ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ
του Σταύρου Κατσούλη
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά, είμαι σαν την γάτα που όταν πετάξεις νερό πάνω της, τρελαίνεται και χοροπηδά μη ανεχόμενη το νερό υπό κανέναν απολύτως όρο. Στην δικιά μου περίπτωση βέβαια δεν έχω δυσανεξία στο νερό, αλλά στην εκμετάλλευση και την χειραγώγηση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό το παραθέτω ως αξίωμα, για ό,τι ακολουθήσει παρακάτω, διότι κατά την γνώμη μου, τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την ελευθερία (προσωπική και συλλογική). Και μια και ο σκοπός ΔΕΝ αγιάζει τα μέσα σε καμία περίπτωση, καμιά ανθρώπινη ασχολία ή κατόρθωμα δεν εκλαμβάνει αξία εάν δεν πηγάζει από την ελεύθερη βούληση της ανθρωπότητας.
Κι εδώ, μετά την αναγκαία διευκρίνηση, έρχεται το ζήτημα που συνεχώς απασχολεί:
Συνεχώς ακούμε γύρω μας θεωρίες και meta-θεωρείες κι αναλύσεις επί αναλύσεων, για το μεγάλο ζήτημα που απασχολεί την ανθρωπότητα: Το πως ακριβώς επιτέλους θα ευημερήσει η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας - κι όχι μόνο οι κατέχοντες τις διάφορες μορφές εξουσίας - υπό ένα κάποιο τέλος πάντων σύστημα. Κάποιοι βλέπουν την λύση σε παλιές ή κλασικές θέσεις που εκφράστηκαν στην ιστορία της ανθρωπότητας. Άλλοι, αναφέρονται σε νέες εφαρμογές, όπως αυτές της τεχνολογίας, νέων διαχειριστικών μοντέλων κλπ, για να πετύχουν - υποτίθεται - τον στόχο αυτόν. Άλλοι πάλι, προτιμούν να αναλύουν την κατάσταση υπό το δικό τους - λέμε τώρα που λέει ο λόγος "δικό τους" - πρίσμα, είτε αυτό είναι κάποια ερμηνεία κάποιας επαναστατικής θεωρίας ή μοντέλου οικονομικής θεωρίας βελτιώνοντας κι εμπλουτίζοντας τις απόψεις τους σε έναν ατέρμονο κύκλο λόγου χωρίς καμιά απολύτως πράξη. Τέλος, έχουμε και αυτούς, που υποστηρίζουν την άποψη, ότι ένα τέτοιο σύστημα, υπάρχει - άσχετα πιο είναι αυτό - κι ότι το πρόβλημα είναι ότι δυστυχώς, δεν έχει εφαρμοστεί ακόμη πλήρως, ή εναλλακτικά, επειδή πρέπει να περάσει από στάδια τα οποία το καθένα τους απαιτεί κοσμογονικές αλλαγές στην συνείδηση του ανθρώπου, δεν είναι ακόμη εφικτό να γίνει πραγματικότητα.
Δεν λέω, υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις στις παραπάνω κατηγορίες, οι οποίες παρά και ενάντια στην ομάδα που ανήκουν, κάνουν κάποια πράγματα πράξη. Κανείς όμως δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτές, είναι ικανές να φέρουν θεμελιώδη αλλαγή στην κοινωνία, γιατί είναι αυταπόδεικτο ότι η ανθρωπότητα ταλανίζεται διαχρονικά και αιωνίως από τα ίδια τραγικά συμπτώματα. Επιπροσθέτως, πρέπει να τεθεί επιτέλους το ζήτημα των τεράστιων ελεφάντων που βρίσκονται στο σαλόνι για τους οποίους για κάποιον λόγο δεν θέλει να μιλά απολύτως κανείς.
Εάν δεν αναφερθούμε επιτέλους σε αυτούς, η διαίσθησή μου είναι ότι προκοπή ως ανθρωπότητα δεν θα βρούμε, όποιο μοντέλο και θεωρία να προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε. Το ζήτημα λοιπόν, πρώτα και κύρια και πριν ασχοληθούμε με την οποιαδήποτε εφαρμογή της όποιας λύσης, είναι να έχουμε μια σοβαρή και πραγματιστική άποψη για το τι ακριβώς έχει παιχτεί και παίζεται μέχρι και σήμερα. Γιατί αν κάποιος ανοίξει τα μάτια του έστω και λίγο, θα δει ότι τα παραδείγματα (με την δυτική έννοια), δεν προσφέρουν ικανοποιητική εξήγηση γι αυτά που έχουν επιτελεστεί ιστορικά στον πλανήτη μας.
