Του Θεόδωρου Καλαμίδα
Δεν θα αναφερθώ στο ΚΚΕ. Στο κόμμα-φορέα της «επίσημης» κομμουνιστικής ιδεολογίας και οργάνωσης στη χώρα μας. Ή τουλάχιστον δεν θα αναφερθώ μόνο σε αυτό.
Θα αναφερθώ στην ευρύτατα καλλιεργημένη και βαθιά ριζωμένη αντίληψη της πραγματικότητας που διαπερνά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Η κομμουνιστική ιδεολογία, η βαθιά πίστη ότι μια κεντρική κρατική γραφειοκρατική δομή έχει την ικανότητα και την υποχρέωση να κατευθύνει και να καθορίζει τη ζωή, την οικονομία και την κοινωνία, είναι κοινός παρονομαστής σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.
Προφανώς πολλοί θα αισθανθούν δυσφορία όταν επαίρονται για τις υποτιθέμενες φιλελεύθερες, μετριοπαθείς ή φαινομενικά άσχετες με τον κομμουνισμό απόψεις τους, όταν ακούν ότι κατά βάθος τα εργαλεία σκέψης τους είναι στην πραγματικότητα εξόχως κομμουνιστικά.
Κι όμως. Από τη Χρυσή Αυγή μέχρι την Ομάδα Ρόζα, ας πούμε(!), άπαντες κινούνται γύρω από τον κρατικό «θεό». Άπαντες αλληλεπιδρούν με το κράτος, ο καθένας από τη σκοπιά του κι ο καθένας με τους δικούς του όρους επικοινωνίας.
Το κράτος αποτελεί τον κεντρικό βωμό, το τοτέμ στο κέντρο της μικρής μας χώρας όπου ο κάθε πιστός προσέρχεται για να το εκλιπαρήσει, να το χαϊδέψει, να του πει τον πόνο του ακόμη και να το ψέξει όταν δεν ικανοποίησε την επιθυμία του.
Το κράτος πρέπει να βρίσκεται παντού:
-Στα σχολεία, να μας γράφει τα βιβλία, να μας (ξανα-) γράφει την ιστορία, να μας επιλέγει τους δασκάλους, να μας λέει σε ποιο σχολείο θα πάμε και πότε κι αν θα πάμε στην επόμενη τάξη ή αν θα προχωρήσουμε στην επόμενη βαθμίδα. Και σε ποια πόλη!
-Στα νοσοκομεία, θα μας πει ποιος θα είναι ο γιατρός γιατί αυτό το κράτος τον προσέλαβε και τον όρισε εφημερία, θα μας πει ποιο φάρμακο θα πάρουμε, σε ποια τιμή και με ποια διαδικασία. Βεβαίως και θα ορίσει σε ποιο κρεβάτι και σε ποιο δωμάτιο και σε ποιο όροφο θα νοσηλευθούμε.
-Το κράτος θα μας πει αν μπορούμε να ασκήσουμε κάποιο επάγγελμα, πως θα το ασκήσουμε, πόσο κοστίζει η άδεια και πόσα θα εισπράττουμε από αυτό. Ακόμη θα μας πει πως θα ανοίξουμε την επιχείρησή μας, πως θα πουλάμε, τι θα πουλάμε, και πότε θα το πουλάμε. Ωράρια, περιοχές, άδειες, επιμελητήρια όλα κρατικά!
-Το κράτος θα μας πουλήσει ρεύμα, θα μας ορίσει την τιμή και τη διαδικασία. Επίσης, θα μας πει πόσο περίπου κοστίζει το σπίτι μας, θα έχει το δικό του άνθρωπο για να το πουλήσουμε και να το αγοράσουμε - το συμβολαιογράφο!- και δεν αρκεί αυτό, το κράτος θα ιδρύσει και θα οργανώσει δεκάδες υπηρεσίες και γραφεία για να περάσουμε να το καταγράψουμε και να καταγραφούμε.
-Το κράτος πρέπει να είναι και ασφαλιστής και ελεγκτής του εαυτού του και να δίνει συντάξεις και παροχές και επιδόματα να είναι και φιλάνθρωπο αλλά και δίκαιο!
Κι όταν το κράτος δεν τα κάνει όλα αυτά όπως αρέσει στον καθένα, τότε θα του επιτεθούμε από διάφορες κατευθύνσεις.
Άλλοι θα του πουν να τα κάνει πιο γρήγορα, άλλοι θα του πουν να τα κάνει πιο αποτελεσματικά κι άλλοι θα προσπαθήσουν να του δώσουν κι άλλα χρήματα μπας και στρώσει.
Ο κοινός παρονομαστής όλων των απόψεων και των εν Ελλάδι ιδεολογιών όμως είναι το κράτος.
Κανένα κόμμα και κανένας φορέας ιδεολογίας δεν απομακρύνεται από την κρατική αγκαλιά. Κανείς δεν προβάλλει την άποψη πως το κέντρο βάρους της ζωής μας πρέπει να μεταφερθεί από το κράτος στην κοινωνία και στους πολίτες.
Το κεντρικό σκεπτικό, η φράση-κλειδί που παπαγαλίζουν όλοι οι αποτυχημένοι ή λιγότερο αποτυχημένοι πολιτικοί ταγοί μας είναι ένα: Δώστε μου το κράτος και θα δείτε πόσο αποτελεσματικά θα το χειριστώ. Δώστε μου το κράτος και θα το μετατρέψω σε ένα αποτελεσματικό εργαλείο απόλαυσης του πολίτη!
Κανείς όμως δεν απορρίπτει την κρατική παρεμβατικότητα, κανείς δεν τοποθετείται μακρυά από το κράτος και κοντά σε μια αξιοκρατική κοινωνία. Κανένα κόμμα δεν έχει σχέδιο και πρόταση για την οργάνωση αξιοκρατίας έτσι ώστε το σύστημα να λειτουργεί χωρίς την κρατική παρουσία παρά μόνον να παρατηρεί και να παρεμβαίνει όπου χρειάζεται.
Δεν ξέρω κανένα κόμμα που να μην χρειάζεται το κράτος ως μέσο για την ευημερία της κοινωνίας. Αυτό το κράτος «χταπόδι» θέλει «φάγωμα».