ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΛΟΥΚΑΣ
Η χώρα μας αποτελεί τον τελευταίο θύλακα της ευρωπαϊκής σοβιετίας και μάλιστα οι συγκρίσεις είναι πλέον ανόμοιες. Μια χώρα που μέχρι προ λίγων ετών είχε μια υπερδανεισμένη και κρατικοδίαιτη οικονομία σε ποσοστό 70% δεν θα μπορούσε να πάει παραπέρα. Χρεοκόπησε γιατί τα έσοδα από την υψηλή φορολογία δεν μπορούσαν να αντισταθμίσουν τις δαπάνες οι οποίες κάλπαζαν.
Δυστυχώς ή ίδια η οικονομιή ζωή έχει αποδείξει ότι καμία χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει όταν δαπανά ετησίως το σύνολο των φορολογικών εσόδων για να πληρωθούν μισθοί, συντάξεις, επιδόματα, φάρμακα, νοσοκομεία και τόκοι για την εξυπηρέτηση των δανείων. Έτσι, μας προέκυψε η ελεγχόμενη χρεοκοπία, ως αποτέλεσμα της κρίσης που ξεκίνησε από τα δάνεια στις ΗΠΑ και μετετράπη σε κρίση αξιοπιστίας για μια χώρα που ήταν για πάρα πολλά χρόνια με το... ένα πόδι στο κενό. Πολύ απλά, όταν δαπανάς όλα τα λεφτά σου για να περνάς καλά και σου έρθει μια δύσκολη στιγμή που δεν έχεις τα ανάλογα εισοδήματα ή έχεις εξαντλήσει την πιστοληπτική σου ικανότητα, τότε φτάνεις σε αδιέξοδο. Και δυστυχώς, οι αποφάσεις που καλείσαι να λάβεις είναι δραματικές και δραστικές. Σαν έναν καρδιοπαθή που μετά από το έμφραγμα πρέπει να αλλάξει την καθημερινότητά του. Και αν ο άνθρωπος έχει... ημερομηνία λήξεως αυτό δεν ισχύει για την κρατική οντότητα. Για πολλοστή φορά ο γράφων προσπαθεί να εξηγήσει σε απλά ελληνικά και με απλά παραδείγματα τις γενεσιουργές αιτίες της σημερινής μας κατάστασης.
Λανθασμένα οι περισσότεροι ομιλούν περί κρίσης. Όχι, δεν είναι κρίση αυτό που βιώνουμε. Είναι η κατάρρευση ενός μοντέλου πλασματικής ευημερίας, το οποίο στηρίχθηκε στα δανεικά τόσο για το Κράτος όσο και για τους ιδιώτες. Υπερδανειζόμασταν για να υπερ-καταναλίσκουμε εισαγόμενα και αυτό αποτέλεσε τη... χαριστική βολή. Το 2009 για παράδειγμα είχαμε έλλειμμα 36 δισ. ευρώ τόσο στον προϋπολογισμό αλλά και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Όσα πληρώνονταν έως το 2010 σε φόρους δεν επαρκούσαν για να καλύψουν τις ανελαστικές δαπάνες και γενικά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις οι οποίες διιοχετεύονταν στους πολίτες. Την ίδια στιγμή οι εξαγωγές μας αντιστοιχούν μόλις στο 15% του ΑΕΠ και οι εισροές πόρων από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν φτάνουν το 2% του ΑΕΠ. Όσο για τις επενδύσεις κατά την τελευταία διετία, μάλλον πρόκειται για το πιο σύντομο ανέκδοτο. Αρκεί να σημειωθεί ότι η Ιαπωνία είναι μια χώρα με δημόσιο χρέος 200% του ΑΕΠ (στη συντριπτική πλειονότητα είναι εσωτερικό χρέος), αλλά το μισό εισόδημά της προέρχεται από τις εξαγωγές της και οι επενδύσεις φτάνουν σχεδόν στο 30% του ΑΕΠ της. Το ίδιο συμβαίνει και με τη Γερμανία που έχει δημόσιο χρέος 80% του ΑΕΠ.
Στην παρούσα φάση η Ελλάδα έχει καταφέρει σχεδόν να μηδενίσει το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών αλλά και να παρουσιάσει πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της. Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά; Πάμε καλά; Με όρους οικονομικής επιστήμης έχουμε σχεδόν εξαλείψει τις δύο αιτίες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία το 2010. Όμως, αυτό δεν αρκεί, καθώς η προσαρμογή αυτή έγινε εις βάρος των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων και διαρκεί κατά τρόπο... σκανδαλώδη περισσότερο χρόνο, ενώ δεν εξισορροπείται ούτε στο ελάχιστο από τις επενδύσεις. Τα όρια όλων έχουν εξαντληθεί. Τι δεν κάνουμε σωστά; Σχεδόν τα πάντα. Αρκεί να λάβουμε υπόψιν μας ότι το 1982 η Ελλάδα των 10 εκατ. κατοίκων είχε το ίδιο ΑΕΠ με τη Νότια Κορέα των 50 εκατ.! Σήμερα η Νότια Κορέα έχει επταπλάσιο ΑΕΠ από την Ελλάδα! Πριν συνέλθουμε από το... σοκ, ας λάβουμε και κάτι άλλον υπόψιν μας. Η πιο κοντινή μας και πρώην κομμουνιστική Ρουμανία πριν από 17 χρόνια είχε το 1/4 του ελληνικού ΑΕΠ και σήμερα τείνει να το ισοφαρίσει! Μόνο ντροπή προκαλούν τέτοιες συγκρίσεις. Για τον Ελληναρά όμως φταίει το ευρώ. Δεν κάθεται να... στίψει το μυαλουδάκι του για να καταλάβει τι έφταιξε και χρεοκοπήσαμε ή αν θέλετε τι φταίει και δεν σηκώνουμε κεφάλι. Ή, μάλλον, το γνωρίζει αλλά δεν το παραδέχεται γιατί είαι κουτοπόνηρος!
