Γίνεται όλο και πιο αντιληπτό ότι το ανεκπλήρωτο αίτημα της λαικής συνείδησης για το κόμμα του...Κανένα, επανέρχεται στο προσκήνιο σαν αντίρροπο με μια ορμή οδυνηρής κοινωνικής εμπειρίας, αλλά και γνώσης των πολιτικών ρυθμών, που δίδει την εντύπωση μιας κρυφής κυκλοφορίας επιθυμιών, που ζητεί να έλθει στην επιφάνεια σαν φαινόμενο μιας ανέκφραστης κατάστασης.
Η ορμή που είναι ένα γενικό αποτέλεσμα ή αίτιο της κοινωνικής αστάθειας με ό,τι αυτή συνεπάγεται, αλλά και της πολιτικής αβεβαιότητας, μας φέρνει στο χώρο της συνείδησης απ' όπου ο τρόπος της εκλογής θα οδηγήσει σαν τον μίτο της Αριάδνης στην κατάκτηση του λαβυρίνθου και στην νέα πορεία, ανάλογη προς εκείνη που ώθησε τον άνθρωπο των σπηλαίων να απομακρυνθεί από τα ερέβη της πρωτόγονης ζωής.
Γιατί βιώνουμε όχι απλώς πρωτόγνωρες καταστάσεις, αλλά και την "πρωτόγονη" πολιτική σκέψη, που με την έωλη νοοτροπία του πρόχειρου, με την ερριζωμένη πρακτική της πολιτικής απάτης, συνθέτουν την εικόνα μιας "πρωτόγονης"κοινωνίας πολιτών. Μιας κοινωνίας, όπου φωλιάζουν τα παντός είδους τρωκτικά του εύκολου χρήματος, όπου αναπτύσσονται ελαστικές συνειδήσεις και ευδοκιμούν τα διεσταλμένα μηδενικά και οι πεφυσημένοι ασκοί. Οπου το αύριο υποθηκεύεται από την "κοινωνικοποιημένη"αδηφαγία του άγονου σήμερα.
Μπορεί να φαίνεται ότι η πλειοψηφία των πολιτών μετράει τις αξίες της ζωής με τη μεζούρα του ευκαιριακού τίποτα και να παραμένει προοδευτική με τη μαξιμαλιστική έννοια της λέξης, ωστόσο πολλοί πολίτες δεν είναι εσωστρεφείς. Γνωρίζουν ότι η εσωστρέφεια και η περιστροφή γύρω από μια περιορισμένη αντίληψη των πραγμάτων είναι δείγμα αδυναμίας και βλακείας...
Αυτοί οι οργισμένοι πολίτες δεν είναι ελιτιστές. Αρνούνται απλώς να ενδυθούν το "ρούχο της μάζας", να γίνουν περίτριμμα του κονιορτού της και υβρίδιο μέσα στο πολτό της. Δεν είναι αντιλαικοί. Δεν είναι όμως εραστές παραδοσιακών πρακτικών και φεουδαρχικών ιεραρχιών που τήκονται σ' ένα αναγεννησιακό τύπο Homo Universalis.
Μέσα σ' ένα πλαίσιο παραδέχονται και την κινητικότητα και την ανανέωση.Είναι φύσει αντιστατικοί. Αλλά την καταγγελία της στασιμότητας τη συνδυάζουν με το αίτημα της κοινωνικής συνοχής. Οχι με την έννοια κάποιας ψυχρής και παγωμένης δημόσιας τάξης, αλλά ως πρόληψη της κοινωνικής αποσύνθεσης.
Ο "Κανένας" των δημοσκοπήσεων δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, μια πολιτική παραίσθηση του Ελληνα πολίτη. Ο "Κανένας" είναι ανάμεσά μας. Είμαστε εμείς. Είναι η αντίδρασή μας στα όσα βιώνουμε και μας εξαθλιώνουν. Και μέσα από την αντίδρασή μας θα αναδυθεί με "ονοματεπώνυμο" και σφρίγος εθνικό ο "Κανένας" των δημοσκοπήσεων.
Ο "Κανένας" αποτελεί το φόβητρο των ασθμαινόντων ηγετίσκων των τελευταίων ιδίως χρόνων. Ασθμαίνοντες πολιτικοί, κληρονόμοι μιας αμφιλεγόμενης πολιτικής περιουσίας, που προσπαθούν να ανταποκριθούν στις επιταγές της κοινωνικής λογικής με "τσιτάτα" και αστείρευτη πονηρία.
Ο "Κανένας" είναι η συνείδηση του λαού, η αφυπνισμένη συνείδηση των πολιτών, στην παρούσα ληθαργική κατάσταση της Ελλάδας. Ο "Κανένας" όταν εμφανιστεί από το πουθενά, θα είναι αποτέλεσμα μιας δρώσας ανοικτής κοινωνίας.