Ίσως να μην είχε νόημα και λόγο να ασχοληθεί κανείς με το Survivor, αυτή την εκπομπή που υποτίθεται ότι καμιά δεκαριά σελέμπριτι και άλλοι τόσοι άγνωστοι προσπαθούν να επιβιώσουν στον Αγιο Δομίνικο.
Γιατί να ασχοληθείς κανείς με μια ανοησία που στόχο έχει απλά να πουλήσει προϊόντα μέσω της τηλεθέασης; Αλλά πρόκειται για μια βαθιά πολιτική διαδικασία να κάθονται μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στον καναπέ τους και να χαζεύουν την ίδια στιγμή που το πραγματικό Survivor βρίσκεται στην ελληνική πραγματικότητα. Η προσωπική επιβίωση και η επιβίωση της χώρας ασφαλώς έχουν μεγαλύτερη σημασία από αυτές τις ανοησίες που πλασάρονται με τρόπο ώστε να γίνουν εύπεπτες και να λέει ο κόσμος «γιατί να μη βλέπουμε, ξεχνιώμαστε από τα προβλήματα».
Όχι, το να κάθεται κάποιος μπροστά από μια τηλεόραση και να βλέπει 20 «ακατοίκητα μυαλά», ολόκληρους μαντράχαλους να παίζουν παιχνιδάκια για 10χρονα και μια στημένη υπόθεση μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια δεν είναι διασκέδαση, ούτε ξεχνά κανείς την πίκρα του. Είναι αποχαύνωση, είναι μια βλακεία που θα έπρεπε να έχει αποδοκιμαστεί, όπως και πολλές άλλες ευτελούς περιεχομένου εκπομπές. Όχι, να μην απαγορευτούν, κανείς δεν βάζει εντολές. Αλλά να αποδοκιμαστούν από τον κόσμο που κοιτάζει σα χαζός και δεν σκέφτεται πώς θα βοηθήσει τον εαυτό του και τη χώρα του να επιβιώσει. Και που στη συνέχεια πάει στην κάλπη και ψηφίζει αποχαυνωμένος βλέποντας Survivor ή Voice ή Rising Stars ή όλα εκείνα τα «λαμπερά» παιχνίδια πίσω από τα οποία κρύβεται φτώχεια, ανέχεια, κίνδυνος για το χειρότερο.
Τι να δει κανείς στο έρημο νησί που δήθεν κάποιοι ζουν με λίγο νερό και λίγο φαί και πρέπει μόνοι τους να βρουν όλα όσα χρειάζονται για να επιβιώσουν; Να δεις τον ακατοίκητο Σ(φ)αλιάρα να λέει πόσες γκόμενες πήδηξε ή πώς θεός είναι. Να βλέπεις κάτι ανθυποσελέμπριτι που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους να το παίζουν κάποιοι και να έχουν άποψη. Κάτι σαλταρισμένα γκομενάκια να βάζουν προκλητικά σορτσάκια και με τους ποπούς και τα βυζιά έξω για να κάνουν νούμερα τηλεθέασης; Δήθεν από λάθος να κολυμπάνε γυμνοί, να «τσακώνονται» ή να «μάχονται» για κάποιο περίεργο έπαθλο;
Και όλο αυτό το σκηνικό να παίζει παντού. Στον Σκάι που το μεταδίδει, στα υπόλοιπα κανάλια που κάνουν νούμερα ασχολούμενα με την εκπομπή, στις εφημερίδες, τα περιοδικά, τα social media. Μπουχτίσαμε με τις ανοησίες στα ερημονήσια ή τους ατάλαντους τραγουδιστές που κρίνουν άλλους ατάλαντους σε διαγωνισμούς τραγουδιού ή σαχλαμάρας. Βλακείες που πλασάρουν τα ιδιωτικά κανάλια για να πουλήσουν, αδιαφορώντας για την Ελλάδα, τον πολιτισμό της, το μέλλον της. Φάγαμε ένα χρόνο με το θάνατο του Παντελίδη και κανείς δεν έχει ασχοληθεί με τον Μυταρά ή τον Κουνέλλη ή τον σπουδαίο αυτόν ηθοποιό τον Τσάγκλο που πέθαναν την περασμένη Πέμπτη. Άνθρωποι που τίμησαν τη χώρα τους, μεγάλοι Έλληνες που «φεύγουν» ή που ακόμη και σήμερα διακρίνονται και διαπρέπουν κι εμείς ασχολούμαστε με τον Σπαλιάρα.
Θα πει κανείς «αυτά μας δίνει η τηλεόραση, τα εύπεπτα, τι να κάνουμε κι εμείς τα καταναλώνουμε αφού δεν έχουμε που αλλού να στραφούμε. Και σιγά μην ασχοληθούμε με τα «βαριά» θέματα».
Δεν είναι έτσι, αν αποδοκιμαστεί όλη η καφρίλα που κυκλοφορεί στην τηλεόραση θα πάψουν και οι καναλάρχες να βγάζουν τέτοιες βλακείες. Αν ο κόσμος ζητήσει κάτι καλύτερο, κάτι ποιοτικότερο θα πάψουν και τα κανάλια να γίνονται σκουπιδότοποι.
Η τηλεόραση, όπως παρουσιάζεται τα τελευταία χρόνια, είναι ένα ακόμη στοιχείο της ηθικής κατάπτωσης, της κοινωνικής και αξιακής κρίσης. Όσο ασχολούμαστε λοιπόν με το Survivor και τα άλλα τηλεσκουπίδια τόσο θα βουλιάζει η πατρίδα. Αλλά ποιος νοιάζεται; Ο καναπές να είναι άνετος…