Ο πρώτος τεράστιος ελέφαντας που γεμίζει τον χώρο κάθε "σαλονιού", είναι η πεποίθηση ότι κάποια πράγματα είναι είτε μαύρο, είτε άσπρο. σύμφωνα με αυτήν την πεποίθηση, δεν υπάρχει γρι, δεν υπάρχουν δύσκολες πραγματικότητες, δεν υπάρχουν πολυεπίπεδα και πολύπλοκα θέματα, κι ως εκ τούτου, αρκεί πάντα ένα δογματικού τύπου θεμέλιο, όποια κοσμοθεωρία κι αν ευαγγελίζεται κανείς.
Ας κάνουμε κάποια ερωτήματα: Είναι η δημοκρατική διαδικασία πάντα χωρίς αδιέξοδα κι ορθή; Είναι δίκαιο για παράδειγμα, να ορίζει δημοκρατικά ένας λαός να θανατωθεί ένας και μοναδικός αντικειμενικά αθώος άνθρωπος; Σε ποιο σημείο και σε πια ποσότητα ψήφων μπορεί να θεωρηθεί μια τέτοια απόφαση δίκαια; Στις 10 ψήφους; Στις 10.000 ψήφους; Στις 10.000.000 ψήφους; Κι αν υπάρχει κάποιο όριο μετά από το οποίο θεωρείται δίκαιο, τότε πιο είναι αυτό και πως δικαιολογείται; Ομοίως, είναι δίκαιο κι ορθό να αποφασίζεται δημοκρατικά η απεμπόλιση ή η πλήρης ακύρωση των δημοκρατικών ευθυνών και δικαιωμάτων;
Ας κάνουμε μια άλλη σειρά ερωτημάτων: Αρκεί μια απόφαση, για να δημιουργηθεί παραγωγική αξία; Είναι δίκαιο και ρεαλιστικό για παράδειγμα, να ορίζει κάποιος ή μια μικρή ομάδα αυταρχικά ή δημοκρατικά (δεν έχει καμιά σημασία στο ερώτημα), το πόσο ακριβώς θα είναι ο ίσος μισθός για όλους ανεξαιρέτως του πολίτες; Εάν ναι, τότε ποιός είναι αυτός και πως ακριβώς μπορεί να εφαρμοστεί αυτό το μέτρο, χωρίς να υπάρξουν σοβαρότατα οικονομικά και άλλα προβλήματα; Από την άλλη, είναι δίκαιο να αφήνει κανείς την "αγορά" να αυτορρυθμίζεται ως προς τους μισθούς; Εάν ναι, τότε μέχρι ποιοι σημείου παραμένει μια τέτοια κατάσταση δίκαια και σε ποιό σημείο αρχίζει και διαμορφώνεται μια τεράστια διαφορά δυνατοτήτων μέσα στον εκάστοτε πληθυσμό ο οποίος ζεί κι εργάζεται κάτω από ένα τέτοιο σύστημα;
Ας κάνουμε μια ακόμη σειρά ερωτημάτων: Δύο εργαζόμενοι κέρδισαν με συλλογικούς αγώνες κάποια δικαιώματα κι ελευθερίες στον χώρο που εργάζονται. Στην συνέχεια, ο ένας προχωρεί να εκμεταλλευτεί είτε τον συνάδελφό του είτε τον χώρο εργασίας, προχωρώντας ύπουλα σε κάποιας μορφής αποφυγής να κάνει την δίκαια εργασία που οφείλει. Ασχέτως του οικονομικοπολιτικού συστήματος στο οποίο λαμβάνει χώρα το παραπάνω σενάριο, ποια η διαφορά του πρώτου εργαζόμενου με τον δεύτερο; Υπάρχει ουσιώδης διαφορά; Αρκεί η παρούσα θέση του καθενός, για να χαρακτηριστεί με οποιονδήποτε τρόπο, ή χρειάζονται και άλλοι παράμετροι; Παράγουν και ο δύο την ίδια αξία; Ανήκουν στην ίδια τάξη; Είναι δίκαιο να απολαμβάνουν το ίδιο εισόδημα ακριβώς χωρίς να επιβραβεύεται ο