Σα να μην πέρασε μια μέρα… μόνο που στη θέσης που κάθεται σήμερα ο Πάνος Σκουρλέτης καθόταν τότε ο σημερινός Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας… Το γνωστό κόλπο με τους συμβασιούχους που επιδιώκουν τη μονιμοποίησή τους στο Δημόσιο. Ποιος να κατηγορήσει απλούς καθημερινούς ανθρώπους που απλά προσπαθούν να διασφαλίσουν ψωμάκι για την οικογένειά τους; Δεν μπορείς. Από πίσω όμως υπάρχει πολιτικό παιχνίδι, το οποίο στις σημερινές συνθήκες αγγίζει το όριο της μειοδοσίας.
Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ο Σκουρλέτης άνοιξε διάπλατα το θέμα της μονιμοποίησής τους και όπως η… κοινωνικά ευαίσθητη «λαϊκή Δεξιά» (άλλη κατηγορία Ελλήνων που διεκδικεί την ένταξή της στην κατηγορία των κοινωνικώς ευαίσθητων, προγράφοντας όλους τους υπόλοιπους ως… ανάλγητους), ετοιμάζεται να χώσει στο Δημόσιο που πληρώνει ο φορολογούμενος, μια νέα στρατιά συμβασιούχων. Αυτό βέβαια θα γίνει μετά τις εκλογές… και στο μεταξύ θα πρέπει να τους ξαναψηφίσουν, διότι δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει μετά τις εκλογές, «θα πεταχτείτε στο δρόμο», τους προειδοποιούν.
Τις μερικές χιλιάδες των υπό μονιμοποίηση συμβασιούχων την πολλαπλασιάζεις – σε επίπεδο προσδοκίας πάντα – τουλάχιστον επί τρία, αφού ανήκουν σε οικογένειες, που όλοι αγωνιούν για την εξασφάλιση του πενιχρού εισοδήματος που θα εξασφαλιστεί με αυτή τη μονιμοποίηση.
«Πάγιες και διαρκείς ανάγκες» λέει ο νόμος και απαγορεύει να σε έχουν με συμβάσεις. «Για να μη σε κρατούν όμηρο, αν θα σου την ανανεώσουν» λέει ο ένας, ξεχνώντας ότι τώρα πάει να γίνει ακριβώς το ίδιο, στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν τις αποφασίσουν.
Αν τολμήσεις να διαφωνήσεις, πέφτουν να σε φάνε με τα γνωστά περί κοινωνικής αναλγησίας, μόνο που τώρα προστίθεται άλλο ένα επιχείρημα: «Έχουν μείνει σχεδόν μισοί δημόσιοι υπάλληλοι, δε λειτουργούν οι υπηρεσίες… Κι όμως, απαντήσει υπάρχουν και είναι όπως πάντα πικρές.
Πρώτον, έχουν όντως φύγει πολλοί. Από τη στιγμή όμως που δεν απολύθηκε κανένας, παραμένουν ως έξοδο του κράτους, δηλαδή του φορολογούμενου, μόνο που πέρασαν στην πλευρά των συνταξιούχων. Άρα η δαπάνη παραμένει, ή μάλλον για την ακρίβεια, η χώρα με τη χειρότερη κατάσταση στην Ευρωζώνη, έχει το μεγαλύτερο ποσοστό συνταξιοδοτικής δαπάνης επί του ΑΕΠ. Πάλι κανείς δεν συγκινείται. Είναι ανάλγητοι, είπαμε…
Επειδή όμως τα έσοδα είναι λειψά και η πίεση των δανειστών για εξορθολογισμό της δαπάνης, πώς να μην σε πιέσουν να κόψεις συντάξεις; Άρα, ας το έχουμε υπόψη μας, οι συντάξεις θα μειωθούν κι άλλο, διότι ο αριθμός των συνταξιούχων αυξάνεται συνεχώς και μένουν αναλογικά πολλοί λίγοι για να χρηματοδοτήσουν το σύστημα… σε αυτούς μην εντάσσετε τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά τους ιδιωτικούς.
Ο ιδιωτικός τομέας παράγει πλούτο αγαπητοί, καταλάβετέ το και δίνει με φόρους, εισφορές και τις υπόλοιπες μη συντηρήσιμες επιβαρύνσεις – διότι στο τέλος όλοι θα κλείσουν – στο κράτος για να πληρώνει τα έξοδά του και να επιστρέφει υπηρεσίες, ώστε να υπάρχει ανταπόδοση αυτών των χρημάτων που πληρώνει.
