Μιχαήλ Βασιλείου
Την Κίνα μας τη λιβανίζουν όλοι, ότι θα γίνει κοσμοκράτειρα κάτι που δεν αποκλείεται. Επιχείρησε κανείς να εξηγήσει στον Έλληνα τι έκαναν οι Κινέζοι μπας και αντληφθεί πόσο αυτοκαταστροφική είναι η νοοτροπία του; Αρχικά πεινούσαν και η «ανάλγητη» ηγεσία, τους έδινε ένα πιάτο φαγητό, πλημμύρισε με εξαγωγές όλο τον κόσμο, μάζεψε συναλλαγματικά αποθέματα τεράστια, έπαιξε μπάλα διεθνώς. Τώρα που ήρθε η ώρα να πάρει ο Κινέζος ένα μέρος από αυτό τον πλούτο, το κόστος εργασίας έχει αυξηθεί πολύ. Άρα χάνουν σε ανταγωνιστικότητα.
Τι κάνουν λοιπόν, έστω λίγο απλουστευτικά; Πρώτον, επιχειρεί να ενισχύσει το εισόδημα των Κινέζων, επιδιώκοντας να αντικαταστήσει τη απώλεια αγορών με την εσωτερική ζήτηση των προϊόντων που παράγονται. Και για να μείνει στο διεθνές εξαγωγικό παιχνίδι, μέσω έρευνας, εξαγορών (διότι έχει χρήμα όπως είπαμε) και άλλων μεθόδων (βιομηχανική κατασκοπεία, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;) κάνει τα πάντα να βελτιώσει τεχνολογικά τα προϊόντα της.
Πόσοι θυμούνται ότι η Lenovo εξαγόρασε την IBM, ποιος συζητούσε για κινεζικά κινητά που πλέον ενίοτε και τα προτιμάς από τον ανταγωνισμό ενώ κάποτε το «κινέζικο προϊόν» (πλην φαγητού!) αποτελούσε συνώνυμο του «αγόρασέ το τσάμπα να σου κρατήσει μια εβδομάδα κι αν είσαι τυχερός λίγο περισσότερο». Πόσο λιγότερο ισχύει σήμερα αυτό; Πολύ.
Τη θέση της τότε Κίνας, έχει πάρει το Βιετνάμ που ακολουθεί ακριβώς τα ίδια βήματα και η Ινδία. Μέχρι να ξεφύγουν κι εκεί από τη φτώχεια και τη μιζέρια. Όλοι ψάχνουν να βρουν τη θέση τους στον κόσμο δουλεύοντας σκληρά. Και με θυσίες τα καταφέρνουν, αργά και βασανιστικά.
Η παρακμή της πολιτισμένης Δύσης, είναι που θεώρησε πως όσα πέτυχε και απολαμβάνει, δεν το κάνει σε βάτος κάποιων άλλων που παρήγαγαν φθηνά για να κάθονται κάποιοι στον ευρωπαϊκό βορρά και να μας πρήζουν με θεωρίες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς να κατανοούν ότι οι θυσίες είχαν στόχο και πλέον τα επιτεύγματά τους αυτά, υπονομεύουν όσα εμείς οι αφελείς θεωρούσαμε δεδομένα.
Με απλά λόγια, για να κλείσουμε, διότι μπορεί κανείς να γράψει ολόκληρο βιβλίο, μόνο με τέτοιες σκόρπιες σκέψεις. Όσο η ελληνική κοινωνία αρνείται να κατανοήσει αυτές τις απλές αλήθειες, αυτόν τον εξαιρετικά απλό κατά βάθος τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η παγκοσμιοποιημένη οικονομία, που δε γυρίζει πίσω, όπως το ποτάμι, τόσο θα βυθίζεται περισσότερο.
Μήπως καταλάβατε τώρα πόσο βλαπτική για το μέλλον όλων μας είναι αυτό που αφοριστικά έστω, αποκαλούμε ως «δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία»; Μήπως καταλάβατε ότι όσο πιο γρήγορα προσγειωθούμε στην πραγματικότητα τόσο πιο γρήγορα θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα και θα βρούμε την άκρη μας και τον βηματισμό μας στον σύγχρονο κόσμο; Αυτά.