ένας και την ίδια στιγμή να εκλαμβάνει (είτε τεχνητά είτε φυσικά) τις επιπτώσεις της άσχημης συμπεριφοράς του ο άλλος; Εάν ο ένας, αυτός που καταχράται τον χρόνο του συναδέλφου του, σπαταλά τον χρόνο του για να πάρει θέση σε κάποια τυπική ή άτυπη θέση σχετικής εξουσίας, την αξίζει; Εάν πάλι, αποφασίσει να διδαχθεί ένας από αυτούς, για να εξελίξει τις γνώσεις του και να γίνει πιο παραγωγικός ή γενικότερα ικανός, τότε ποιές πρέπει να είναι οι επιπτώσεις σε αυτόν είτε αυτές είναι φυσικές, είτε τεχνητά ελεγχόμενες; Κι αν υπάρχουν φυσικές ή/και ψυχολογικές επιπτώσεις σε κάποιον παρατηρητή που βλέπει και παρακολουθεί την διαμόρφωση αυτής της αδικίας (εφ όσον κριθεί ως τέτοια), τότε ποιός θα εγγυηθεί ότι η αντίδρασή του στην κατάσταση είτε θα εκδηλωθεί νομίμως και ηθικώς αποδεκτά, είτε δεν θα δημιουργήσει σταδιακή αποδόμηση λόγω της έν τοις πράγμασι κατάστασης που διαμορφώνεται; Θα έπρεπε στο τέλος-τέλος, να σταματήσει η αντίδραση αυτή; Ή θα έπρεπε να αφεθεί η διαμορφούμενη επαναστατικότητα ενάντια στο εμμέσως αλλά πλην σαφώς νέο κατεστημένο να εκδηλωθεί;
Είναι προφανές από τα παραπάνω ερωτήματα, ότι κάποια θέματα που ορίζονται αξιωματικά ως δογματικά θέσφατα, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα ως απόλυτο άσπρο και μαύρο. Ειδικότερα αυτό ισχύει και για τα δικαιώματα του ιδιώτη και για τα δικαιώματα της όποιας συλλογικότητας. Τα διλήμματα που παρουσιάζονται σε αυτές τις βάσεις, δεν ανταποκρίνονται ούτε στην πραγματικότητα, ούτε σε πρακτικούς όρους, ούτε σε φιλοσοφικούς. Υπάρχουν μόνο και μόνο για να διαχωρίζεται η κοινωνία των απλών εργαζόμενων ανθρώπων, ενάντια στο ενωμένο και συμπαγές καθεστώς εξουσίας, το οποίο έχει μηχανισμούς για να διαφεντεύει την ανθρωπότητα, όποια εκδοχή του δυισμού κι αν επιλέξει κανείς. Κάτω από αυτό το φως, όποιος προσπαθεί να πείσει για έναν παράδεισο όπου τα δικαιώματα του ιδιώτη εξασφαλίζονται αποκλειστικά σε βάρος των δικαιωμάτων του συνόλου ή και το αντίστροφο, είτε δεν έχει καταλάβει την πολυπλοκότητα του προβλήματος, είτε είναι μέρος του συστήματος που εφαρμόζει το διαίρει και βασίλευε κι άλλες τακτικές για να εκμεταλλεύεται την κοινωνία μας.
Ας πάρουμε την περίπτωση της υποτιθέμενης "ελεύθερης αγοράς". Και πριν αρχίσετε τα βρισίδια, ΟΧΙ, δεν θα ισχυριστώ ότι "επειδή δεν την έχουμε σήμερα, ας την δοκιμάσουμε πραγματικά αυτήν την φορά για να δούμε πως θα πάει". (Τι πράμα κι αυτός ο δυισμός, να πρέπει να κάνεις διευκρινήσεις μπας και σε κατηγορήσουν ότι εφ' όσον δεν σου αρέσει το ένα, προφανώς σου αρέσει το άλλο)...