Αλλιώς ποια η διαφορά από τις συμμορίες της νύχτας που τριγυρνούσαν με φουσκωτούς στα μαγαζιά, λέγοντας «θα μας δίνεις τόσα για να μη στο σπάσουμε»; Αυτό είναι το κράτος που καταφέραμε να φτιάξουμε. Και ισχυριζόμαστε ότι έχουμε Δημοκρατία. Ανερυθρίαστα.
Δεύτερον, κανείς δεν συζητά για τις διαδικασίες του Δημοσίου, παρότι λίγο πολύ όλοι κατανοούν ότι μια φορά κι έναν καιρό, ένας «λαοπρόβλητος» που τον θαυμάζουν δεξιοί και αριστεροί όψιμα, για να μακροημερεύσει στην εξουσία, ακόμα κι αν δεν είχαν καρέκλες να κάτσουν οι κομματικοί που προσλαμβάνονταν, και καρέκλες τους έβρισκαν, και γραφεία, και κάποια σφραγίδα πρόσθεταν για να δικαιολογήσει τον μισθό που έπαιρνε.
Τη σήμερον ημέρα όμως, το πράγμα έχει μπερδευτεί πολύ. Όλοι αυτοί, πολλοί εκ των οποίων «ψηφιακά αναλφάβητοι», διότι έχουν σχέση με τις σύγχρονες τεχνολογίες και τη μοντέρνα ευέλικτη εξυπηρέτηση του φορολογούμενου πολίτη, όση έχουμε εμείς με την πυρηνική φυσική, πολύ απλά, δεν θα έπρεπε να εργάζονται στο Δημόσιο. Για να μη χαντακώνουν τα νέα παιδιά που έχουν μπει και προσπαθούν τα πρώτα χρόνια της παραμονής τους να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, μπας και αλλάξει τίποτα.
Μετά συμβιβάζονται. Σε γράφει μια φορά στα παλιά του τα παπούτσια ο υπουργός που αντί να ρωτάει εσένα έχει τον κολλητό του, το κομματόσκυλο, σε γράφει δυο, σε γράφει τρεις. Πόσο να αντέξεις; Παραδίδεσαι και εκτελείς τα καθήκοντά σου μηχανικά, προσέχοντας να εκτίθεσαι όσο το δυνατόν λιγότερο, διότι υπάρχουν και καλοθελητές.
Πολλοί αναρωτιούνται πως λήγει αυτό το αδιέξοδο. Η μία προφανής απάντηση είναι με τη διαδοχή των γενεών. Κάποια στιγμή, δεν μπορεί, κάτι θα γίνει. Με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση θα γίνουν πολλά πράγματα ηλεκτρονικά, δεν θα στέκεσαι στην ουρά, το σύστημα, πού θα πάει, θα εκσυγχρονιστεί, θα ανέβει η παραγωγικότητα.
Θεωρίες είναι όμως όλα αυτά, διότι το πολύ βρόμικο πολιτικό σύστημα επιβιώνει μέσα από την πελατειακή σχέση, μέσα από την ομηρία του δυστυχή που περιμένει μονιμοποίηση. Μπορεί να μειώνεται, διότι το «σύστημα» αντιστέκεται, κι ενώ όλοι αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο, δε ρισκάρουν να είναι αυτοί τα θύματα της φυγής προς τα εμπρός.
Η Μέρκελ άρχισε πρόσφατα να αναφέρεται ανοιχτά στο ενδεχόμενο μια Ευρώπης «αλά καρτ», μιας ενωμένης Ευρώπης πολλών ταχυτήτων. Προσφάτως ακούσαμε και ότι θα υπάρξει «ταχύτητα» η οποία θα έχει το «ευρώ των φτωχών», ένα ευρώ υποτιμημένο, με σκοπό υποτίθεται να ανακτήσουν ανταγωνιστικότητα οι φτωχοί του Νότου.
Πέραν του ότι αυτό θα είναι ένα μέτρο που θα βελτιώσει τα νούμερα για δυο τρία χρόνια μάξιμουμ, συνειδητοποιούν οι λάτρεις του Δημοσίου τι σημαίνει; Πώς θα γίνει αυτό το πιο φθηνό ευρώ; Μα… με την κλασική μέθοδο της υποτίμησης κορόιδα… θα ήθελε να μας πει κατάμουτρα η Άγκελα και ο Βολφγκανγκ!
