Εδώ και καιρό, όχι τώρα, στους δρόμους πέφτει ξύλο. Πολύ ξύλο. Κι όποιος κάνει ότι δεν το βλέπει είναι άσχετος, ανόητος ή ψεύτης.
Υπάρχουν δύο άκρα. Από τη μία είναι οι «Χρυσαυγίτες» και από την άλλη οι «ακροαριστεροί» ή όπως αλλιώς τους λένε. Σε αυτή τη μάχη του δρόμου, προφανώς, θύμα ήταν ο Παύλος Φύσσας. Το πλήρωσε με τη ζωή του. Όπως προφανώς και ο Καπελώνης με τον Φουντούλη, που πυροβολήθηκαν έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Αν ανοίξεις αυτή την ιστορία, θα ακούσεις πολλά. Και από τη μία και από την άλλη πλευρά. Στη μέση υπάρχει μίσος. Πολύ μίσος.
Επικίνδυνο μίσος. Κι από τις δύο πλευρές.
Όσοι το ζουν λένε ότι μόνο με τον εμφύλιο, μπορεί να συγκριθεί αυτό που γίνεται. Σε μίσος. Μεταξύ τους δεν υπάρχει πια κανένας κώδικας τιμής. Κανένας. Δέκα βαράνε έναν και δεν σταματάνε ποτέ και πουθενά. Όποιος πιστεύει ότι κινδυνολογώ ή υπερβάλλω ας ψάξει στα ειδικά Forum που υπάρχουν και από τη μία και από την άλλη πλευρά. Ή απλά να googlάρει τις λέξεις «αναρχικός», «χρυσαυγίτης» κλπ.
Λένε πως η κρίση ευνοεί τα άκρα. Όποιος θεωρεί πως επειδή δεν έχουμε ευρώ στην τσέπη μας πρέπει να γίνουμε ακροαριστεροί ή ακροδεξιοί φασίστες καλύτερα να βρει μπαλκόνι και να πηδήξει. Θα κάνει καλό στην κοινωνία.
Το χειρότερο δε είναι πως όλοι αυτοί οι… μάγκες του δρόμου, πάνω στην πρεμούρα τους να πικάρουν τον αντίπαλο, τον εχθρό, δεν σέβονται πια τίποτα. Ούτε καν τον πόνο της μάνας που έχασε τον γιο της. Δεν ξέρω από πού ξεκίνησε το νταβαντούρι στη δίκη για τη δολοφονία του Φύσσα… Αν οι μεν είπαν ένα σύνθημα για τους δε κοκ. Αυτός όμως που απευθύνθηκε στη μάνα του Φύσσα και την ρώτησε «Που είναι τώρα ο Παύλος;» δεν αξίζει να λέγεται άνθρωπος. Κι αφού, ειδικά, από αυτή την πλευρά επικαλούνται την Ελλάδα και τις αξίες της, ας ανοίξουν την Ιλιάδα μπας και μάθουν τι έκανε ο Αχιλλέας όταν ο πατέρας του Έκτορα, ζήτησε τη σωρό του από τον Έλληνα πολεμιστή…
Αλλά είπαμε… Είναι άλλος να σηκώνεις τη σημαία για τη σημαία και άλλο για να έχεις στα χέρια σου το κοντάρι.
Για να τελειώνουμε. Αφήστε τη μάνα του Φύσσα έξω από τους τσαμπουκάδες σας. Σεβαστείτε τον πόνο της μάνας που έχασε το παιδί της.