ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ
Όσο
θα ανεβαίνουν στον ουρανό οι αετοί της Καθαρής Δευτέρας - και θα
ετοιμάζονται οι μηχανές του καφέ να στενάξουν, και τα μπαρ να
αποψιλωθούν με την επανάκαμψη των τεχνικών κλιμακίων κι ύστερα της
Τρόικας/του Κουαρτέτου στο Χίλτον για την συνέχιση της διαβόητης
δεύτερης αξιολόγησης του Μνημονίου-3 - ο καθένας θα προβάλλει στο αύριο
την δική του ανάγνωση για το πού έχει κάτσει η μπίλια με τα όσα
συμφωνήθηκαν στο Eurogroup των Βρυξελλών της 20ης Φεβρουαρίου και εν
συνεχεία "καπελλώθηκαν" απο την Κορυφή των Κυριών στο Βερολίνο (με
ολιγην απο Γιουνκέρ ως κερασάκι).
Ούτως
ή άλλως, νέφος πληροφόρησης που και πάλιν επεκράτησε - όχι δε μόνο σ'
εμάς, με την άκριτη θριαμβολόγηση των πρώτων ωρών να την διαδέχεται ο
συνηθισμένος τσακωμός μαλλί με μαλλί για το τι συμφωνήθηκε και το τι
τελικά συνέβη, με το μηντιακό πάρτι ακατανοησίας και με την
χαρακτηριστική κορύφωση της δήλωσης Τσακαλώτου, κατά Μάρκ Τουαίην: "Οι
φήμες για τον θάνατό μου είναι εξαιρετικά υπερβολικές". αλλά και στους
Ευρωπαίους π.χ. με την Bild να κουνάει το μαντήλι αποχαιρετισμού στον
Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε και τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του στην Ελληνική
υπόθεση. Οι εβδομάδες που θα ακολουθήσουν - όχι ημέρες! - θα δείξουν τι
απ' αυτα ισχύει.
Οπότε,
το μόνο που θα αποτολμούσαμε απέναντι στον αναγνώστη είναι μια
προσωπική ανάγνωση όχι των γεγονότων και των κατατεθειμένων δηλώσεων,
αλλά "μέσα απο τις γραμμές". Για ό,τι αξίζει. Λοιπόν: εκείνο που
καταστάλαξε είναι, από την πλευρά μεν των "εταίρων" της Ελλάδας, ότι δεν
θα αφεθεί - ούτε σ' αυτήν την στροφή των πραγμάτων - η Ελληνική υπόθεση
να προσαράξει στα βράχια. Θα πιεσθεί μεν η Αθήνα (προσοχή: με την
σημερινή Κυβέρνηση, "δεν είναι ώρα για εκλογικά γυμνάσματα", αλλά και αν
υπάρξει εσωτερική κατάρρευση όποιο διάδοχο σχήμα θα δει το ίδιο να
ισχύει και απέναντί του...) να έρθει όσο το δυνατόν πιο κοντά στην
συνταγή του Μνημονίου-3 και βλέπουμε. Όμως όχι μέχρι σημείου να χαθεί ο
έλεγχος. Παράδειγμα: ούτως ή άλλως, η πονηρία Κατρούγκαλου με την
"προσωπική διαφορά" στις συντάξεις είχε ημερομηνία λήξεως, τα μέσα του
2018 - αν όμως "χρειαστεί" πολιτικά/κοινωνικά, μπορεί το αναπόφευκτο
λιώσιμο των συντάξεων, παλιών και καινούργιων ("λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν") να
πάει για λίγο παρακάτω. Άλλο παράδειγμα: η υποχώρηση του αφορολόγητου
είναι δεδομένη - αν, τώρα, "πρέπει" να φτιασιδωθεί με μετάβαση απο ΕΝΦΙΑ
σε ΦΜΑΠ , θα το δούμε κι αυτό.
Βήμα
δεύτερο, η Κυβέρνηση Τσίπρα το κέρδισε μεν το στοίχημα να είναι
πολιτική αυτή η διαπραγμάτευση - δηλαδή... να είναι πολιτική η εκκίνηση,
γι τώρα όλα γίνονται αιφνιδίως τεχνικά. Όσο πιο τεχνικά, φαντάζεστε!
Πολιτική μένει μονον η διαχείριση του να περάσουν απο την σεπτή Βουλή
των Ελληνων. Ομως - βήμα τρίτο, και αυτό λίγο πιο άγαρμπο - πολιτική
υπήρξε και η γεφυρωση του χάσματος Δντ/Ουάσιγκτων - Βερολινου , όχι τόσο
με την οριστική αποκήρυξη της έννοιας "κούρεμα χρέους" απο Λαγκάρντ,
όσο με την προσέλευση του Ταμείου στην λογική του ότι τα μεσοπρόθεσμα
μέτρα για το χρέος θα πάνε για μετά την ληξη του τωρινου
Προγράμματος/Μνημονίου-3, ή πάντως για μετά την απόδοση των τωρινών,
επισπευδόμενων "μεταρρυθμίσεων".
Μένει
ένα τέταρτο βήμα, αυτό σαν σκια: και τι θα γίνει αν ο χρόνος, μαζί με
το εκλογικό ημερολόγιο, μας φτάσει στον τοίχο του Ιουλίου; Τότε -
θαρρούμε - συμφωνήθηκε σιωπηρά ότι με κάποια "πατέντα" δεν θα αφεθούν τα
6,5+ δις ομόλογα που οφείλονται στην ΕΚΤ (κυρίως) αλλά και, εγγυημένα,
σε ιδιώτες (ιδίως στον περίεργο εκείνο Καζαριάν της Japonica) να
βαρέσουν κανόνι. "Κάπως" π.χ. με αναδοχή/προχρηματοδότηση απο τον ESM -
που πρόσφατα μας επαίνεσε ως λαμπρούς συναλλασσόμενους όταν δώσαμε πίσω
τα 2 δις απο την πώληση της Finansbank από την Εθνική - που θα τα
κρατήσει μέχρι την οριστική ρύθμιση.