Πάμε λοιπόν: Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι η ανθρωπότητα είχε πραγματικά ελεύθερη αγορά ποτέ, κάπου, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες; Δηλαδή, υπήρχε ποτέ κάποια εποχή όπου ο κάθε απλός άνθρωπος μπορούσε ελεύθερα να αγοράσει και να πουλήσει σε τέτοιο σημείο που να μπορεί να αποκτήσει οικονομική και δύναμη ικανή να αλλάξει ριζικά το κατεστημένο; Όχι βέβαια, κι όποιος το ισχυρίζεται αυτό, μάλλον κρύβεται πίσω από το δαχτυλάκι του, παρά οτιδήποτε άλλο. Δεν έχει νόημα να συζητήσει κανείς την κατάσταση της "αγοράς" υπό φεουδαρχικών ουσιαστικά καθεστώτων γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις, προφανώς δεν υπήρχε "ελεύθερη αγορά" για όλους. Αλλά και σήμερα και τις τελευταίες αρκετές δεκαετίες, κάποιος θα έπρεπε να ήταν τυφλός, ηλίθιος ή μέρος του συστήματος με κάποια ατζέντα εάν ισχυριζόταν ότι η υποτιθέμενη "ελεύθερη αγορά" υπάρχει επί της ουσίας. Βεβαίως δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει στην πραγματικότητα, είναι ένα πάγιο υπερ-εθνικό σύστημα συμφερόντων, το οποίο εκπορεύεται ιστορικά από τις ίδιες φεουδαρχικές και άλλες δομές ουσιαστικής εξουσίας - άλλοτε άτυπης κι άλλοτε τυπικής - που πάντα μαζί με ολόκληρο το διαπλεκόμενο σύμπλεγμα ελέγχουν πλήρως την "αγορά".
Συνεχίζοντας στην ίδια λογική, μπορεί κανείς να κάνει την ίδια και απαράλλαχτη κριτική σε θέματα που άπτονται στο παραπάνω: Δηλαδή το αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι εφ όσον το σύστημα - και ειδικά εκεί που έχει τον βαθύ και εκτεταμένο έλεγχο και παγκόσμια εξουσία και εκμετάλλευση - τότε αυταπόδεικτα, ΔΕΝ λειτουργεί με όρους του κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, και δεν θέλει πολύ να το κατανοήσει κανείς εάν βγάλει το καπέλο της επιλογής του που τον χαρακτηρίζει ως ζηλωτή κάποιας κοσμοθεωρίας ο επίδοξος αναγνώστης - τα πολύ μεγάλα συμφέροντα στον πλανήτη παίρνουν αυτό που θέλουν δια της βίας απλά, εξόφθαλμα και ξεκάθαρα, είτε πρόκειται για τον τρόπο που αρπάζουν δια της βίας και του πολέμου με εκατομμύρια νεκρούς τα πετρέλαια του κόσμου οι ΗΠΑ, είτε με τον τρόπο που εκατομμύρια πάμπτωχοι Ινδοί πολίτες αντιμετωπίζονται από το κράτος τους με περισσή βία και αίμα.
Κανένας πραγματικός δυνάστης, δεν καταφεύγει σε χρονοβόρα και κοπιαστικά καπιταλιστικά κόλπα και διαδικασίες εκμετάλλευσης ανθρώπων μέσω της πρόσληψης σε ένα παραγωγικό του μέσο για να πάρει και να συσσωρεύσει την υπεραξία από κάποια παραγωγική διαδικασία. Αυτά, τα κάνουν μόνο κάποιοι οι οποίοι σχετικά με τους πρώτους, είναι σαφώς μικρομεσαίοι. Αυτοί δηλαδή που έχουν πιστέψει το παραμύθι ότι αν εκτελέσουν αρκετά καλά το υπαγορευμένο σενάριο, θα μπορέσουν κι αυτοί κάποια ωραία μέρα να σταθούν ισότιμα ανάμεσα στους μεγάλους και δυνατούς.
Αντιθέτως, τα μεγάλα συμφέροντα δεν μπαίνουν στον κόπο να παίξουν το παιχνίδι που υπαγορεύει το παραμύθι που αυτά τα ίδια διαδίδουν τόσο αποτελεσματικά. Αυτοί, θα συνεργαστούν και θα σμίξουν, όπως κάνουν πάντοτε, με το εκάστοτε πρόσωπο της εξουσίας, θα εκβιάσουν ακραία, θα ελέγξουν τα μέσα ενημέρωσης, τις τράπεζες, τις φαρμακευτικές, και κάθε τομέα της ζωής της μεγάλης μάζας της κοινωνίας και τέλος, θα αρπάξουν με την βία, θα σφάξουν, θα χτυπήσουν αλύπητα για να πάρουν αυτό που θέλουν, είτε πρόκειται δια μέσου της στιγνής βίας εναντίων κάποιων εργαζομένων, είτε για ανοιχτά και ξάστερα ιμπεριαλιστικές επιθέσεις προς ολόκληρα κράτη και λαούς. Οι καλύτεροι από αυτούς, θα καταφύγουν και σε άλλα, πολύ πιο αποτελεσματικά κόλπα από τον λεγόμενο μύθο του "καπιταλισμού": Απλά θα τυπώσουν ή θα δημιουργήσουν από το πουθενά χρήμα, δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια, μέχρι να καταφέρουν το ολοκληρωτικό γονάτισμα κάθε μέσου, κάθε αξίας και κάθε ανθρώπου που δεν ανήκει στην κάστα τους.
