Πολιτικοί κύκλοι από τις Βρυξέλλες τόνιζαν στην Iskra ότι οι διαβεβαιώσεις για καλό κλίμα στις συζητήσεις του Τσακαλώτου με τον Dijsselbloem και ουσιαστική πρόοδο, δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
Έγκυρες πληροφορίες από τις Βρυξέλλες αναφέρουν ότι η κυβέρνηση, στην πράξη, δεν διαπραγματεύεται με την ΕΕ και το ΔΝΤ, άλλωστε δεν το μπορεί, εφόσον δεν αμφισβητεί το ευρώ (βλ. εδώ), αλλά εκλιπαρεί, έχοντας ήδη κάνει απέναντι στους «θεσμούς» μεγάλες υποχωρήσεις.
Η δεύτερη αξιολόγηση δεν σκοντάφτει στη, δήθεν, σκληρή διαπραγματευτική στάση της κυβέρνησης απέναντι στους «θεσμούς».
Διαπραγμάτευση και μάλιστα σκληρή, η κυβέρνηση δεν διεξάγει. Διαπραγμάτευση κυβέρνησης – «θεσμών» στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Είναι πλάσμα προπαγάνδας.
Το πρόβλημα βρίσκεται στη διαπραγμάτευση που διεξάγεται ανάμεσα στους «θεσμούς» και κυρίως ανάμεσα στην Γερμανία και το ΔΝΤ, με την Ελλάδα σε ρόλο κομπάρσου, αν όχι παρατηρητή και θεατή.
Οι ίδιοι κύκλοι μας τόνιζαν ότι παρά τα όσα λέγονται, Γερμανία και ΔΝΤ όχι μόνο δεν τα έχουν βρει για την δεύτερη αξιολόγηση αλλά κι ότι η μεταξύ τους απόσταση είναι πολύ μεγάλη.
Κύκλοι που γνωρίζουν το κυβερνητικό παρασκήνιο, τόνιζαν ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να κάνει όχι μόνο άτακτη υποχώρηση, στην οποία έχει ήδη προβεί, αλλά και να δώσει κυριολεκτικά «γην και ύδωρ» για να ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση, προκειμένου να δει να συμμετέχει και το ΔΝΤ στο πρόγραμμα, έστω ως τεχνικός σύμβουλος.
Ο λόγος είναι απλός.
Η κυβέρνηση όσο και αν δεν διαθέτει καλή επαφή με τα δρώμενα και τα σημαίνοντα έχει αντιληφθεί πως, ακόμα και αν το ΔΝΤ βρίσκεται στο πρόγραμμα, τα σκληρά μέτρα τα οποία έχει επιβάλει στη χώρα για να ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση θα δυσχεράνουν αφάνταστα την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές και πιθανότατα θα την εμποδίσουν.
Αν, όμως, το ΔΝΤ δεν μετάσχει στο πρόγραμμα, την ίδια ώρα που επιπροσθέτως χαρακτηρίζει κυριολεκτικά το ελληνικό χρέος «εξαιρετικά μη βιώσιμο», τότε η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές γίνεται όνειρο θερινής νυκτός και η δεύτερη αξιολόγηση, έτσι κι αλλιώς παγίδα, καθίσταται «δώρο άδωρο».
Διότι μια Ελλάδα που δεν θα βλέπει αγορές στο άμεσο μέλλον, τέλη ’17, αρχές ’18 το πολύ, θα είναι μια Ελλάδα σε τροχιά άτακτης χρεοκοπίας και ασύντακτης εξόδου από την ευρωζώνη.
Πολιτικοί παρατηρητές τόνιζαν, ότι το ΔΝΤ δεν δείχνει ιδιαίτερη προθυμία για να μπει στο ελληνικό πρόγραμμα όχι μόνο γιατί διαβλέπει την αποτυχία του προγράμματος και θέλει, έστω και την ύστατη στιγμή, να διαφυλάξει κάποια ίχνη της χαμένης αξιοπιστίας του Ταμείου, αλλά και για έναν πρόσθετο λόγο. Γιατί η νέα ηγεσία των ΗΠΑ ελάχιστα ενδιαφέρεται για την ακεραιότητα της ευρωζώνης, αν δεν επιθυμεί τη διάλυσή της.
