Όπως είπε και ο επί κεφαλής του Ευρωπαϊκού μηχανισμού (ESM) Κλάους Ρέγκλινγκ, «η Ελλάδα είναι μια ειδική περίπτωση. Πουθενά το μέγεθος των προβλημάτων δεν ήταν τόσο μεγάλο και η διαχείρισή τους τόσο αδύναμη όσο στην Ελλάδα». Αν ήξερε και πώς μεγάλωσαν και μεγαλώνουν οι τελευταίες γενιές στη χώρα δεν θα είχε και καμιά απορία.
Κατ’ αρχήν, να διαπιστώσουμε απλώς ότι τίποτε δεν διορθώνεται εδώ και 7 χρόνια γιατί όλες οι κυβερνήσεις ακολουθούν πάνω- κάτω το ίδιο μοντέλο: Αντί να νομοθετούν για να απαλλάξουν τη χώρα από τις στρεβλώσεις των προηγούμενων εγκληματικών κυβερνήσεων, νομοθετούν απλώς για να εισπράξουν όσα απαιτούν οι δανειστές για να αποπληρωθούν τα δανεικά και να αποκτήσουν ταμείο (οι κυβερνήσεις) ώστε να συντηρήσουν το ψηφοφορικό τους δημόσιο.
Αυτή είναι η μόνη πολιτική που ασκείται εδώ και 7 χρόνια. Ακριβώς επειδή οι κυβερνήτες ενδιαφέρονται πρώτα και κύρια για τη δική τους πολιτική επιβίωση και μετά για την επιβίωση της χώρας. Όσοι ενδιαφέρονται για τη χώρα.
Αν μπει κανείς σε ένα μέσο ελληνικό σπίτι (γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις) θα διαπιστώσει ότι εδώ και χρόνια κυριαρχεί η απουσία προσωπικής ευθύνης. Για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι και ποτέ οι πρωταγωνιστές του σπιτιού. Φταίει ο Θεός, η κακιά στιγμή, το μάτι, οι Αμερικάνοι, το κράτος, το αφεντικό, ο γείτονας, η ατυχία, ο Σόϊμπλε, ο καιρός, ο θείος, φταις εσύ άχρηστη/ε, αλλά ποτέ δε φταίω εγώ.
Έτσι ακριβώς μεγαλώνουν οι γενιές στην Ελλάδα εδώ και πάνω από 50 χρόνια. Όχι μόνο στα σπίτια όπου δηλητηριάζονται μ αυτό το γάλα. Στα σχολεία δεν έχω διαβάσει γιατί ήμουν αδιάθετος, γιατί πέθανε ο παππούς μου (για τέταρτη φορά), γιατί δεν καταλάβαινα το κείμενο και η μαμά μου έλειπε, γιατί δεν προλάβαινα, γιατί είχα ξεχάσει το βιβλίο στην τάξη, γιατί οι Άγγλοι πούλησαν την Κύπρο.
Δεν υπάρχει απίθανη παπαριά που να ξεστομίζεται αντί για το γενναίο «δεν είχα όρεξη», που να μη γίνεται αποδεκτή ως επαρκής από το καθηγητικό κατεστημένο! Καμία. Και στο ερώτημα «ποιος το’ κανε αυτό», όταν τα πράγματα ξεφεύγουν, η απάντηση είναι από βουβαμάρα μέχρι χαβαλές. Η απάντηση «εγώ» σπανίζει, όπως σπανίζει και η προσωπική ευθύνη.
Τα πιο πολλά πράγματα στη χώρα γίνονται υπόγεια, κουτοπόνηρα, ύπουλα, φοβικά, χωρίς ίχνος παληκαριάς κι ας είναι η παληκαριά χιλιοτραγουδισμένη. Ίσως γι αυτό να είναι χιλιοτραγουδισμένη. Επειδή λείπει. Όταν ρωτιόνται τα μικρά παιδιά να απαντήσουν σε οποιαδήποτε ευκαιρία έξω από το σπίτι (συχνά και μέσα) σπάνια απαντούν μ αυτό που νοιώθουν ή που σκέπτονται. Απαντούν αυτό που αισθάνονται ότι ΠΡΕΠΕΙ να απαντήσουν. Η κρίση στα ελληνόπουλα υπονομεύεται από πολύ μικρή ηλικία.
Η ήσσων προσπάθεια, που είναι σήμα κατατεθέν στη χώρα χτίζεται από το πρώτο ¨δεν πειράζει», από το πρώτο «δε βαριέσαι», από το πρώτο «έλα μωρέ τώρα», από το πρώτο «χέσ’ τους», από το πρώτο «δεν έγινε τίποτα», που μεγαλώνουν τις τελευταίες γενιές στη χώρα.
Αυτή η νοοτροπία, που χτίζεται μέσα στα σπίτια και στα σχολεία, η νοοτροπία της ατομικής εξαίρεσης από τους κανόνες, του χατηριού και της περιφρόνησης στους κανόνες συνοδεύει τους πολίτες μετά το σχολείο στα πανεπιστήμια και στις δουλειές. Μπορεί να μην είναι όλος ο πληθυσμός μεγαλωμένος έτσι. Αλλά, σημασία δεν έχει πόσοι είναι οι διαφθείροντες. Σημασία έχει ποια νοοτροπία ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ.
