθρογράφοι), την προδοσία του Δημοψηφίσματος, την ουσιαστική δήμευση των χρημάτων στις τράπεζες και την ψήφιση του επαχθέστερου των μνημονίων, η ψήφος του ελληνικού λαού το Σεπτέβριο του 2015 υπήρξε και εσφαλμένη και αδικαιολόγητη.
Εν τέλει στην Ελλάδα οι πρωθυπουργοί εκλέγονται όχι με βάση άρθρα, κείμενα, προβληματισμούς και επιθετικές ή μη ρητορικές. Τον ένα και μοναδικό ρόλο επιτελούν η τσέπη, το πορτοφόλι και το ύψος των λογαριασμών.
Αυτά έριξαν τον Αντώνη Σαμαρά και σίγουρα με δεδομένο πως βιώνουμε μια πολύ δυσμενέστερη συγκυρία, φανταστείτε τι έχει να υποστεί ο Τσίπρας όταν στηθούν κάλπες.