Η Γερμανία έχει πει ότι χωρίς το ΔΝΤ δεν υπάρχει ελληνικό πρόγραμμα, δείχνοντας ποιο είναι το «αφεντικό» για την δεύτερη αξιολόγηση.
Η κυβέρνηση, στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης, δίνει στο «αφεντικό» τα πάντα, επιφέροντας την χαριστική βολή στο λαό και την οικονομία, ελπίζοντας έτσι να κρατήσει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα, μόνο και μόνο πάλι, για να κρατηθεί η Ελλάδα στο ευρώ. Ευρώ über alles.
Ο Τσίπρας είναι έτοιμος να προσφέρει στο ΔΝΤ μια δεύτερη συνθηκολόγηση, ένα τέταρτο, μετά το τρίτο, μνημόνιο, μια συνθηκολόγηση η οποία θα τώρα θα είναι πιο εξευτελιστική γιατί δεν θα περιλαμβάνει ούτε καν πιστώσεις.
Αυτό που οι κυβερνώντες δεν μπορούν ποτέ να καταλάβουν είναι ότι είτε με, είτε χωρίς το ΔΝΤ, ένα νέο πρόγραμμα τόσο σκληρών μέτρων θα είναι μοιραίο για την Ελλάδα και δεν οδηγεί σε διέξοδο και στις αγορές αλλά στην τελική πτώση και την άτακτη πτώχευση.
Η λύση είναι να σταματήσουμε να είμαστε έμφοβοι θεατές του ελληνικού δράματος και της δικής μας τραγωδίας και να πάρουμε τις τύχες της χώρας μας στα χέρια μας.
Να εξεγερθούμε για να διώξουμε τους αποικιοκράτες, να τερματίσουμε την μνημονιοκρατία και την λιτότητα, να πάμε σχεδιασμένα σε εθνικό νόμισμα σε σύγκρουση με τα νεοφιλελεύθερα πλαίσια της ΕΕ, να διαγράψουμε το χρέος και να προβούμε σε γενναία σεισάχθεια στα ιδιωτικά χρέη των αδυνάτων, να πούμε στοπ στις ιδιωτικοποιήσεις και να ανακτήσουμε τον εθνικό μας πλούτο, προχωρώντας σε ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης και παραγωγικού ανασχηματισμού της χώρας.
Η Ελλάδα για να έχει κάποια αμυδρή ελπίδα παραμονής στο ευρώ κατάντησε να εκλιπαρεί για να μείνει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα, με τίμημα τα πολύ σκληρά μέτρα που θα συνοδεύουν την δεύτερη αξιολόγηση. Αλλιώς η απάντηση στο πλαίσιο των κυρίαρχων κύκλων θα είναι νέο μνημόνιο με «γερμανική δραχμή» και χωρίς το ΔΝΤ, ή «αμερικανική δραχμή» και με ΔΝΤ.
Η απάντηση, όμως, της χώρας μας δεν θα πρέπει να είναι η επιλογή Merkel ή Trump και εσχάτως η προσμονή της έλευσης του M. Schultz, μετά τις γερμανικές εκλογές, τον οποίο εσχάτως ανακάλυψε ως «σωσίβιο», τρομάρα μας, ο Τσίπρας.
Η Ελλάδα δεν πρέπει να ψάχνει για κηδεμόνες και να διαλέγει ανάμεσά τους «προστάτες» και «προστασία».
Η Ελλάδα μπορεί να σταθεί όρθια μόνο ως κυρίαρχη, ανεξάρτητη, ελεύθερη χώρα, με ελεύθερους πολίτες, με βαθιά δημοκρατία και μια οικονομική πολιτική κοινωνικής δικαιοσύνης με απασχόληση και εργασιακή αξιοπρέπεια.