Ξαναδοκιμάζεται η έννοια "διαπραγματευτική πρακτική" που, αυτή την φορά, εφαρμόζεται απέναντι στους δανειστές της Ελλάδας με τεχνική ευθύνη Ευκλείδη Τσακαλώτου/Γιώργου Χουλιαράκη - και η έννοια "δοκιμάζεται" κυριολεκτείται με την εμπλοκή που ζούμε αυτές τις ημέρες. Και πού όντως φέρνει βαθμιαία στην μνήμη εικόνες, ακόμη και ατάκες από το 2015.
Αυτή την στιγμή δεν είναι σαφές πόσο αυτή η πρακτική, ή μάλλον η δυσλειτουργία της, έχει οδηγήσει στην αίσθηση διαφωνιών ή/και εκνευρισμού που ανέβηκε στην επιφάνεια μετά την δίδυμη επιστολή Τσακαλώτου προς Τρόικα/Θεσμούς, ύστερα με τις διαρροές του περίεργου περιεχομένου (αποδοχή αν μη διατράνωση της μη-εκπλήρωσης των δεσμεύσεων της αξιολόγησης), ύστερα με την πρόδηλη αποστασιοποίηση Βούτση/Μαξίμου που κατέληξε σε ασυνήθιστη ένταση μεταξύ προεδρικής έδρας και ορεινών της Βουλής.
Όμως για μιαν ακόμη φορά - και εδώ η αίσθηση είναι ότι η "καμπύλη εκμάθησης"/learning curve προκύπτει δυσάρεστα επαναληπτική - δεν επιβεβαιώνεται η αίσθηση ότι η αναβλητικότητα, η παραπομπή σε ένα ευνοϊκότερο "αύριο" συσχετισμών στην Ευρώπη, η αξιοποίηση της ατμόσφαιρας κρίσης και η απειλή συστημικού ρίσκου είναι κάτι που βοηθάει. Όταν η συγκυρία του Προσφυγικού, το πρώτο εξάμηνο του 2016, αξιοποιήθηκε ώστε οι "εταίροι" (=η Γερμανία, δηλαδή η Ανγκελα Μέρκελ) να αφήσουν την πρώτη αξιολόγηση να θεωρηθεί ολοκληρωμένη καταλείποντας όμως ουσιώδεις ουρές για αργότερα , αυτό θεωρήθηκε επιτυχία: όμως ακριβώς ετούτο πληρώνουμε τώρα, καθώς π.χ. η παρουσίαση του Μεσοπρόθεσμου που αφέθηκε για το 2017 "αντι-αξιοποιείται" από ΔΝΤ και Βερολίνο, με διαφορετικό αλλά συγκλίνοντα τρόπο, για την απαίτηση των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων αλλά και για την διαβόητη προ-νομοθέτηση των πολιτικά δύσβατων μέτρων για επίτευξή τους.
Και όπως, το 2015, οι βαρουφάκικες ονειροφαντασίες για φόβο και τρόμο των Ευρωπαίων μπροστά στο συστημικό ρίσκο ενός ενδεχόμενου Grexit έσκασαν σαν φούσκα, έτσι και τώρα υπάρχει - και διαγράφεται όλο και σαφέστερος! - ο άλλος κίνδυνος: αντί η επανεμφάνιση "Ελληνικού κινδύνου" να ανησυχήσει τις προεκλογικές εκστρατείες ιδίως των Γερμανών, βλέπουμε τον σκοτεινό πειρασμό (=Σώϋμπλε) να κάνει τον κίνδυνο αυτό μέρος της δικής του προεκλογικής εκστρατείας. Και μάλιστα αμφίπλευρα: και προς τους soft Σοσιαλδημοκράτες, αλλά και προς τους υπερσυντηρητικούς AfD/Εναλλακτικούς για την Γερμανία που ναι μεν κάνουν καμπάνια εναντίον της Ελληνικής διάσωσης, αλλά "εγώ μπορώ να σταματήσω την συζήτηση με τους Έλληνες, εσείς μόνο φωνάζετε". (Να μην προσθέσουμε και το ότι ο φίλος μας Βόλφι μπορεί ήδη να κάνει και προσωπική καμπάνια εντός των Χριστιανοδημοκρατών, απέναντι στην Άνγκελα Μέρκελ...).
Να το πάρουμε σιγά-σιγά απόφαση. Ενώ εμείς νομίζουμε ότι "η Ευρώπη" και το ΔΝΤ και η διαπραγματευτική αρένα είναι σαν τοίχος που εμείς πέφτουμε πάνω του με ορμή να τον γκρεμίσουμε (ή έστω να ανοίξουμε ρήγμα), στην αλήθεια λειτουργούν σαν τοίχος από γιαούρτι. 'Η αν προτιμάτε σαν τοίχος από πουρέ.
Όσο κι αν σπρώχνεις, πάνε πίσω. απορροφούν το σπρώξιμο, την όποια ορμή. Ο τοίχος μένει εκεί. Ανυποχώρητος. Κι σε αφήνει να προσπαθείς, χωρίς να έχεις καταφέρει κάτι - είναι μάλιστα και λίγο αστεία η εικόνα, σκεφτείτε το!