«Και στο ευρώ θα μείνετε και θα φάτε στο κεφάλι την υποτίμηση, πάλι ευρώ θα έχετε, αλλά στις δικές σας χώρες θα έχουν 20-30%, για παράδειγμα, χαμηλότερη αγοραστική αξία. Και όσα έχετε στις φαλιρισμένες τράπεζες τα ίδια θα πάθουν. Ναι, αυτές τις τράπεζες που ανακεφαλαιοποιήσατε εσείς φορολογούμενοι! Διότι έγινε με δάνεια τα οποία φορτωθήκατε στο χρέος που εσείς καλείστε να εξυπηρετήσετε!
Κι επειδή είστε κορόιδα ολκής, είναι αυτές οι ίδιες τράπεζες που βγάζουν τα σπίτια σας σε πλειστηριασμούς, διότι λέει, δεν πληρώσατε! Τέτοια ληστεία. Και δεν μιλάει κανείς. Σκέφτηκε άραγε η τρέχουσα εθνοσωτήριος κυβέρνηση (όλες έτσι πρέπει να τις αποκαλούμε πλέον) να προσφύγει στην ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη και να ζητήσει να στείλει στο διάβολο τις τράπεζες και τους τραπεζίτες μαζί διότι αν ήθελαν να ζητούν αποπληρωμή των δανείων ας έβρισκαν μόνες τους τρόπους να ανακεφαλαιοποιηθούν! Όχι με λεφτά του κοσμάκη;
Γι’ αυτό είναι τόσο συνεργάσιμες πια και ακολουθούν τη στρατηγική του «δώσε ό,τι έχεις, δε θα τα χαλάσουμε βρε αδερφέ, αρκεί να τα δίνεις»; Γι’ αυτό πούλησαν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια σε ξένα fund, έναντι πινακίου φακής, χωρίς πρώτα να έρθουν να σου προτείνουν εσένα έστω λίγο μεγαλύτερο ποσό;
Λέγεται πως το τίμημα εξαγοράς δεν ξεπέρασε το 20% της αξίας τους, δηλαδή αγόρασαν δάνειο 100.000 ευρώ με 20.000 ευρώ και θα σου έρθουν αυτοί για διακανονισμό, με τεράστια περιθώρια δικού τους κέρδους, ή πάνε τα περιουσιακά σου στοιχεία σε πλειστηριασμό).
Κι αν απορείς γιατί δεν ήρθαν σε σένα δανειολήπτη να σου προτείνουν κάτι δελεαστικό, είναι διότι τα κάνουν επενδυτικά προϊόντα και τα μεταπωλούν (και άλλα πολλά που δεν είναι της παρούσης) και βγάζει ολόκληρο γαϊτανάκι παρασίτων του σύγχρονου χρηματοοικονομικού χάους χρήματα από εσένα, μέχρι κάποιος να σου χτυπήσει την πόρτα.
Θα ξυπνήσεις λοιπόν μια ωραία πρωία αγαπητέ Νεοέλληνα και θα τους ακούσεις να κομπάζουν ότι δεν σε έβγαλαν από την Ευρωζώνη, ότι τα κατάφεραν. Αλλά την υποτίμηση θα την έχεις φάει στο κεφάλι, με όλα όσα συνεπάγεται, ας υπολογίσει καθένας τη σφαλιάρα που θα φάει ως ποσοστό απωλειών επί των αποδοχών του.
Στα 1.000 ευρώ, με υποτιμημένο παράλληλο ευρωνόμισμα κατά 20%, θα παίρνεις επί της ουσίας 800 ευρώ, για τους συνταξιούχους του πεντακοσάρικου ή και χαμηλότερα, δεν τολμάω να βάλω τα νούμερα κάτω. Τότε θα καταλάβεις γιατί κάποιοι σου έλεγαν ότι δεν είναι θέμα «ανθρωπισμού» το να δέχεσαι όλον αυτόν τον παραλογισμό με το Δημόσιο. Ήταν θέμα απλής λογικής και συναίσθησης του αδιεξόδου.
Τότε θα είναι όμως αργά. Ακόμα και σε εθνικό νόμισμα να σε τραβήξουν με το πρόσχημα της «ανάκτησης εθνικής κυριαρχίας» και «αντίστασης στον κατακτητή» και άλλα εύπεπτα για τον κοσμάκη, με τα οποία θα συγκαλύπτουν την απροθυμία τους να κάνουν εξ αρχής όλα όσα έπρεπε για να στρωθεί μια οικονομική κατάσταση στοιχειωδώς και ψύχραιμα η χώρα, στηριγμένη στα νέα παιδιά που σήμερα δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, να ψάξει να βρει τη θέση της στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας…