Την ημέρα που ο Ελληνας θα αναγνωρίσει πως το ζήτημα της ηθικής στην πολιτική είναι πρόβλημα δικό του, θα έχει γίνει ένα μεγάλο βήμα προς το δρόμο της εθνικής του αξιοπρέπειας...
Μέχρι να συμβεί αυτό, η ασκούμενη πολιτική σε τούτο τον τόπο θα σωρεύει μόνο προδοσία απέναντι του λαού. Και αποτελεί ταυτόχρονα προδοσία βαρύτερη απέναντι του ηθικού μας εγώ, όπως προδοσία είναι η απάθεια, η κωλυσιεργία, η ηττοπάθεια και ο στενός εγωισμός στο πλαίσιο του ατομικού "βολέματος".
Ο αναγνώστης των κειμένων μου θα έχει, φαντάζομαι, αντιληφθεί ότι δεν εντοπίζω το πρόβλημα μόνο στην κατάσταση τη σημερινή. Η κατάσταση που βιώνουμε μου δίνει απλώς την αφορμή - όπως θα τη δίνει σε κάθε σκεπτόμενο που ταλαιπωρείται από το δράμα το κοινωνικό και κλονίστηκαν στην εμπιστοσύνη του οι ηθικές αρχές της πολιτικής - να διερωτηθώ ποιαν αξία μπορεί να διεκδικεί για τον εαυτό του ο Ελληνας πολίτης όταν αποδεικνύεται , ιδιαίτερα σε τούτα τα χρόνια των μνημονίων, άχρηστος κομπάρσος στην τραγωδία της πολιτικής αθλιότητας.
Από τη στιγμή που η ηθική κηρύσσεται σε διωγμό από την πολιτική εξουσία και στο λαό τίθεται το δίλημμα ή της σιωπής ή της προσαρμογής στην αναγκαιότητα, που από τους πολιτικούς ψεύτες παρουσιάζεται σαν η η έκφραση των εθνικών συμφερόντων, αρχίζει η υποδούλωση του λαού.
Από το σημείο τούτο αρχίζει, δεν διατηρώ καμία αμφιβολία, η μεγάλη δυστυχία της κοινωνίας. Η ελευθερία της σκέψης γίνεται υπόθεση του κόμματος ή των κομμάτων που βρίσκονται στην εξουσία.
Οταν η πολιτική εξουσία, όχι από μια παροδική παραπλάνηση, εκφράζεται εναντίον των κοινωνικών δικαιωμάτων με το πρόσχημα της εθνικής αναγκαιότητας, εν προκειμένω των μνημονιακών αναγκών και των πιέσεων των δανειστών, έχοντας εκδιπλώσει ασύστολα ψέματα, εκφράζεται εναντίον της ελευθερίας, εκφράζεται εναντίον του εαυτού της και δεν αργεί να πληρώσει το σφάλμα της.
Μια τέτοια ασκούμενη πολιτική μαραίνεται και πεθαίνει στην περίπτυξη της δουλείας που αστόχαστα χειροκρότησε ερήμην του λαού. Γιατί μια τέτοια πολιτική δεν βρίσκεται σε επαφή παρά με περιορισμένα τμήματα του συνόλου, όσο κι αν προσπαθεί να ενσπείρει το φόβο στο πλήθος, ώστε οι πολίτες να γίνουν συνειδητά όργανα των πολιτικών δημίων του ελεύθερου πνεύματος.
Σαν άμεση συνέπεια των παραπάνω σκέψεων προκύπτει ότι ο Ελληνας πολίτης, ο σκεπτόμενος πολίτης, είναι υποχρεωμένος να δώσει ενσυνείδητα και χωρίς περιστροφές την απάντηση που αναμένει η εποχή του.
Μια συνεχιζόμενη υπεκφυγή της πραγματικότητας του, με τις μύριες όσες δικαιολογίες που εγείρει κατά καιρούς του τύπου "με ποιον", "προς ποια κατεύθυνση", "όλοι είναι ίδιοι", χωρίς να παραδειγματίζεται ακόμη και από γειτονικούς λαούς, όπως οι τελευταίες αποφασιστικές διαδηλώσεις των Ρουμάνων με απτά μάλιστα αποτελέσματα για την κοινωνία, τότε το μέγεθος της ευθύνης του είναι κατ' ευθείαν ανάλογο με το βαθμό της πολιτικής ανηθικότητας και του ασύδοτου πολιτικού ψέματος.
Η δραματική ταλάντευση του Ελληνα μέσα στο χάος των μνημονιακών πολιτικών της επταετίας, βαρύφορτης από αναπάντητα ερωτήματα, αλλά εμφανής για τα συνθετικά στοιχεία που αποκρυστάλλωσαν το ανήθικο πολιτικό εποικοδόμημα και πλούσιας σε πολιτικούς δισταγμούς και λιποψυχίες, στεγνού κομματικού συμφέροντος και πολιτικής απάτης, δεν επιτρέπει καμία αμφιβολία πως η συνεχιζόμενη ανοχή στην πολιτική ασχημία, θα μετατραπεί σε δίνη που θα φτάσει στα κράσπεδα μας και θα μας παρασύρει στον όλεθρο.
Και δεν πρόκειται για υπερβολή τούτης της γραφίδας. Ο συμφυρμός των "επιφανειακών" πολιτικών αντιθέσεων που έγιναν υπόστρωμα της μεγάλης "σφαγής" της αξιοπρέπειας ενός μικρού λαού με μεγάλη ωστόσο ιστορία, καθιέρωσε την αμφιβολία και τη δυσπιστία που δυστυχώς καταστρέφει προιόντος του χρόνου τις πιθανότητες μιας ομαδικής συνείδησης του Καλού και του Κακού...