Οι περισσότεροι γνωρίζουν για παράδειγμα το γνωστό στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα (military industrial complex), το οποίο σε σχέση με τα συμφέροντα που πηγάζουν από την κοινότυπη εθνική παραγωγική διαδικασία δεν συγκρίνονται ούτε κατά διάνοια με αυτό όσον αφορά τον όλεθρο που έχει επιφέρει στην ανθρωπότητα. Πως είναι δυνατόν λοιπόν, να ερμηνεύσει την ύπαρξη και τον τρόπο δράσης αυτού του μορφώματος αλλιώς, το οποίο δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να δημιουργεί συνεχώς πολέμους υπηρετώντας τον ιμπεριαλισμό για να έχει κέρδος; Πως μπορεί τάχα μου, να ερμηνεύσει με όρους κάποια ιδεολογίας ή μηχανισμού της αγοράς, αυτό το τερατώδες μόρφωμα που καταδυναστεύει και κατασφάζει την ανθρωπότητα, με όρους στιγνής βίας; Μήπως με όρους και ανάλυσης της υπεραξίας και μαρξιστικής ανάλυσης ενός καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος που ποτέ του δεν υπήρξε, ούτε καν μερικώς, παρά μόνο εκεί που επιτρέπεται να υπάρξει, για να χάβουν το παραμύθι κάποιοι; Μήπως με όρους αποτυχίας του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο όμως, θα μπορούσε υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, να λειτουργεί σωστά; Πως;
Για ποιόν λόγο ακριβώς το σύστημα να ξοδέψει χρόνο δρώντας μέσα στο πλαίσιο ενός μοντέλου το οποίο έχει δημιουργηθεί για χρήση από τις μάζες κι όχι αυτό το ίδιο, για να πάρει αυτά που θέλει, όταν μπορεί να τα πάρει εύκολα και γρήγορα με εκστρατείες θανατικού, πολέμου κι αίματος; Τι το θέλει το κεφάλαιο στο κάτω κάτω της γραφής; Απλά για να το συσσωρεύσει, την ώρα που μπορεί να δημιουργεί όσο θέλει για να υλοποιεί τους σκοπούς του; Τι τα θέλει τα εδάφη ή τα μέσα παραγωγής την ώρα που ήδη πρακτικά έχει τον πλήρη έλεγχο όλων αυτών;
Και πως ακριβώς, "το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού είναι ο φασισμός"; Πως; Μήπως έλειψαν ποτέ από την ανθρωπότητα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα για να τα ανακαλύψουμε ξαφνικά τώρα, στον 20ο και 21ο αιώνα; Όχι βέβαια. Αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι πιθανώς οι προθέσεις και οι δικαιολογίες τους να εκφράστηκαν λίγο πιο εκτεταμένα τον προηγούμενο αιώνα, στην πραγματικότητα όλα αυτά (δηλαδή η διάθεση, πρόθεση και η ψυχοπάθεια που οδηγεί στον ολοκληρωτισμό, ρατσισμό και την βίαια υποταγή των πάντων στην διαπλεκόμενη εξουσία) υπήρχαν σε περισσή αφθονία πολύ μα πολύ πριν, κατά την διάρκεια και βεβαίως, μετά την αποτυχία του καπιταλισμού όπως υποτίθεται ότι την ζούμε σήμερα. Ας μην κοροϊδευόμαστε άλλο. Δεν έχει ούτε καν λογικό νόημα, το να αναζητούμε τα αποτελέσματα ενός συστήματος που στην ουσία δεν υπάρχει ούτε εφαρμόζεται καθολικά, μέσα σε πράγματα που προϋπήρξαν από αυτό...
Όχι κύριοι. Ο σκοπός του κατεστημένου του τεραστίου συμφέροντος που καταδυναστεύει διαχρονικά την ανθρωπότητα, δεν είναι ούτε η συσσώρευση κεφαλαίων, ούτε η κοινότυπη προσκόλληση εδαφών/περιουσίας/μέσων παραγωγής μόνο και μόνο ως αυτοσκοπό.