Αυτή, λοιπόν, η νοοτροπία της ανευθυνότητας, της ήσσονος προσπάθειας, του χατηριού και της ανυπακοής σε κανόνες είναι που κάνει την Ελλάδα να είναι μια ειδική περίπτωση, όπως διαπιστώνει ο Κλάους Ρέγκλινγκ, χωρίς να ξέρει και τις αιτίες.
Μόνο που ο Άνθρωπος έπαψε να αλληλοσκοτώνεται για το νεράκι και έχτισε συνθήκες συμβίωσης, βάζοντας κανόνες. Και έφτιαξε νόμους ακριβώς για να τηρούνται οι κανόνες. Είτε ζει στην καπιταλιστική Αμερική, είτε στην Κούβα, είτε στην ΕΣΣΔ, είτε στη Β Κορέα, είτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μόνο χώρες- παρίες σαν την Ελλάδα, την Αλβανία, το Πακιστάν, τον τρίτο κόσμο της Αφρικής και τη μισή Λατινική Αμερική έχουν κανόνες μόνο για κορνιζάρισμα. Χώρες αποτυχημένες. Υποταγμένες σε μαφίες. Χώρες προτεκτοράτα.
Αλλά, την κυρίαρχη αυτή νοοτροπία της Ελλάδας δεν την έχτισαν οι πολίτες. Οι πολίτες χορεύουν το χορό που τους επιτρέπουν οι κυβερνήτες τους. Κάνουν ό,τι «τους παίρνει», για να το πω λιανά. Και επειδή οι εδώ κυβερνήτες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι απολύτως διεφθαρμένοι διαχρονικά, διαφθείρουν και το λαό για να μπορούν να τον έχουν εύκολο πελάτη που δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις. Αυτό είναι όλο το μυστικό. Να έχει τις ελάχιστες απαιτήσεις. Για να έχουν επιβιώνουν πολιτικοί με ελάχιστα προσόντα.
Αν παρακολουθήσει κανείς επαγγελματικά τις κυβερνήσεις των τελευταίων 7 χρόνων και τη σχέση τους με τους δανειστές θα δει ότι η νοοτροπία του νήπιου είναι παρούσα. Οι κυβερνήσεις δεν συνομιλούν στο ίδιο τραπέζι με την ίδια σοβαρότητα με τους ευρωπαίους και αμερικανούς που έχουν απέναντί τους. Ζητάνε αυτό που έμαθαν ως μόνο τρόπο συμπεριφοράς στα σπίτια και στα σχολεία τους: Χάρες! Κάνουν αυτό που έχουν μάθει από τα γεννοφάσκια τους: Άρπα κόλλα ήσσονα προσπάθεια. Εκφράζουν αυτό που πιάνει στην Ελλάδα: Βλακώδεις δικαιολογίες. Και εξανίστανται όταν όλα αυτά δεν πιάνουν ή απορρίπτονται. Όπως ένα κακομαθημένο υστεριάζεται όταν δεν του γίνεται αυτό που του έχουν μάθει σαν δικαίωμά του.
Φυσικά και η Ελλάδα είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, όπως διαπιστώνει το ESM χωρίς να ξέρει και τις αιτίες. Αλλά, στα παλιά του τα παπούτσια του ESM οι αιτίες. Τα λεφτά θέλει και τον ελληνικό πλούτο. Τον οποίο του έχουν ήδη δώσει εν πολλοίς οι Έλληνες πολιτικοί- νήπια, που κάθονται στο τραπέζι μαζί του. ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΧΉ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΏΝ!
Η ελληνική κοινωνία και η πολιτική της τάξη, που μεγαλώνουν και αναπαράγονται μ αυτές τις νοοτροπίες βρίσκονται ακόμα σε ανήλικη κατάσταση. Και ένα ανήλικο δεν μπορεί ποτέ να κερδίσει μια μάχη με έναν ενήλικα. Εκεί έχασε το παιχνίδι η Ελλάδα ήδη πριν από το 2009. Καθοδηγούμενη από ανεύθυνους ανήλικους πολιτικούς υπό τις ψυχρές κινήσεις ανεύθυνων τραπεζιτών και επιχειρηματιών.
Κι εκεί χάνει και το παιχνίδι της δικής της ευημερίας εδώ και 7 χρόνια η Ελλάδα. Με κλάψες για χάρες, με ψέματα, με κουτοπονηριές, με εμμονή σ ένα μοντέλο πελατειακό, που εξυπηρετεί μόνο το ανήλικο που έχει ανάγκη να σιτίζεται με ασφάλεια από τη μαμά του και τον μπαμπά του. Έτσι έμαθε στην υπερπροστασία του σπιτιού του.
Αυτή είναι η δημοσιολατρεία όσων την έχουν στη χώρα. Η αναπαραγωγή των φουστανιών της μαμάς, αλλά με τα λεφτά του διπλανού! Κι αυτό εκμεταλλεύονται και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί. Που υπηρετούν διαχρονικά τον κάθε κεφαλαιούχο για να αλωνίζει ανενόχλητος στις επιχειρήσεις και τον κάθε πολίτη που έχουν διαφθείρει με ρουσφέτια, νομοθετήματα και απάτες. Σε μια χώρα «ειδική περίπτωση».
Αλλά, αυτό το γόρδιο δεσμό μπορεί να τον κόψει μόνο ένα κομμάτι λαού που είναι ενήλικο ή ένα κομμάτι που θα διεκδικήσει την ενηλικίωσή του για να σωθεί. Επειδή τα ανήλικα που κυριαρχούν και που μας έφεραν ως εδώ μας πάνε σε σίγουρη καταστροφή.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης