Αργύρης Παπαστάθης
Μπλέξαμε. Πάλι. Η αξιολόγηση δεν κλείνει χωρίς την προκαταβολική νομοθέτηση σκληρών μέτρων. Το λένε πια τα ίδια τα κορυφαία στελέχη της διαπραγμάτευσης πριν αρχίσουν οι αυτόματες διαψεύσεις.
Oμως κι αυτό το έργο έχει κουράσει. Αδιάκοπη, σχεδόν ρουτινιάρικη στοχοποίηση όσων γράφουν και λένε αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.
Το 2015 μια ολόκληρη χώρα άκουγε την απαγγελία των παραπειστικών non paper του Μαξίμου στα δελτία των οκτώ. Aντε να έλεγες τότε ότι δεν ίσχυαν αυτά που μας έλεγαν, ότι δεν «καθαρογράφεται η συμφωνία».
Δύο χρόνια μετά οι όροι έχουν αντιστραφεί. Οι πολίτες έχουν χωνέψει ότι αυτά που ακούνε από την κυβέρνηση δεν ανταποκρίνονται σε αυτά που βιώνουν.
Στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα το πράγμα είναι απλό και είναι το ίδιο εδώ και επτά χρόνια. Οσο καθυστερεί η εφαρμογή των διαρθρωτικών αλλαγών τόσο μεγαλώνει ο λογαριασμός που στέλνουν αυτοί που καθυστερούν (για να κρατήσουν την καρέκλα τους) στους πιο αδύναμους έλληνες πολίτες, τους οποίους υποτίθεται ότι αγωνίζονται να προστατεύσουν.
Οι παρουσιαστές των πρωινών εκπομπών τους εμφανίζουν ακόμη ως ήρωες στα παράθυρα. Παλαιότερα καλούσαν Καζάκη, Βαρουφάκη ή Σώρρα που θα μας έσωζαν αμέσως.
Η κυβέρνηση σπατάλησε χρόνο, χρήμα και σχεδόν ολόκληρο το (διόλου ευκαταφρόνητο) πολιτικό της κεφάλαιο σε μια αποτυχημένη παράσταση. Και τώρα, έχοντας απολέσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας έναντι των εταίρων της, καλείται να υπογράψει την τελευταία πράξη στέλνοντας τον λογαριασμό ξανά στους ίδιους.
Η πραγματικότητα είναι αναπόδραστη. Στις 20 Φεβρουαρίου το καλύτερο που μπορούμε να περιμένουμε είναι μια καλή δήλωση του Eurogroup που θα δρομολογήσει το κλείσιμο της αξιολόγησης με νέα μέτρα ως τον Απρίλιο.
Τα μέτρα θα ψηφιστούν από τώρα και θα ισχύουν (και) μετά το 2018 ώστε να συνδεθούν με την τμηματική υλοποίηση των μεσοπρόθεσμων παρεμβάσεων για τη μείωση του χρέους.
Το ΔΝΤ θα είναι μέσα στο πρόγραμμα με δικό του δάνειο ή θα φύγει τελείως. Αν φύγει δεν θα πάρουμε ούτε το χρέος. Σε αυτή την περίπτωση το μνημόνιο Σόιμπλε θα είναι καλύτερο ή χειρότερο; «Προφανώς χειρότερο, τι θα μπορούσε να είναι;» απαντά στέλεχος της Κομισιόν.
Ανάμεσα στη συμφωνία και τη ρήξη «η σχέση κόστους – οφέλους είναι συντριπτική» παραδέχεται στέλεχος του οικονομικού επιτελείου που πιστεύει -και σωστά- ότι ο συμβιβασμός είναι μονόδρομος. Ο ίδιος είναι σίγουρος ότι δεν θα γυρίσουμε στο 2015.
Εδώ που φτάσαμε η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να ξαναστείλει το λογαριασμό στους πολίτες ή να πάει σε εκλογές.