Ο σκοπός του, μπορεί να γίνει μόνο κατανοητός, εάν μέσα σ' όλ' αυτές τις αναλύσεις - από τις οποίες ενίοτε κάποια μεμονωμένα κομμάτια είναι ορθά και συνεπώς δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να ξεφορτωθούμε συνολικά - βάλει την ψυχολογία και την ψυχική κατάσταση όλων αυτών που επανδρώνουν την δύναμη αυτή που περιγράφεται παραπάνω. Δηλαδή το γεγονός ότι πρόκειται για βαθειά ψυχοπαθή, ναρκισσιστικά και κοινωνικά απροσάρμοστα άτομα που οραματίζονται συνεχώς ότι είναι θεοί σε αυτόν τον πλανήτη, που εδώ και εκατοντάδες γενιές, χειροτερεύουν την κατάσταση τους με το να περνούν αυτές τις ψυχοπαθείς ορέξεις στους απογόνους τους και μάλιστα αναβαθμισμένες έτσι ώστε να χειροτερεύει το πράγμα με κάθε γενιά που περνά, συν όλους αυτούς που έχουν επιλέξει συνειδητά να τους υπηρετήσουν, γνωρίζοντας πολύ καλά τι είδους δυνάμεις ακριβώς υπηρετούν...
Στην πραγματικότητα, όσο κι αν μη θέλουν να το ακούσουν οι ευαγγελιστές της κάθε θεωρίας, η ανθρωπότητα, δεν βρίσκεται ούτε μόνο υπό την "θαλπωρή" ή την "μάστιγα" μιας ελεύθερης αγοράς, ούτε οι δυνάστες της ανθρωπότητας λειτουργούν μόνο με όρους του "αόρατου χεριού της αγοράς του καπιταλισμού", ούτε μόνο καταρρέει σύμφωνα με τις προβλέψεις και μηχανισμούς που περιγράφονται στο πλαίσιο των μαρξισμού/κομμουνισμού ή οτιδήποτε άλλο απόλυτο θεώρημα/ποίημα/δόγμα επιλέξει να βάλει κανείς στο ευαγγέλιο που ευαγγελίζεται. Η αλήθεια βρίσκεται στο γκρι. Κι εκεί μέσα, εάν έχει κάποιος τα μάτια του πραγματικά ανοιχτά, θα δει ένα μαύρο, κατάμαυρο κομμάτι απ όλα τα άλλα...
Η ανθρωπότητα, βρίσκεται από τα βάθη της ιστορίας, κάτω από έναν ζυγό εκμετάλλευσης και χειραγώγησης των μαζών, που εφαρμόζει πρακτικές ιμπεριαλισμού (πολεμικού ή οικονομικού δεν έχει καμιά σημασία), κορπορατικού φασισμού (δηλαδή της διαπλοκής μεταξύ κράτους,εξουσία και μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων) κλπ, και κάνει ότι έχει ανάγκη να κάνει κάθε φορά, για να διατηρήσει τον απόλυτο έλεγχο και για να εκλάβουν οι ιθύνοντες την δόξα που έχουν πιστέψει ότι τους αρμόζει.
Βρισκόμαστε υπό την εξουσία μια δομής ελέγχου κάποιων ατόμων, οικογενειών και συμφερόντων που θέλουν να γίνουν παντοδύναμοι θεοί στον πλανήτη και να απολαμβάνουν αιωνίως την τιμή και την δόξα κι όλα τα άλλα πράγματα που πηγάζουν από μια τέτοια θέση. Αυτός είναι ο σκοπός τους. Αυτό τους οδηγεί κι αυτή είναι η έμμονη ιδέα που τους διακατέχει. Όλα τα άλλα, και το ξέρω ότι δεν θέλετε να αγνοώ επιδεικτικά τα διάφορα ευαγγέλια σας, είναι είτε προς ανάλυση για τους πιό σοβαρούς, είτε προς κατανάλωση για τους πιο ελαφρούς τη καρδία.
"Συνωμοσιολογία" θα πούν μερικοί. Έυκολος τρόπος αυτός, θα πω εγώ, για να ξεμπερδέψουν εύκολα από τέτοιες απολιτίκ και αδογμάτιστες σκέψεις.
Κι όμως, σήμερα, όπως και πάντα άλλωστε, βλέπουμε και πάλι την σπατάλη απίστευτα μεγάλου αριθμού μυαλών, ωρών και ετών από χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπους και συλλογικότητες που ξοδεύουν κόπο άπειρης διάστασης, έτσι ώστε να κοιτάμε εκεί ακριβώς που θέλουν οι "μεγάλοι" και να μην σηκώσουμε ποτέ το δικό μας κεφάλι για να δούμε τα πράγματα ελεύθερα.