ΣΕΡΕΝΑ ΝΟΜΙΚΟΥ
Όλοι γνωρίζουν πλέον τον τρόπο, με τον
οποίο λειτουργεί το «δημοκρατικό» σύστημα, όχι μόνο στην Ελλάδα: Οι
πολιτικοί διαπλέκονται με την οικονομική εξουσία, αφενός μεν επειδή τους
χρηματοδοτεί/χρηματίζει, αφετέρου λόγω του ότι τη φοβούνται.
Διαπλέκονται επίσης με τα ΜΜΕ που
χρηματοδοτούνται μέσω των διαφημίσεων από την οικονομική εξουσία ή που
της ανήκουν μετοχικά. Η αιτία είναι πως από τα ΜΜΕ εξαρτάται η εκλογή
τους, αφού δεν έχουν καμία πρόθεση να προσφέρουν κάτι στους συμπολίτες
και στην πατρίδα τους, ενδιαφερόμενοι μόνο για τον εαυτό τους και την
καρέκλα τους.
Όσον αφορά το λαό, ο οποίος νομίζει
ανόητα πως μπορεί να έχει δική του άποψη χωρίς γνώση, συνήθως
χειραγωγείται μέσω του γνωστού δεκαλόγου (άρθρο). Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται περίτρανα στην Ελλάδα, από την τελευταία εκλογική επιλογή του λαού.
Από το Σεπτέμβρη του 2015 δηλαδή, όπου
ψήφισε ένα κόμμα που αποδεδειγμένα δεν τήρησε καμία από τις προεκλογικές
δεσμεύσεις του πριν τον Ιανουάριο του 2015. Που δεν σεβάστηκε καθόλου
την πλειοψηφία του ΟΧΙ και που μόλις τον Ιούλιο του 2015 υπέγραψε το
χειρότερο μνημόνιο στην παγκόσμια ιστορία, προδίδοντας τόσο την πατρίδα
του, όσο και την ιδεολογία του.
Δεν θέλω να κατηγορήσω βέβαια το λαό,
λέγοντας πως συμπεριφέρεται σαν όχλος ή ότι σιωπά όπως τα πρόβατα πριν
από τη σφαγή τους. Ότι βρίσκεται σε κατάσταση συλλογικής αποχαύνωσης,
όπως έγραψε συνάδελφος, αδιαφορώντας για την πατρίδα του, για τον εαυτό
του και για τα παιδιά του. Πως αποτελεί τη ντροπή της Ευρώπης,
υφιστάμενος χιλιάδες μαρτύρια χωρίς να αντιδράει, ενώ δεν υπάρχει καμία
προοπτική για το μέλλον του. Ότι προτιμάει να κοροϊδεύει τον εαυτό του
με Σώρρες και με δραχμές, επειδή είναι δειλός και φοβάται να αγωνιστεί
για το δίκιο του.
Δεν τον κατηγορώ επειδή έχει χάσει
εντελώς τον προσανατολισμό του, ενώ βυθίζεται όλο και περισσότερο στη
φτώχεια, με αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρεται πια για τίποτα άλλο, εκτός
από την καθημερινή επιβίωση του. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν ΜΜΕ που
θέλουν να τον πείσουν πως το μαύρο είναι άσπρο, όπως συμπεραίνεται από
το κείμενο ενός σοβαρού δημοσιογράφου που ακολουθεί, σε ένα σοβαρό
μέσον.
«Σήμερα, οι Άδωνις Γεωργιάδης και Βαγγέλης Βενιζέλος σηκώνουν όλο το βάρος του αντιπολιτευτικού αγώνα. Είναι το βαρύ πυροβολικό της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Μπορεί να βρίσκονται σε διαφορετικά κόμματα, όμως αυτά ακριβώς τα κόμματα κράτησαν την Ελλάδα όρθια, κυρίως την περίοδο 2012-2014, όταν και οι δύο αυτοί πολιτικοί άντρες υπηρετούσαν στην ίδια κυβέρνηση. Εύχομαι και ελπίζω μετά τις εκλογές – οψέποτε αυτές γίνουν – να ξαναβρεθούν στο ίδιο κυβερνητικό σχήμα ευρείας συνεργασίας και πλατιάς κοινοβουλευτικής στήριξης«.
Αν και παραθέτω το κείμενο, δεν θέλω να
το σχολιάσω επειδή, εάν δεν είναι σε θέση ο λαός να το κρίνει, τότε θα
έχει χαθεί και η τελευταία ελπίδα να τα καταφέρει η χώρα μας. Θέλω μόνο
να σημειώσω πως το μέσον στηρίζει την αξιωματική αντιπολίτευση με έναν
αρκετά έξυπνο τρόπο: μεταξύ άλλων στηρίζοντας τους φίλιους εχθρούς της
κυβέρνησης και ειδικά τους πρώην υποστηρικτές της, θεωρώντας πολύ σωστά
πως τα δικά τους βέλη είναι πολύ πιο αιχμηρά και αποτελεσματικά.
Κλείνοντας, κάποιες στιγμές νοιώθω
δυστυχώς ντροπή που είμαι Ελληνίδα. Δεν είναι όμως οι αποτυχίες της
Ελλάδας που με κάνουν να ντρέπομαι, ούτε η τρομακτική πολιτιστική της
κατάρρευση τα τελευταία χρόνια.
Η βασική αιτία της ντροπής μου είναι ο
απόλυτος εξευτελισμός της πατρίδας μας από τους πολιτικούς που
συνωστίζονται στο Βερολίνο για να υποβάλλουν γονυπετείς τα σέβη τους
στους δήμιους μας, χωρίς να κατακρίνονται από το λαό μας. Ακριβώς όπως
οι Εβραίοι του Ολοκαυτώματος που, μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου
πολέμου, επέστρεφαν στη Γερμανία για να ζητήσουν συγνώμη από τους
βασανιστές τους!