Η Ελλάδα δεν σηκώνει κεφάλι γιατί είναι έρμαιο του λαίκισμού, της πολιτικής απάτης και των ασύστολων ψεμάτων που εκτοξεύονται από τυχοδιώκτες πολιτικούς, τους οποίους επιδοκιμάζει στην κάλπη ο ελληνικός λαός. Και βεβαίως, όσοι δεν γνωρίζουν στοιχειωδώς τα οικονομικά επιβραβεύουν όσους τους λένε μόνο ευχάριστα. Τώρα που αποκαλύφθηκαν οι μύθοι ήρθε η ώρα να πάμε παραπέρα. Η Ελλάδα δεν προχωράει μπροστά γιατί είναι μια χώρα εχθρική ως προς το επιχειρείν και ως εκ τούτου δεν μπορεί να προσελκύσει επενδύσεις. Κι αυτό γίνεται γιατί:
1. Δεν έχουμε τιθασεύσει ακόμη τα δημόσια οικονομικά μας, αφού το αδιέξοδο στο ασφαλιστικό πρόβλημα συνεχίζεται χωρίς να υπάρχει... διάθεση για ουσιαστική περικοπή δαπανών.
2. Δεν προωθούμε με αποφασιστικότητα τις ιδιωτικοποιήσεις και τη φιλελευθεροποίηση των αγορών και υπηρεσιών με αποτέλεσμα όταν δεν κλείνει ο λογαριασμός να... επιστρατεύονται νέα πακέτα λιτότητας. Αρέσει δεν αρέσει στους δογματικούς και οικονομικά αδαείς, αυτή είναι η αλήθεια...
3. Δεν διαθέτουμε ένα ευέλικτο σύστημα εργασιακών σχέσεων που σε συνδυασμό με ένα ξεκάθαρο ασφαλιστικό να κινητοποιούν μεγάλα μακροπρόθεσμα κεφάλαια που μόνο από το εξωτερικό μπορούν να προέλθουν. Όταν η ανεργία περιοριστεί δραστικά, τότε θα έρθουν και οι αυξήσεις μισθών και οι καλύτερες συμβάσεις. Προς το παρόν, ας... απολαύσουμε τη συμπίεση των εισοδημάτων και τη μετάθεση του χρόνου της πραγματικής ανάκαμψης στο... πολύ απώτερο μέλλον.
4. Δεν έχουμε αντιμετωπίσει τις γραφειοκρατικές ανωμαλίες στο σύστημα οργάνωσης και διοίκησης του Κράτους και της οικονομίας, ενώ το... αναχρονστικό Σύνταγμα βάζει φρένο σε δράσεις που θα μπορούσαν να απογειώσουν όλους τους τομείς της οικονομίας.
5. Δεν έχουμε μάνατζερς στη διοικητική δομή του κράτους, αλλά και στην πολιτική.
6. Δεν έχουμε ανταγωνιστικό επίπεδο Παιδείας και την ίδια στιγμή οι κοινωνικές δομές (Υγεία, Ασφάλεια κλπ.) απαξιώνονται ολοένα και περισσότερο.
7. Δεν έχουμε το καθαρό μυαλό για να συγκρίνουμε και να επιλέξουμε μεταξύ δύο κακών λύσεων τη λιγότερη κακή. Επιλέγουμε πάντα κάποιον που θα μας σερβίρει στο... πιάτο την "καλύτερη λύση" με αποτέλεσμα να διαπιστώνουμε εκ των υστέρων ότι είναι κατά πολύ χειρότερη.
8. Δεν απελευθερώνουμε όλες τις δομές της οικονομίας ώστε να ανοίξει το παιχνίδι και να σταματήσει η σημερινή κατάσταση με τη σημαδεμένη τράπουλα των κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Τα προαναφερόμενα έχουν να κάνουν με δικά μας λάθη που αντιλαμβανόμαστε αλλά δεν θέλουμε να αποδεχθούμε. Όταν οι πολιτικοί έχουν το νου τους στις επόμενες εκλογές και όχι τις επόμενες γενιές τότε ενδίδουν σε πολίτες οι οποίοι είναι οικονομικά αναλφάβητοι και ως εκ τούτου επιρρεπείς σε σενάρια συνωμοσίας και story... καραμπινάτης απάτης. Ο Έλληνας είναι μπολιασμένος με τον ιό του κρατισμού και καθοδηγούμενος από λαοπλάνους και κρατικοδίαιτους ηγετίσκους διολισθαίνει συνεχώς οικονομικά και κοινωνικά. Ίσως έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου για να αναλάβουν δράση οι ρεαλιστές που είναι και τολμηροί. Αυτοί που ανοίγουν δρόμους στα ανοικτά μυαλά ώστε να δημιουργήσουν, ενώ ταυτόχρονα κλείνουν τις διόδους στα παράσιτα, τους βολεμένους και τους ηλίθιους που θέλουν να καταστρέψουν...