Της Μελίνας Κονταξή
Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού
Ο Ελληνισμός της Συρίας ήταν και είναι από τα πιο προδομένα κομμάτια του έθνους.
Ο Ελληνισμός του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του, ας τον γνωρίσουμε…
Σελεύκεια στην Πιερία, ονομάστηκε έτσι από τους Έλληνες που ήρθαν από την Πιερία, σήμερα είναι στην Τουρκία.
Ras ibn Hani βρίσκεται 8 χλμ βόρεια από την Λατάκεια, εκεί ανακαλύφθηκε Ελληνιστικός οικισμός.
Μέγαρα, Πέλλα, Λάρισα, ονόματα πόλεων στη βόρεια Συρία κατά την ελληνιστική περίοδο όπως και ο Αστακός στον οποίο αναφέρεται ο Αππιανός. Ο Αππιανός αναφέρεται επίσης στη Θάψακο ή Αμφίπολις και στην Αρεθούσα 22χμ βόρεια της σημερινής Hama η οποία χτίστηκε από το Σέλευκο τον Νικάτωρα. Σαν μητρόπολη της αναφέρεται η Αρεθούσα της Χαλκιδικής.
Βέροια, σημερινό Χαλέπι, επανιδρύθηκε από τον Σέλευκο τον Νικάτωρα.
Χαονία, το όνομα θυμίζει τη Χαονία στην Ήπειρο, εγείρει την πιθανότητα οι κάτοικοι να ήταν από κει, το μόνο σίγουρο είναι ότι αν η πόλη υπήρχε σήμερα θα βρισκόταν στη σημερινή Τουρκία.
Αντιογόνεια, αρχαία Ελληνική πόλη στη βόρεια Συρία, οι πρώτοι κάτοικοι της ήταν 5300 Αθηναίοι και οι Μακεδόνες.
Ο Αππιανός μιλάει επίσης για την Ελληνιστική πόλη Τεγέα, οι κάτοικοι ίσως να μεταφέρθηκαν από την Αρκαδία ή από την Κρήτη καθώς οι Σελευκίδες συνήθιζαν να χρησιμοποιούν Κρήτες στρατιώτες.
Τα ονόματα είναι μόνο μερικά από πόλεις που χτίστηκαν την Ελληνιστική περίοδο.
Τι να έγινε όμως ο Ελληνισμός της Συρίας;
Το 1897 ο Βασίλειος Μυστακίδης πηγαίνοντας στην περιοχή, αναφέρει σε έναν πρόχειρο κατάλογο σχετικά με τον πληθυσμό, ότι αποτελείται από Βεδουίνους, Άραβες, Έλληνες, Αρμένιους, Κούρδους, Ισραηλίτες, Κιρκάσιους, Τούρκους, Σύρους, Λατίνους, Χαλδαίους, Τουρκομάνους, πολλές εθνότητες και θρησκείες, και λογικό, σε μια περιοχή που ανήκε σε πολλούς και ποτέ σε ένα έθνος.
Ο καθηγητής πανεπιστήμιου Παύλος Καρολίδης στο βιβλίο του «Η εθνική καταγωγή των χριστιανών στη Συρία και την Παλαιστίνη» αναφέρει πως από το 1838 υπήρξε στη Ρωσία το σχέδιο για την Αραβοποίηση των πατριαρχείων της Μέσης Ανατολής και συνακόλουθα του Αραβόφωνου Ελληνισμού που είχε επιβιώσει τους αιώνες της Αραβικής κατάκτησης χωρίς να χάσει την ταυτότητα του. Το σχέδιο έγινε πολιτική αργότερα, και το1899 χάρη και στις παρεμβάσεις των Ρώσων εκλέχτηκε ο Αραβόφωνος Μελέτιος Ντουμάνι. Από κει ξεκινάει η οριστική παρακμή του Ελληνισμού που χωρίς κανένα στήριγμα όπως είναι λογικό σταδιακά χάνει την εθνική ταυτότητα, και όμως, άντεξε μέχρι το Μπάαθ, το κόμμα που πίστευε στο ένα Αραβικό έθνος στη γη του.
Αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να γίνει κατανοητό ότι σε ένα κόμμα που εκπροσωπούσε τον Αραβικό εθνικισμό σε μια γη που ήταν πάντα πολυεθνική, οι εθνικές ταυτότητες ήταν εμπόδιο.
Τα πράγματα χειροτέρεψαν πολύ περισσότερο μετά το πραξικόπημα του Άσαντ, το σύστημα εκπαίδευσης του οποίου βασίστηκε στον Αραβικό εθνικισμό και στη σουνιτική ορθοδοξία.
Μετά το 1967 ο Άσαντ εθνικοποίησε 300 χριστιανικά σχολεία, πράγμα που θεωρείται ότι οδήγησε στη μετανάστευση πολλών χριστιανών.
Οι χριστιανοί στη Συρία δεν έφυγαν μετά την εμφάνιση των ισλαμιστών, οι Αραβοφασίστες είχαν ξεκινήσει να τους διώχνουν πολύ πιο πριν, δεν είναι τυχαίο ότι κόμμα χριστιανών που πάλευαν εναντίον της επιβολής τα Αραβικής ταυτότητας, όπως η Ασσυριακή Δημοκρατική Ένωση, κυνηγήθηκαν.
Και έτσι κάπως φθάσαμε στο 2012 όπου υπήρξαν καταγγελίες ότι το Πατριαρχείο Αντιόχειας έσβηνε τα Ελληνικά από τις εικόνες σε εκκλησίες στη Συρία και τον Λίβανο, τόσο μίσος.
Μπορούμε να συνεχίζουμε να στηρίζουμε την Αραβοφασιστική πλευρά που ντύνεται καλύτερα ή να στηρίξουμε το αίτημα του πιο προδομένου Ελληνισμού πρώτα από όλα για αναγνώριση και μετά για αυτοδιάθεση. Η επιλογή είναι δική μας