ΝΙΚΟΣ ΣΥΡΙΓΟΣ
Δεν είναι πρώτη φορά που κάποιοι μπαχαλάκηδες προσπαθούν να χαλάσουν μια πορεία.
Και δεν θα είναι ούτε η τελευταία. Βλέπεις το ελληνικό (παρά)κράτος έχει πάντα ανάγκη όλους αυτούς τους χρήσιμους ηλίθιους. Για να αποθαρρύνουν τον κόσμο να κατεβαίνει στο δρόμο και να διεκδικεί ότι διεκδικείται.
Τα παιδιά, οι μαθητές των σχολείων, το πρωί της Δευτέρας πήραν τους δρόμους. Δεν ξέρω αν πιστεύουν ότι έτσι θα βγάλουν κάτι αλλά με δύο κορίτσια, το ένα στο Λύκειο και το άλλο στο Δημοτικό, ξέρω πολύ καλά τι παίρνουν τα παιδιά από τα σχολεία. Όπως ξέρω ότι με το υπάρχον σύστημα, η διαδικασία να μπεις στο Πανεπιστήμιο σε κάνει απλά καλύτερο «παπαγάλο» κι όχι πιο μορφωμένο. Κι όλα αυτά στην Ελλάδα, που όπως μας αρέσει να λέμε, τη χώρα που έδωσε τα γράμματα και τον πολιτισμό στην υπόλοιπή γη.
Οι πιτσιρικάδες λοιπόν, που όχι απλά ζουν από μέσα το δράμα, αλλά πρωταγωνιστούν σε αυτό, αποφάσισαν να κάνουν συλλαλητήριο. Να φωνάξουν ότι «δεν πάει άλλο». Κι η αλήθεια είναι πως τους είδα και ζήλεψα. Ζήλεψα τη διάθεση τους να φωνάξουν, να διεκδικήσουν, να βρίσουν… Μετά ξαναχτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο.
Γιατί ΔΥΣΤΥΧΩΣ η Ελλάδα που βιώνω εγώ στα 40 μου αντί να είναι καλύτερη από αυτή του πατέρα μου όταν ήταν 40 είναι χειρότερη… Για όλους! Και τους μικρούς και τους μεγάλους. Έχω χάσει πια το μέτρημα για τις γενιές που μεγάλωσαν με ψέματα… Και τα πιτσιρίκια, αυτό ακριβώς δεν θέλουν. Να συνεχίσουν να πιστεύουν σε ψεύτες και κλέφτες.
Να τρώνε το παραμύθι για δωρεάν Παιδεία όταν και οι ίδιοι ξέρουν ότι αν δεν έχεις να πας στο Ιδιωτικό Σχολείο ή στη χειρότερη στο Φροντιστήριο, είσαι καταδικασμένος. Κανονικά, κάθε φορά που τα παιδιά κατεβαίνουν στους δρόμους, θα έπρεπε να είμαστε δίπλα τους. Μαζί τους. Για χίλιους και έναν λόγους. Ή έστω από τύψεις.