Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μάκης Μπαλαούρας είπε στον ΣΚΑΪ: «Κινούμαστε συλλογικά και όχι με αντάρτικο. Αν κάποιος θεωρήσει ότι το πακέτο των μέτρων είναι ακραίο και διαφωνεί, μπορεί να διαχωρίσει τη θέση του και να παραιτηθεί…».
Γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος
Η δήλωση Μπαλαούρα δεν είναι τυχαία. Απηχεί την “συνθήκη” διατήρησης του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Είναι μία σπάθα που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των κυβερνητικών βουλευτών, κάθε φορά που δοκιμάζεται η αριστερή τους συνείδηση. Είναι η πραγματικότητα του κόμματος που κυβερνά: Υπενθυμίζει στους κυβερνητικούς βουλευτές ότι έχουν υπογράψει χαρτί που λέει: “Όποιος διαφωνεί με τον πρόεδρο, παραιτείται από την βουλευτική έδρα, για να έρθει στη θέση του ο αναπληρωματικός του που συμφωνεί”.
Πρόκειται για συμφωνία που υπεγράφη ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους υποψήφιους βουλευτές του κόμματος, προκειμένου να περιληφθούν τα ονόματά τους στο ψηφοδέλτιο.
Βλέποντας από απόσταση το ζήτημα, αναρωτιέται κανείς γιατί τόσοι πολλοί και επιφανείς αριστεροί, περήφανοι καθώς δηλώνουν για τον τίτλο του Δημοκράτη που έχουν αυτοί και δεν έχουν “οι άλλοι”, υπέγραψαν πρόθυμα μία τέτοια ταπεινωτική δήλωση, προκειμένου να μπει το ονοματάκι τους στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Κανείς άραγε απ’ όλους που το έκαμαν, δεν είδε ότι η αντίληψη αυτή απηχεί έναν καμουφλαρισμένο ολοκληρωτισμό; Κανείς δεν είδε ότι η υπογραφή αυτής της συμφωνίας σημαίνει ολική υποταγή στις επιλογές του αρχηγού, είτε είναι σωστές, είτε λάθος;
Κι αυτοί που φιλοδοξούν να μπουν στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ δεν τους ενοχλεί άραγες ότι μια τέτοια δήλωση κομματικής υποταγής αναγορεύει τον αρχηγό σε δικτάτορα, όχι μόνο του κόμματος αλλά και της χώρας;
Ποιος δημοκράτης μπορεί να προεξοφλήσει ότι οι επιλογές και οι αποφάσεις του αρχηγού ΘΑ είναι όλες σωστές, άρα δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να υπογράψει ο υποψήφιος βουλευτής ένα “συμφωνητικό τιμής” που να τον δεσμεύει και να λέει ότι “αν διαφωνήσω με τον αρχηγό, θα παραιτηθώ από την βουλευτική έδρα, για να έρθει ο αναπληρωματικός μου που συμφωνεί”;
Άσε τον όποιο Λαβρέντι Πάβλοβιτς Μπέρια που το εμπνεύστηκε, άσε και τον Αλέξη Τσίπρα που το εφάρμοσε, πες μου εσύ αθώε και άδολε σύντροφε: Τι σκεπτόσουν όταν υπέγραφες αυτό το άθλιο χαρτί;
Πες μου αυτό, πες μου και το άλλο:
Ποια ιδιότητα υπερτερεί; Η ιδιότητα του κομματικού μέλους ή μήπως η ιδιότητα του εκλεγμένου βουλευτή από το λαό;
Αν, καθώς επιτάσσει το Σύνταγμα, υπερτερεί η ιδιότητα του εκλεγμένου από το λαό και όχι εκείνη του κόμματος, γιατί δε μετράς ότι, βάζοντας το κόμμα μπροστά από το λαό, παραβιάζεις κατάφορα το Σύνταγμα, τσαλαπατάς την πολιτική ηθική, περιφρονείς και τον πολίτη που σε ψήφισε;
Αν ελεγχόταν η συνταγματικότητα της δήλωσης που υπέγραψες, τι νομίζεις ότι θα θα έλεγε η απόφαση;
Θα μου πεις ότι και άλλα κόμματα βάζουν το κόμμα πριν από το λαό. Ουδεμία αντίρρησις! Εγώ θα σου πω ότι η θεωρία αυτή διατυπώθηκε από τον πρώτο υπεύθυνο του Γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Κατσιφάρα, όταν είπε ότι… “αν δεν ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας”.
Για την ίδια πολιτική ανηθικότητα μιλάμε…
Είναι λοιπόν αλήθεια ότι όλα τα κόμματα εφάρμοσαν κατά καιρούς την πρωτόγονη αυτή “θεωρία του θυρωρού”, όταν διαχώριζε τη θέση του κάποιος βουλευτής, κανένα όμως ποτέ δεν την έκαμε κομματικό νόμο, περιοριζόταν απλά σε δημιουργία τηλεοπτικών εντυπώσεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτος το ανήγαγε σε πολιτική αξία, την οποία, καθώς είπαμε ήδη, δεν αμφισβήτησε κανείς… Η ηγεσία του έβαλε τον κάθε υποψήφιο βουλευτή του κόμματος να υπογράψει χαρτί ότι… “αν διαφωνήσω με την ηγεσία, θα παραιτηθώ από την βουλευτική έδρα, για να έρθει ο αναπληρωματικός μου που συμφωνεί”…
Πόσο Δημοκρατικό είναι αυτό;
Ε, δεν είναι καθόλου!
