Ο παγωμένος ώμος είναι ένα σύνδρομο που εκδηλώνεται κυρίως στις ηλικίες 50-80 με έντονο πόνο στο δελτοειδή μυ του ώμου και δυσκαμψία.
Υπολογίζεται ότι η διαταραχή αυτή προσβάλλει το 2% έως 5% του γενικού πληθυσμού, αλλά μεταξύ των πασχόντων από σακχαρώδη διαβήτη το ποσοστό υπερβαίνει το 20%.
Μελέτες έχουν δείξει ότι και οι δύο μορφές σακχαρώδους διαβήτη (τύπου 1 και 2) σχετίζονται με αυτή τη διαταραχή της άρθρωσης του ώμου που επιστημονικά αποκαλείται συμφυτική θυλακίτιδα.
Η πάθηση εκδηλώνεται σε τρία στάδια. Στο πρώτο, ο πάσχων ταλαιπωρείται επί εβδομάδες από ανεξήγητο πόνο, στο δεύτερο βιώνει επί μήνες ακραία δυσκαμψία (ο ώμος του είναι σαν να έχει κοκαλώσει) και στο τρίτο η κινητικότητα του ώμου ανακτάται σταδιακά, με αργό ρυθμό.
Επιπλέον, οι διαβητικοί φαίνεται να εκδηλώνουν πιο σοβαρές μορφές «παγωμένου ώμου», ενώ ο κίνδυνος που διατρέχουν αυξάνεται ανάλογα με την ηλικία.
Δεν είναι σαφές τι ακριβώς προκαλεί τη διαταραχή στους διαβητικούς, αλλά οι επιστήμονες πιστεύουν πως με κάποιον τρόπο το περιττό σάκχαρο (γλυκόζη) συσσωρεύεται στον ώμο, συγκολλώντας τις ίνες κολλαγόνου που έχει η άρθρωση. Ως επακόλουθο της συγκόλλησης είναι ο περιορισμός της κινητικότητας της άρθρωσης.
Η αντιμετώπιση του παγωμένου ώμου στους διαβητικούς περιλαμβάνει καλή ρύθμιση του σακχάρου, χρήση θερμών επιθεμάτων και λήψη αντιφλεγμονωδών με τη σύμφωνη γνώμη του γιατρού.
Άλλες λύσεις περιλαμβάνουν τις διατάσεις των μυών (στρέτσινγκ) και τη φυσικοθεραπεία.