Το τι ακούει κανένας στην Ελλάδα της παράνοιας είναι απίστευτο! Το εφεύρημα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος "παίζει" σε κάθε τοποθέτηση κόμματος που θέλει να φανεί κοινωνικά ευαίσθητο.
Φυσικά, στην Ελλάδα που μισούμε τους αριθμούς, αλλά λατρεύουμε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να μας πει πόσο θα είναι αυτό το εισόδημα, τι παρενέργειες μπορεί να δημιουργήσει και ποιοι θα το πληρώνουν. Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, λοιπόν, έχει δύο πλευρές. Αυτού που το δίνει κι αυτού που το παίρνει.
Ας πάρουμε την πρώτη. Επειδή το κράτος δεν έχει δικά του χρήματα, αλλά διαχειρίζεται τους φόρους των πολιτών, είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ότι για να υπάρξει ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, θα πρέπει να υπάρξει ανάλογη ελάχιστη εγγυημένη φορολογητέα ύλη. Μπορεί να μας πει κάποιος πώς εξασφαλίζεται αυτή, ειδικά σε συνθήκες υφεσιακού σπιράλ;
Από την πλευρά του λήπτη: η ύπαρξη ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος σε βάζει στο δίλημμα "να εργαστώ ή να μην εργαστώ;". Αν το εισόδημα είναι τόσο μικρό που να μην επαρκεί για τις στοιχειώδεις ανάγκες π.χ. 50 ευρώ τον μήνα, δεν έχει νόημα να το συζητάμε. Αν είναι κάπως "υπολογίσιμο" π.χ. 200 ευρώ τον μήνα, ο όχι και πολύ ορεξάτος 30άρης που ζει με τους γονείς του, θα συνεχίσει να μένει εκεί και θα καλύπτει τα προσωπικά του έξοδα μια χαρά.
Άσε που μπορεί να μαζευτούν 5 άτομα, να νοικιάσουν ένα σπίτι με 300 ευρώ και να τους μένουν και 700 για τα έξοδα διαβίωσης. Με προσεκτική διαχείριση και μερικά μαύρα μεροκάματα, μια χαρά βγαίνουν.
Θα γίνω κακός αν πω ότι όποιοι διατυπώνουν πολιτικές προτάσεις θα πρέπει να διαθέτουν και ελάχιστο εγγυημένο εγκέφαλο;