Είναι φασιστικό.
Απηχεί έναν πρωτόγονο ολοκληρωτισμό, μία διαρκή εξουσιαστική βία που ασκείται άνευ όρων επί της συνειδήσεως του βουλευτή, καταργεί την ελευθερία της συνείδησης και στη θέση της βάζει τους κομματικούς υπολογισμούς, επί των οποίων ο βουλευτής ή το μέλος του κόμματος δεν έχει καμία συμμετοχή, άρα καθίσταται άβουλο σκουπίδι στα χέρια της κομματικής ελίτ που αποφασίζει και διατάσσει. Μ’ αυτή την κακόγουστη σοφιστεία ο ηγέτης ανακηρύσσεται σε μοναδικό κάτοχο της ιερής αλήθειας, κάτω δε απ’ αυτόν στοιχίζονται οι οπαδοί του κόμματος (ή του προέδρου, αδιάφορο) άσκεφτα εκτελεστικά όργανα της αδιαφιλονίκητης βούλησης του πεφωτισμένου αρχηγού, στον οποίο αποδίδεται μεταφυσικά βέβαια το αλάθητο του Πάπα.
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν συμφώνησε μόνο να παραιτηθεί, αν διαφωνήσει, δεν είναι μόνο αυτό, στην πραγματικότητα συνηγόρησε να εξοντωθεί ηθικά στην περίπτωση που η συνείδησή του τον φέρει αντιμέτωπο με την όποια απόφαση του αρχηγού!
Δεν έκαμε όμως κακό μόνο στον εαυτό του…
Με την πράξη του αυτή ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αποδέχτηκε κατ’ αντανάκλαση τον μηχανισμό ηθικής εξόντωσης κάθε πολιτικού αντιπάλου, αποδέχτηκε επίσης τον μηχανισμό ηθικής εξόντωσης του δημοσιογράφου που, υπηρετώντας το καθήκον του απέναντι στην εκάστοτε εξουσία, ασκεί δημοσιογραφική κριτική στην κυβέρνηση.
Διότι:
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ανήγαγε σε πολιτική και κοινωνική αξία μία πολιτική ανηθικότητα. Εάν αυτή δε η αρχή του γίνει και αρχή όλων των κομμάτων, φανταστείτε πόσο πνιγηρή και τυραννική θα γίνει στο τέλος η Δημοκρατία, όταν θα υπηρετείται από πολιτικούς αρχηγούς που δεν θα δίνουν λόγο σε κανέναν…
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ με την πράξη του αυτή είναι χειρότερος από “δηλωσίας”, χειρότερος από εκείνον δηλαδή που έκαμε κατάπτυστη δήλωση υποταγής στο σύστημα για να επιβιώσει στο μετεμφυλιοπολεμικό τοπίο…
Πράγματι δεν είναι ο καιρός για να διακρίνονται από το λαό ή ν’ αναδεικνύονται από τους δημοσιογράφους αυτές οι “λεπτομέρειες”, αλλά είναι γνωστό από την Ιστορία ότι, όσες φορές υπήρξαν τέτοια φαινόμενα, άλλες τόσες φορές κατέληξαν σε τραγωδίες.
Και ναι μεν ο διαρκής αυτός εκβιασμός της συνείδησης των κυβερνητικών βουλευτών παρέχει κυβερνητική σταθερότητα, αδιανόητη για κάθε αστικό κόμμα, η σημειολογία του όμως δηλητηριάζει τον σκληρό πυρήνα της Δημοκρατίας, όση απόμεινε, την σαρακώνει μέχρι το μεδούλι της. Γιατί η κυβέρνηση που δε γίνεται να πέσει από την κριτική της αντιπολίτευσης, ούτε από την κριτική του Τύπου, ούτε από τον ξεσηκωμό των συνδικάτων, η κυβέρνηση που μπορεί να πέσει μόνο από ένα εθνικό ατύχημα (αδιάφορο αν θα έρθει από την πλευρά των δανειστών ή από την γείτονα Τουρκία) η κυβέρνηση που δεν λογαριάζει το κοινό λαϊκό αίσθημα και δεν πάει σε εκλογές όταν κανείς πια δεν τη γουστάρει, ε, δεν έχει καμία σχέση με την Δημοκρατία που υποκριτικά επικαλείται, δεν διαφέρει από την πιο αποκρουστική δικτατορία.
Η κυβέρνηση Τσίπρα (ακλόνητη στην εξουσία της παρά την δημοσκοπική της καθίζηση) θυμίζει την Απριλιανή χούντα που έπεσε μόνο όταν οι Τούρκοι εισέβαλλαν στην Κύπρο, δημιουργώντας μία ακόμα (διαρκή) εθνική τραγωδία…