Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα με τους συμβασιούχους πυροσβέστες έκανα κάποιες σκέψεις. Η εισαγωγή των "συμβασιούχων" στη ζωή μας όταν παρήλθαν οι επόχες που διοριζόσουν με ένα τηλεφώνημα ή σημείωμα της κλαδικής, ήταν το επόμενο σκαλοπάτι της ασθενούς σχέσης πολιτικών - πολιτών.
Διορίζω ανθρώπους για 12, 18, 24 κ.ο.κ. μήνες. Και αντί όταν εκπνεύσει ο χρόνος της σύμβασης να τους ευχαριστήσω για τις υπηρεσίες τους, τότε τους τάζω ανανέωσή της.
Κάπως έτσι βρέθηκαν αρκετοί συμβασιούχοι να εργάζονται σε φορείς και δομές για χρόνια ολόκληρα.
Ειδικά στους ΟΤΑ το φαινόμενο αυτό είναι πιο έκδηλο όπου εκεί υπάρχει περισσότερο προσωπικό στοιχείο.
Με τον τρόπο αυτό ακούσαμε μετά το σύνθημα του "εξυπηρετούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες" για να ανοίξουν παράθυρα μονιμοποίησης. Αν όμως ισχύει αυτό και έχουμε μπροστά πάγιες και διαρκείς ανάγκες, για ποιο λόγο δεν προκηρύχθηκαν διαγωνισμοί για να προσληφθεί μόνιμο προσωπικό αλλά επιλέχθηκε η ανορθόδοξη λύση των συμβασιούχων, των οποίων η κάθε φουρνιά λογικά θα έδινε την σκυτάλη στην επόμενη;
Στην ουσία πρόκειται περί μιας πολιτικής ομηρίας καθώς τα πολιτικά πρόσωπα κρατούν τους συμβασιούχους-ψηφοφόρους στο χέρι λόγω της ανάγκης τους για δουλειά. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις και κατ' επέκταση νομαρχίες, δήμοι κτλ, μπορούσαν να ελέγχουν και να κατευθύνουν την ψήφο χιλιάδων ανθρώπων οι οποίοι είχαν ανάγκη για εργασία και την επιζητούσαν μονάχα στο δημόσιο.
Πρόκειται για ένα έγκλημα και όπως κάθε έγκλημα, εκτός από θύτες υπήρξαν και θύματα για να προσφερθούν.